Het jaar 2024 (deel 3)
25 januari 2024
Oktober: We waren heel blij dat het we van het mooie weer in september gebruik hadden gemaakt, want oktober had voor ons vooral veel regen op de planning staan. Voordeel voor ons was, dat we voortvarend aan de slag konden gaan met het verbouwen van de keuken. Alleen kregen we al snel slecht nieuws over de moeder van Miranda. Ze was erg ziek en uiteindelijk werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Dan is het feit dat je 700 kilometer verderop woont even heel erg stom. Gelukkig was het allemaal niet levensbedreigend, maar de situatie was wel heel zorgelijk. Dus veel videobellen en berichtjes over en weer sturen, om zo de situatie goed te kunnen volgen. Maar iedere keer als we gingen videobellen, zagen we haar moeder achteruit gaan en besloten we dat het tijd was voor Miranda om een paar dagen naar Nederland te vertrekken. Alleen dit keer en niet met zijn allen, vooral om een beter beeld te krijgen van de situatie en de ernst hiervan. En uiteraard om haar ouders even te ondersteunen en te helpen waar nodig. Dus werd het werkschema van Michel omgegooid naar werken onder schooltijd en gingen Kaj en Bo naar de voorschoolse opvang voor een paar dagen, zodat het thuis ook kon blijven draaien. In de dagen dat Miranda bij haar moeder was, zag ze haar gelukkig wel beetje bij beetje opknappen, maar werd het helaas ook duidelijk dat er nog een revalidatietraject aan vast kwam te zitten. Het was fijn dat ze er even voor haar ouders kon zijn en wat meer duidelijkheid had gekregen omtrent de ernst van de situatie, maar het afscheid was heel moeilijk. Vooral omdat de situatie nog erg zorgelijk was en helaas het ook niet mogelijk was om nog langer te blijven. Dan ben je wel blij met het bestaan van de technologie van tegenwoordig en je elkaar op de hoogte kunt houden via videobellen waarin je elkaar nog 'echt' kunt zien. Eenmaal weer terug in Frankrijk gingen we verder met de verbouwing van de keuken. Tegels voegen, afzuigkap ophangen en een begin maken voor het plaatsen van een extra raam. Intussen diende de herfstvakantie zich aan en vertrok Lynn voor een paar dagen naar Nederland, om wat extra tijd met haar grote zus door te brengen. Wat ze allemaal precies gedaan hebben weten wij niet, maar we weten wel zeker dat ze een hele leuke tijd hebben gehad met elkaar. Zoë en Daan kwamen nog een paar dagen onze kant op en konden dus mooi Lynn meenemen op de terugweg. En eerlijk is eerlijk, het is zo fijn om iedereen weer even bij elkaar te hebben en als gezin weer even helemaal compleet te zijn. Ook had ik nog een mooie tent gevonden op de Nederlandse marktplaats en die mocht gelukkig met hun meereizen. Zo hebben we voor het volgende campingseizoen een extra sfeervolle tent naast onze tipi. We zijn een dagje in Blois geweest met zijn allen en hebben verder gewoon de tijd met elkaar doorgebracht. De dagen vliegen altijd voorbij op dat soort momenten, dus voordat we het wisten was het alweer tijd om afscheid te nemen. Ik heb het al eens gezegd, maar het lijkt gewoon echt steeds moeilijker te worden en zal waarschijnlijk ook nooit gaan wennen.
November: Deze maand gingen we in met een moeilijk gesprek, misschien wel de moeilijkste tot nu toe. Langzaam groeide de vraag of onze emigratie en de stap naar het Franse platteland nog het beste was voor ons gezin. En dit hardop naar elkaar uitspreken was best spannend, maar wel nodig. We hebben deze sprong gewaagd om het beste te doen voor ons gezin en met alle beste intenties voor onze kinderen. Een langzamer en vrijer leven leiden, meer met elkaar en ook meer met de natuur. Dat is ons allemaal gelukt, maar past het ons ook allemaal? We merken dat onze tieners en jongvolwassene veel moeite hebben met het schoolsysteem, zoals de lange schooldagen en de manier van lesgeven. Er is bijna geen interactie met de leerlingen en de lessen bestaan vooral uit een stroom van informatie, die ze zich op de één of andere manier eigen moeten maken, want hulp daarbij is ver te zoeken. Dus ze staan niet te trappelen om naar school te gaan zeg maar. Ook is het maken van vrienden nog niet gelukt en dat is jammer, want zeker voor die leeftijd is het fijn als je iemand hebt waarmee je het goed kan vinden, iemand waarmee je kan lachen en dingen kunt bespreken, buiten je (irritante) broers of zussen om. Daarnaast het veel moeilijker in Frankrijk om vanaf je 15e te gaan werken, dat is niet zoals in Nederland waar je in elke supermarkt terecht kunt om vakken te vullen. Dus hun eigen geld verdienen is hier een hele uitdaging. En dan is ook nog eens alles wat leuk is om te doen op die leeftijd, te ver weg om bijvoorbeeld even de fiets te pakken. Daarmee zijn ze dus praktisch in alles afhankelijk van ons, voor het financiële plaatje en hun vervoer naar alles wat ze willen doen. Wij stimuleren juist het zelfstandige in onze opvoeding, dus wij snappen heel goed waar ze tegenaan lopen. Niet te verwarren met het feit dat we niet voor ze willen zorgen, want dat doen we met alle liefde natuurlijk. Maar het verdienen van je eigen geld en de vrijheid om zelf ergens heen te kunnen gaan of als je eerder klaar bent naar school ook daadwerkelijk naar huis te kunnen en niet te hoeven wachten op de bus die pas om vijf uur vertrekt, heeft te maken met meer regie over je eigen leven en dat is iets wat wij maar al te graag stimuleren. Het leven hier is in geen velden of wegen te vergelijken met het leven dat we hadden in Nederland, maar je weet pas in welke mate als je het ook daadwerkelijk gaat ondervinden. Voor de kleintjes, alias Kaj en Bo, is het natuurlijk een ander verhaal. Die praten inmiddels vloeiend Frans en weten soms woorden in het Nederlands niet of niet meer. Ze spelen met vriendjes en vriendinnetjes van school, gaan allebei naar de voetbal en voor hun is het leven hier normaal. Alleen het gemis van familie vinden ze moeilijk, want ze zijn erg dol op hun opa's en oma's en hun grote zus. En daar hebben wij het zelf ook moeilijk mee. We hebben nu al een aantal keer ernstige en zorgelijke situaties meegemaakt omtrent onze ouders en dan pakken we zonder erover na te denken ons boeltje op en rijden naar Nederland. We willen er voor ze kunnen zijn en dan mis je het feit dat je niet zo makkelijk langs kan gaan. Je weet dat als je gaat emigreren je ervoor kiest om verder van familie en vrienden te gaan wonen, maar hoe dat is en hoe dat voelt weet je pas als je die stap ook echt hebt gezet. Daarnaast zijn allebei onze ouders niet meer in staat om ons plekje hier te komen bekijken en dat is echt een groot gemis. We zijn toch trots op wat we hier hebben neergezet en willen dat maar al te graag met onze ouders delen. Het is fijn dat videobellen bestaat, maar een echt bezoek aan onze plek of die echte knuffel kunnen geven is toch veel fijner. Dat geldt natuurlijk ook voor onze oudste dochter Zoë, maar die kan gelukkig soms nog onze kant op komen. Neemt niet weg dat het steeds moeilijker wordt om haar niet dichter in de buurt te hebben. Dat zij even kan langswippen als ze daar zin in heeft en vervolgens onze koelkast kan plunderen, want ze is een arme student. Zo'n gesprek gaat gepaard met veel emoties en een hoop afwegingen. Dus op de vraag of het leven op het Franse platteland ons allemaal past, moesten we concluderen dat het antwoord op dit moment nee is. En dat was een conclusie die we even moesten verwerken, want het is een leven waar wij aan gewend zijn geraakt, met veel meer rust, vrijheid en vooral een stuk minder druk op de ketel. Uiteindelijk hebben we de kinderen bij elkaar geroepen en hun het grote nieuws verteld: We gaan terug naar Nederland. Hoe we dat allemaal precies gaan aanpakken kunnen we nog even niet zeggen, maar dat het gaat gebeuren is één ding wat zeker is. We spreken een streven uit van zomervakantie 2025, maar benadrukken dat het een streven is. Dat lijkt ons het beste moment, omdat Lynn dan haar diploma heeft van het Lycée en Mees ook zijn hogere school heeft afgerond. Hoe,wat en waar gaan we de komende tijd stapje voor stapje bekijken. Maar erg lang om dingen uit te zoeken kregen we helaas niet, want we werden gebeld met slecht nieuws over Michel zijn oma. Ze was 91 jaar oud en hobbelde tot voor kort nog lekker vrolijk rond in het zorgcentrum. En plotseling was ze in het ziekenhuis opgenomen en het zag er niet best uit voor haar. Na de vraag aan de kinderen of ze hun overgrootoma nog in leven wilden zien, besloten we met zijn allen naar Nederland te vertrekken. Daar aangekomen was de situatie inderdaad niet zo best en zijn we blij dat we haar nog in levende lijve hebben kunnen zien. Na een aantal dagen stierf ze en bleven we in Nederland om bij de begrafenis te kunnen zijn en te helpen bij het regelen van alles wat er bij een overlijden komt kijken. Tussendoor brachten we ook nog veel bezoekjes aan Miranda haar moeder in het revalidatiecentrum, want we waren nu ineens wel heel dicht in de buurt. Dus deze opa en oma hebben ook weer even kunnen genieten van onze chaotische aanwezigheid, want de algemene ruimte van het revalidatiecentrum werd lekker vaak opgevuld met ons gezin en van de spelletjeskast werd goed gebruik gemaakt. Maar de tijd om terug te keren naar onze Franse boerderij brak ook weer aan, want er is nog genoeg te doen en nog heel wat uit te zoeken.
December: De eerste besluiten zijn genomen, we gaan namelijk door met de keuken en de woonkamer verbouwen. We hebben namelijk nog geen besluit genomen in of we dit huis gaan verkopen of het zullen aanhouden als vakantiehuis, maar in beide gevallen is het fijn als het bestaande huis helemaal up to date is. Michel heeft uitgerekend hoeveel en welk bouwmateriaal hij nog nodig zou hebben om deze twee ruimtes af te maken en de rest van het materiaal ging in de verkoop. Dus dat betekende veel advertenties op de Franse marktplaats en de verkoop ging erg voortvarend. Tussen het klussen aan de keuken door kwamen er steeds mensen langs om bouwmaterialen van ons over te nemen. Zo werd de schuur en de garage steeds leger en leger. En voordat we het zelf eigenlijk door hadden, was de kerstvakantie alweer aangebroken. Die gaat de boeken in als de meest beroerdste kerstvakantie ooit, want we waren allemaal ziek. Maar dan ook echt allemaal en we hadden het flink te pakken. Twee weken lang in pyjama op de bank hangen en we hebben ontelbaar veel films gekeken. Er is nog nooit een vakantie geweest, waarin er zo weinig (tot geen) ruzie is geweest tussen onze kinderen. Niemand had de puf om ook maar iets te doen, dus laat staan om de confrontatie met elkaar aan te gaan. En normaal gesproken is het eten tijdens een schoolvakantie niet aan te slepen, maar deze vakantie bleef onze voorraadkast netjes gevuld. Slapen, bankhangen, hoesten, koorts en moe zijn was bij ons het thema van de laatste weken van 2024. Op oudjaarsdag werden er voor de vorm nog wat oliebollen gebakken, want dat hoort erbij, maar we gingen ze niet rondbrengen in de buurt en in het dorp. We bedachten dat het leuk zou zijn om aan het begin van 2025 een oliebollenmiddag met glüwhein en warme chocolademelk te organiseren voor de buurt en vrienden. Dus we zullen binnenkort uitnodigingen rondbrengen en dan halen we de schade dubbel en dwars in. Er moet nog een hele hoop uitgezocht en geregeld worden, maar dat ook 2025 niet saai gaat worden bij ons dat weten we al wel heel erg zeker. Alle goeds voor 2025 lieve mensen!
Het jaar 2024 (deel 2)
10 januari 2024
Juli en augustus: Nog een week te gaan voordat de schoolvakantie hier in Frankrijk begint, dus even flink de schouders eronder en bouwen maar aan de camping! Inmiddels staan er namelijk al drie boekingen op de agenda en hebben we nog 2 weken om alles af te krijgen.We bouwen elke dag gestaag door en krijgen ook nog een paar dagen hulp van vrienden uit het dorp. Die paar extra handen maakt echt een groot verschil en binnen de kortste keren is het sanitairgedeelte geschilderd, is de keuken schoongemaakt, hangt de poort bij de ingang van de camping erin en heeft het zwembad een afsluitbaar hek gekregen. Nu is het vooral nog de puntjes op de i zetten en dan kunnen we gaan genieten van de eerste gasten. Ondertussen hebben alle kinderen zomervakantie en die dribbelen om ons heen terwijl wij de laatste klusjes afmaken voor ons campingseizoen. Gelukkig is het weer helemaal bijgedraaid en kunnen we nu toch wel echt spreken van zomerse temperaturen met zon, dus wordt er door onze kroost al goed gebruik gemaakt van het zwembad. De achtertuin droogt goed en is nu gelukkig goed begaanbaar, dat is weer een hele zorg minder. Anderhalve week nadat de kinderen hun zomervakantie is ingegaan, kwamen onze eerste gasten aan. We ontvangen ze heel hartelijk en je merkt dat ze dit heel fijn vinden. Ze hebben twee nachtjes onze tipitent geboekt en gaan daarna door naar een grote campingketen. Ze geven aan dat ze het erg fijn vinden om eerst even goed tot rust te komen, voordat ze weer verder reizen en dat het gevoel van 'niks moeten' ze hier meteen omarmd. Laat dat nu net zijn wat we willen bereiken, dus wij zien dit als een heel groot compliment. Als ze twee dagen later weer vertrekken, zijn ze uitgerust voor hun vakantie vol activiteiten en hebben ze genoten op ons mooie plekje. De kop is eraf. Er staan nog twee reserveringen voor de tipi op de agenda, maar eerst komen er twee vriendinnen van Lynn uit Nederland naar ons voor een paar nachtjes. En Lynn is stiekem heel hard aan het hopen dat voor die dagen de tipi niet verhuurd wordt. En ze heeft geluk, dus ze kan lekker met haar vriendinnen in de gezelligste tent van onze minicamping. Lynn ging de meiden ophalen in Parijs en dat hebben ze meteen gecombineerd met een dagje in deze mooie stad. Het was wel erg druk en er was van alles afgezet vanwege de olympische spelen, maar ze hebben genoten in Parijs. De foto met de Eiffeltoren op de achtergrond hebben ze in the pocket en is een mooie herinnering voor hun allemaal. Lynn heeft ze ook een dagje meegenomen naar Chateauroux en heeft ze laten zien waar ze doordeweeks op school en het internaat zit. Uiteraard werd dit alles gecombineerd met nog wat shoppen, maar wat een lekker stel meiden is dat zo samen. De laatste dag hebben ze rustig aan gedaan en op ons terrein doorgebracht. Bo was die dag ook erg blij, want ze had ineens drie grote zussen die wel wat aandacht voor haar hadden. We hebben de meiden naar de bus gebracht in Tours en na een ietwat spannende en vertraagde terugreis, in verband met de rellen in Parijs, kwamen ze gelukkig weer veilig aan in Nederland. Meiden bedankt voor jullie gezelligheid en bezoek aan ons. Daarna was het tijd om de tipi klaar te maken voor de volgende familie. Deze familie kennen wij, want ze komen uit onze vorige woonplaats in Nederland: Waddinxveen. Na twee weken vakantie elders in Frankrijk, sluiten ze de vakantie met een paar dagen kamperen bij ons af. Aangezien ze vijf kinderen hebben, zetten we een bijzettentje op naast de tipi. Zo heeft iedereen een lekker plekje om te slapen. Het is lekker warm die dagen en er wordt dan ook veel gebruik gemaakt van het verkoelende zwembad. Het was voor onze pubers ook weleens leuk dat er wat gasten van hun leeftijd waren, want hierdoor konden ze een darttoernooi spelen en 's avonds op vossenjacht bij ons in de buurt of nog even gezellig kletsen tot het donker was. Uiteraard mocht een avondje kampvuur met s'mores natuurlijk niet ontbreken. Al met al was het een geslaagd verblijf. Naast de reserveringen, komen er ook meerdere gasten voor één nachtje bij ons kamperen. Zo kwam er een man het terrein opgelopen, die had onze camping op Google Maps gevonden en besloot gewoon langs te rijden. Hij was op motorvakantie en lekker aan het toeren. Zo leuk dat hij bij ons uit kwam. Ook hadden we een gezin die bij ons een tussenstop maakten en de kinderen (4) sliepen in hangmatten in één van onze overkappingen, dat was zo'n gaaf gezicht. Verder was er nog een gezin die op weg was vanuit België naar een circusfestival ongeveer nog 2,5 uur bij ons vandaan en waren juist op zoek naar een minicamping om te overnachten zonder al teveel poespas. Nou, dan ben je bij ons aan het goede adres. Het allerleukste was nog dat ze ons op de terugweg een berichtje stuurden, of ze ook nu weer een nachtje konden komen slapen bij ons. Aangezien het weer nu helaas wel wat minder was, lees veel regen, besloten ze hun eigen tentje in de auto te laten en te gaan voor een nachtje in onze tipitent. Ook deze keer waren ze over alles heel goed te spreken. En twee mensen uit Polen die op fietsvakantie vanuit Warschau naar Santiago de Compostella waren, dat was ook een mooie ontmoeting. Deze mensen hadden besloten dat ze in het jaar dat ze allebei 50 werden, het een leuk cadeau was om samen 3500 kilometer te fietsen. Dus hebben ze gedaan, wat een prestatie. We hebben ze na hun vertrek bij ons gevolgd via Facebook en ze hebben het binnen de door hunzelf gestelde termijn van 43 dagen gered, respect! Er stond ook nog een bezoekje van een oud-collega van Miranda op de agenda, Sanne kwam een paar nachtjes bij ons logeren. Wat was het gezellig om bij te kletsen, ondanks dat het zomerse weer het liet afweten. Het blijft leuk om iedereen te laten zien wat we gekocht hebben en wat we willen gaan realiseren. Voordat we haar zondag weer op het treinstation brengen, struinen we nog twee brocantes af. Is eigenlijk altijd wel een geslaagd uitje, even snuffelen op de gezellige marktjes en soms kom je nog eens met iets leuks thuis. Sanne, ook jij heel erg bedankt voor jouw bezoek aan ons, Bo vraagt nog steeds regelmatig naar jou. Het volgende verblijf in de tipi kwam er al weer aan en dit keer voor een week. Een gezin van drie en het meisje was Bo haar leeftijd, dus één keer raden wie stond te springen om deze gasten welkom te heten. Nou, vanaf het eerste moment waren de meiden onafscheidelijk en het was echt een week om nooit meer te vergeten. Gevuld met mooie gesprekken en heerlijke momenten, wat een fijne mensen. Ze kwamen helemaal bij en er werd zelfs voor het eerst sinds jaren weer eens een boek gelezen kreeg ik te horen. Ze trokken er regelmatig op uit om de omgeving te ontdekken, dagje dierentuin, kanoën en ze fietsten ook nog een heel groot stuk langs de Loire. Het mooiste compliment was wederom dat ze het gevoel hadden even helemaal niks te moeten en dat het een heerlijk verblijf was bij ons. Deze mensen hebben een speciaal plekje in ons hart gekregen. Maar toen was de agenda eventjes leeg en stonden vrienden van ons op een camping in het departement Bretagne. Aangezien Michel zijn vakantie er al op zat, is Miranda met de kinderen voor een paar dagen naar die camping gereden. Daar hebben alle kinderen zich heel goed vermaakt en de pubers hadden ook even het echte vakantiegevoel. Even lekker rondhangen met leeftijdsgenootjes en lekker veel in het zwembad met megaglijbanen vertoeven. We maakten ook nog een heel gaaf uitstapje naar île des Ébihens in Saint-Jacut-de-la-Mer. Dat is een eiland die alleen te voet te bereiken is met eb, want bij bij vloed wordt verdwijnt het zandpad in de zee. Gelukkig kwamen wij niet vast te zitten op het eiland, want dan ben je wel een paar uurtjes aan het wachten tot het weer eb wordt. Wij waren net op tijd weer terug op het strand en zagen zo het pad in de zee verdwijnen, wat een waanzinnig gezicht is dat. Buiten het feit om dat de zandstranden met felblauwe zee daar prachtig zijn, zo ontzettend mooi! We hebben genoten van die paar dagen vakantie en op het moment dat we aan het inpakken zijn, komt de volgende reservering voor onze eigen camping binnen voor de maand september. Blijkt dat ons campingseizoen er nog niet op zit!
September: We beginnen de maand september met een overnachting in onze tipi. Dat blijkt toch wel de meest favoriete tent te zijn voor onze gasten en dat snappen we, want het is zo'n gezellige sfeer in die tent.. Goed om daarmee aan de slag te gaan het volgende kampeerseizoen. Wederom een goede review en tevreden gasten. Voor half september staat er nog een reservering met eigen tent op de agenda. Nederlandse mensen die we kennen via Instagram komen een paar dagen bij ons kamperen. Ze wonen zelf ook in Frankrijk, ongeveer zo'n 1,5 uur bij ons vandaan en dat is voor Franse begrippen echt heel dichtbij. Maar voordat ze komen, mogen de kinderen weer beginnen op school. Met frisse tegenzin staat iedereen weer op tijd naast zijn bed en vertrekken ze enigszins humeurig richting school. Die eerste dagen is het altijd weer even inkomen en tellen de pubers de weken alweer af naar de volgende vakantie. Ook het voetbalseizoen is meteen weer begonnen, waardoor de zaterdag weer helemaal in het teken staat van voetbalwedstrijden. Verder was het weer tijd voor ons om het terrein te onderhouden, dus gingen we veel buiten aan de slag. Grasmaaien, klimop en fruitbomen snoeien en de eeuwige strijd tegen de bramenstruiken ging verder. We vonden weer ons ritme en het was al snel tijd om onze campinggasten te verwelkomen. Aangezien het half september was en de zomer dit jaar beperkt was tot juli en het eerste deel van augustus, was het even duimen draaien voor ze dat het een beetje aangenaam kampeerweer zou zijn. Buiten dat er soms een harde wind stond, was het gelukkig nog goed te doen en kon er zelfs in het zonnetje een boek gelezen worden. Ook van deze gasten hebben we genoten en gelukkig hebben zij ook een fijne tijd bij ons gehad. En onze laatste gasten waren niet de minste, want na bijna twee jaar elkaar niet in het echt gezien te hebben, kwamen onze vrienden Jan en Kim twee dagen bij ons langs. Ze waren vanuit Spanje weer op weg naar Nederland en lagen wij dus mooi op hun route. Die twee dagen vlogen voorbij en we hebben goed kunnen bijkletsen. We hebben flink gebruik gemaakt van het feit dat we op dat moment binnen konden koken, want er werd veel oogst verwerkt in onze keuken. De hele dag stonden er pannen te pruttelen en waren we aan het einde van de dag veel compote, chutney en sap rijker. Zoals met alles wat leuk is, kwam er aan hun bezoek aan ons veel te snel een einde. Wanneer we ze nu weer zullen zien, dat is afwachten. Hopelijk zit er nu niet weer bijna twee jaar tussen, maar we gaan het beleven. Niet lang daarna sloeg het weer om en kwam de regen weer met bakken uit de hemel. We besloten dan ook de tenten af te breken, alle spullen op te bergen en ons eerste campingseizoen af te sluiten. Wat hebben we genoten van alle campinggasten en het hebben van een minicamping. Al die verschillende mensen die je ontmoet, met allemaal een eigen verhaal, in één woord geweldig. Ook alle gasten waren meer dan bereid om mee te denken wat nog een verbetering zou kunnen zijn voor onze camping en de ideeën vloeiden dan ook rijkelijk. Soms ook dingen waar we zelf nog niet eens aan gedacht hadden, zoals een locatie op Google Maps. Deze tip kreeg ik van de eerste gasten die bij ons verbleven en sindsdien hebben hierdoor we meerdere gasten mogen ontvangen. Dus alsnog bedankt voor de tip Imre! We kijken echt heel fijn terug op dit eerste kampeerseizoen en lopen al over van de ideeën voor het volgende seizoen. Niet wetende wat ons nog te wachten zou staan... wordt snel vervolgd!
Het jaar 2024 (deel 1)
29 december 2024
En of het tijd was voor een nieuwsupdate, de laatste is gewoon van 9 maanden geleden! Inmiddels zijn we aan het einde van 2024 gekomen en kunnen we wederom terugkijken op een jaar met hele mooie hoogtepunten, maar helaas ook wat dieptepunten. Ik zal het jaar voor jullie beschrijven en ga proberen dit zo beknopt mogelijk te doen, maar ik beloof niks.
Februari en maart: Na ons ziekenbezoek in januari (vanwege de ziekenhuisopname van Michel zijn vader) hebben we in februari en maart het ritme van het Franse leven echt weer even moeten zoeken. Vonden de kinderen hun ritme terug met naar school gaan, ging Michel weer aan het werk op de geitenboerderij, pakte Miranda het nooit eindigende huishouden op en bereidde de moestuin voor op een nieuw seizoen en gingen we samen weer aan het klussen. Zo werden de laatste puntjes op de i gezet in de badkamer en kunnen we tot op heden genieten van dit eindresultaat. Gingen we verder met het bouwen van de keuken en werd het eerste gedeelte geplaatst. Snoeiden we samen de boomgaard en alles wat wel een knipbeurtje kon gebruiken in onze waanzinnige tuin. Tussendoor was daar nog twee weken wintervakantie, waarin we altijd veel tijd vrij maken voor de kinderen. Kleine klusjes doen we tussendoor, maar de grote klussen blijven dan even liggen. Wel gingen we veel geocachen en dan plakken we er meteen een soort picknick aan vast op een mooi plekje met speeltuin en trapveldje. Ook hebben we een dagje een bezoek gebracht aan Bourges. Wat een mooie stad is dat en als alle bloemen en planten in bloei staan, kunnen we ons voorstellen dat het nog eens zo mooi is. Wij werden aan het einde getrakteerd op enorm veel regen, wat resulteerde in zeven verzopen katjes in de auto terug naar huis. Zullen we ook nooit meer vergeten.
April en mei: Deze maanden stonden in het teken van veel verschillende projecten. We gingen verder met het bouwen van de keuken en de temperaturen waren mooi genoeg om de oude stoof /houtkachel te verwijderen, want het tweede deel van de keukenvloer moest nog betegeld worden. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want ik durf geen gewicht te noemen, maar het was een gevalletje loodzwaar. Daarna was het tijd om de oude gootsteen te verwijderen en dat hield in dat we even geen waterpunt meer hadden in de keuken. Afwassen deden we in campingstyle, met een teiltje op de buitentafel in de voortuin. Genoeg motivatie om zo snel mogelijk de vloer te betegelen en het tweede deel van de keuken te plaatsen en moet zeggen dat ging uiteindelijk vrij snel en zonder al teveel uitdagingen. Ook begonnen we met palen slaan voor het hek om de dierenweide, werden er nieuwe deuren en hekjes gemaakt om de dierenhokken af te sluiten en kochten we onze eerste kuikentjes. Die stonden in een bak met warmtelamp in de keuken en kregen meer dan genoeg aandacht. Het was even wachten tot ze groot genoeg waren om naar buiten te verhuizen. En met de kuikentjes kwamen ook nog wat wilde eenden kuikentjes mee, zodat we straks wat meer gezelligheid hebben in de vijver. Verder kregen we een kas van vrienden uit het dorp als mooie aanvulling op de moestuin. Het karton en compost had ik al eerder neergelegd, zodat de tomaten-, paprika- en komkommerplantjes meteen de grond in konden toen we hem hadden geplaatst. Kunnen we meteen het verschil in groei en opbrengst bekijken tussen deze plantjes in de volle grond en deze plantjes in de kas, ben benieuwd. En we kregen toch een leuk verzoekje van een oud-collega van Miranda, namelijk of Wilco samen met zijn vriendin Maxime een nachtje bij ons mochten komen logeren. Daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen en zeiden meteen dat ze meer dan welkom waren. Aangezien ze zelf niet in het bezit waren van kampeerspullen, hebben wij een tent van ons opgezet en voor ze ingericht, zodat het ze aan niets zou ontbreken. Toen ze aankwamen en de tent zagen waren ze gelukkig positief verrast en niet lang na hun aankomst kwam de vraag of ze misschien twee nachtjes mochten blijven. Een groter compliment kan je gewoon niet krijgen. We hebben samen gegeten, s'mores gemaakt bij een kampvuur en heerlijk met elkaar zitten kletsen. En als klap op de vuurpijl kreeg Wilco tijdens hun laatste avond een melding dat het Noorderlicht zichtbaar zou moeten zijn, dus werd het eten aan de kant geschoven en sprongen we in de auto naar een mooi plekje om foto's te gaan maken, want ze zijn beiden fanatieke fotografen. En of het zichtbaar was, we konden het met het blote oog zien, ook bij ons in de tuin. Groot voordeel van leven op het platteland is dat er bijna geen omgevingslicht is en dus ook geen lichtvervuiling. Wat een waanzinnige avond met heel veel mooie foto's, waaronder ons huis omringd door het Noorderlicht. En Wilco wakkerde ons idee aan om een camping te beginnen op ons mooie plekje, want ze waren helemaal tot rust gekomen en hadden ontzettend genoten. Dus na hun vertrek was dat zaadje gepland en begon te groeien en te groeien. Tijd om een knoop door te hakken, gaan we het doen? Is een camping binnen twee maanden uit de grond stampen mogelijk? Niet nadenken en gewoon doen.
Juni: We zijn al een stukje op weg met het realiseren van de camping. We vonden een gave tipitent online en besloten een plateau te bouwen in de boomgaard, zodat de tent mooier blijft en beter tot zijn recht komt. Het is een flink plateau geworden, want de tent is bijna 6 bij 5 meter. Maar we zien het al helemaal voor ons als de tent straks ingericht is en het onderkomen wordt voor onze gasten. En als je dan de tent uitkomt in de ochtend en je uitkijkt op onze boomgaard, dat is toch een heerlijke manier van wakker worden. Om vervolgens een lekker appeltje te plukken en wat bramen voor bij het ontbijt, hoe idyllisch! Dus nog even de schouders eronder en gaan. Er moet nog een keuken, toilet, zandbak, hek voor om het zwembad en een poort bij de ingang van de camping komen. Tussendoor komen onze trouwe gasten Thea en Rook nog een nachtje kamperen op weg naar hun vakantie in Spanje en dat betekent standaard veel gezelligheid en mooie gesprekken. Ook brachten ze ons op een goed idee voor de campingdouche, namelijk een gasgeiser die het water verwarmd. Ze hadden er thuis nog eentje liggen en die sturen ze naar ons op als ze terug zijn van vakantie, zodat we kunnen kijken of het werkt voor onze campingdouche, zo lief! Zo hoeven we niet moeilijk te doen met douchezakken en sanitairtenten. Plan werd dus weer helemaal omgegooid en we gaan ook nog een echte douche bouwen, met daarnaast een composttoilet. We hebben tenslotte nog een maand voordat het hoogseizoen begint en de eerste boeking staat al op de agenda. Dus we bedenken van alles en bouwen flink door met zijn tweetjes. Ontelbaar veel kruiwagens met beton worden naar de overkapping met het sanitairgedeelte gereden en we hebben inmiddels armen als Popeye door het steeds vullen van de betonmolen. Maar steeds kunnen we weer iets van ons lijstje vinken, ook al hebben we het idee dat we het helemaal niet gaan redden. En dan staat er nog heel leuk bezoekje op de planning: Zoë komt een paar dagen naar ons toe! Met als geluk dat het die dagen ook nog eens heel mooi weer was, want dat was de periode daarvoor wel anders. Het mooie weer was heel hard welkom, want het campingterrein wass nog steeds erg drassig door de vele regen die maar bleef vallen. We genieten van ons complete gezin, maar moeten ook door met de voorbereidingen van de camping. Dus kletsen we bij terwijl we de tent inrichten, zetten we ein-de-lijk het zwembad op voor de nodige verkoeling, halen we een keuken voor de camping op bij hele bijzondere mensen en zorgen we ervoor dat het gras lekker kort blijft. Maar het blijft een feit dat het fijn is om als gezin compleet te zijn en we nieuwe herinneringen kunnen maken met elkaar. Helaas kon Zoë maar een paar dagen blijven en moesten we haar alweer veel te snel uitzwaaien op het treinstation. Blijft een dingetje en zal nooit wennen. En terwijl de scholen ook naar het einde van het schooljaar aan het toewerken zijn, komen ook de schoolreisjes nog even voorbij. En Miranda mag bij twee schoolreisjes mee als begeleiding. Één daarvan gaat naar het kasteel in Valencay, dus dat was lekker in de buurt. Heel leuk om dit kasteel ook een keer van binnen te hebben gezien, want dat was er bij ons nog steeds niet van gekomen. Maar de andere was een hele dagtaak, want dat was een bezoek brengen aan het kasteel van Versailles. Zes uur 's ochtends in de bus om drie uur later op de bestemming aan te komen. Het was echt heel gaaf om mee te maken, maar het was ook echt heel erg druk. Dus het was steeds koppen tellen en zorgen dat we niemand zouden kwijtraken. 's Avonds om elf uur kwamen we weer bij school aan en was iedereen erg onder de indruk van alles wat we gezien hadden, maar ook erg moe. De zomervakantie staat inmiddels bijna voor de deur en het to-do lijstje voor de camping is nog lang, dus we zullen nog even alle zeilen bij moeten zetten. Maar waar een wil is, is een weg. Misschien een klinkerweg in plaats van een geasfalteerde weg, maar we komen vast waar we zijn moeten. Toch?
Oud & Nieuw
16 maart 2024
December: Begin december kwam Lynn met de vraag of haar Nederlands leraar, van haar middelbare school in Nederland, een nachtje mocht komen logeren bij ons. Ze waren al 4 maanden op reis geweest met hun geweldige Volkswagen bus genaamd The Green Mowgli en op dat moment langzaamaan begonnen aan hun terugreis naar Nederland. Nou, dat vonden wij wel een heel leuk en gezellig idee en als je in het bezit bent van je eigen kampeermiddel, ben je bij ons altijd welkom! We hebben sinds we hier wonen al meerdere keren bekende mensen, maar ik denk nog wel vaker onbekende mensen te logeren gehad. En het is zo leuk om nieuwe mensen te leren kennen, de avonden te vullen met gezelligheid en verhalen over wat een ieder al heeft meegemaakt en wat ze nog willen bereiken. Zo ging het ook dit keer en het was ook even extra leuk voor Lynn, want wie kan nou zeggen dat een oud leraar in haar tuin heeft gekampeerd! Ook het bespreken van de verschillen tussen het Nederlandse en Franse schoolsysteem was even fijn voor haar. Maar ook zeker het ophalen van herinneringen aan de school waar ze op heeft gezeten en het horen hoe een leraar haar als leerling heeft ervaren was erg leuk. Het enige nadeel was dat de temperatuur rond het vriespunt lag en het te koud was om nog wat langer te blijven logeren in de bus en we hebben op dit moment helaas nog geen ruimte binnen waar mensen warm kunnen verblijven. Maar wie weet zien we ze nog een keer als de temperaturen iets aangenamer zijn om te kamperen. Arnoud, Dieuwertje en Isa, bedankt voor de mooie gesprekken en jullie gezelligheid.
Een dag later was het eindelijk zover: Zoë kwam voor een paar nachtjes weer naar ons toe!! Wat hebben we daar met zijn allen zo naar uitgekeken. Het is zo'n fijn gevoel om weer even helemaal compleet te zijn als gezin, wat een rijkdom. Ja, ook het gebruikelijke gekibbel tussen broers en zussen komt vrijwel meteen weer tevoorschijn, alsof ze nooit is weggeweest en dat is (in dit geval) mooi om te zien. Ze kwam dit keer met haar nieuwe liefde: Daan. En die jongen heeft geweten waar hij aan begonnen is, namelijk complete hysterie en chaos, welkom bij de Duikertjes... Het waren hele gezellige dagen, waarin we met elkaar op pad zijn geweest om leuke dingen te doen en eigenlijk waren die drie dagen veel te snel voorbij. Maar wat hebben we genoten van ons complete koppeltje weer bij elkaar. Het bood dit keer wel troost, dat we niet veel later zelf naar Nederland zouden gaan en het dus niet lang zou duren voordat we weer compleet zouden zijn. We hadden namelijk het huis van Joyce tot onze beschikking gekregen in de eerste week van de kerstvakantie, zo lief! Zij woont met haar gezin in Waddinxveen en dat haar huis ook nog eens genoeg bedden heeft voor al onze gezinsleden én binnen loopafstand van alle opa's en oma's staat, dat was echt de kers op de taart. Dus dit keer zouden we Zoë twee weken later alweer zien, wat een fijn vooruitzicht!
Maar dat was allemaal pas over twee weken en in die tijd hebben we zeker niet stil gezeten, want we zijn namelijk begonnen aan het verbouwen van de keuken. De elektra is helemaal aangelegd, de helft van de vloer is betegeld en de eerste voorzetwand is geplaatst. Ook staat er ineens een garderobekast en een muurtje waar de keuken tegenaan komt te staan, we gaan als een speer. Bijna zonde om een weekje naar Nederland te gaan, zo lekker zaten we in het ritme van de verbouwing. Grapje natuurlijk, want we hadden ook heel veel zin om familie en vrienden weer te zien. We doen het verbouwen van de keuken expres in delen, dan blijft de ruimte ook nog een beetje leefbaar en werken we steeds van de ene muur naar de volgende. Tenminste, zolang als dat lukt natuurlijk.
En tussendoor kregen we ineens een heel bijzonder berichtje van onze vrienden Jan en Kim, die zelf al vanaf oktober voor ruim een half jaar in het Zweedse Lapland verblijven. In dit berichtje stond namelijk dat thuisbezorgd.nl is onderweg. We stonden even met onze mond vol tanden, want hoe dan?? Na een uurtje kwam het antwoord aangereden en stonden Anita en Hans met hun camper voor de poort. Dit zijn vrienden van Jan en Kim en die waren op weg naar Portugal om hun dochter te bezoeken. En na alle verhalen via Instagram en uiteraard ook van Jan en Kim, waren ze wel heel benieuwd geworden naar ons en ons Franse stekje, dus besloten ze via ons te rijden. Dat is natuurlijk de uitgelezen kans om iets lekkers mee te nemen uit Nederland en werden we voorzien van een heerlijke patatavond mét frikandellen en kroketten. We hebben ervan gesmuld, samen met Hans en Anita. Weer een avond gevuld met voor ons eerst nog onbekende mensen, wat resulteerde in een vet gezellige avond, met mooie gesprekken en heel veel spelletjes Uno. Ze bleven een nachtje bij ons in de tuin staan met de camper en hebben de volgende dag hun reis naar Portugal vervolgd. Wie weet tot een volgende keer Anita en Hans!
En toen was het tijd om onze koffers te pakken en ons klaar te maken voor een weekje vakantie in Nederland. Maar niet voordat we het jaar afsloten met een jaarlijks terugkerend feestje: Fête de Tartiflette. De opbrengst van dit feest wordt gebruikt om schoolreisjes en andere leuke festiviteiten te bekostigen voor de basisscholen van Kaj en Bo. Dus in ruil voor een bijdrage voor het eten, tartiflette, steun je de school en heb je een gezellige avond met dansen en muziek, ideaal. En zo'n avond wordt altijd net even iets te laat, helemaal als je de volgende dag vroeg in de ochtend wilt gaan rijden, maar het was het waard.
Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen slaperig de auto in en de reis naar Nederland kon beginnen. We hadden besloten een keer niet de snelwegen te pakken, maar binnendoor te gaan. Zo besparen we de tolkosten en zien we weer eens wat anders, dachten we. Als snel bleek het voor ons niet ideaal, want door de vele rotondes op het eerste stuk werden de kleintjes steeds wakker, omdat je dan steeds vaart moet minderen. We besloten dat het goed was dat we het een keer hadden geprobeerd, maar zolang de kleine kinderen slapen in de auto, we toch een voorkeur hebben voor het slaapverwekkende ritme van de tolwegen. De reis verliep, ondanks dat de kleine kinderen niet lang hadden geslapen, gelukkig verder soepel en in het begin van de middag kwamen we aan bij het huis van Joyce. Nog steeds zo dankbaar dat deze vrouw haar huis beschikbaar heeft gesteld voor ons, zodat wij de kerstdagen letterlijk in de buurt van familie konden doorbrengen. Ze was er om ons te ontvangen en had een handleiding gemaakt over alles wat we moesten weten van het huis, ideaal. Ook stond er een welkomstpakketje klaar met wat lekkernijen, zo lief. Toen Joyce vertrokken was naar het vakantiepark waar zij die week met haar gezin en familie zou verblijven, hebben we de auto uitgeladen en heeft iedereen een bed gekozen. Uiteraard werden de opa's en oma's diezelfde middag nog bezocht en konden we deze bezoekjes lopend af, zo fijn. Ook konden we eindelijk ons nieuwe nichtje Mae knuffelen en bijkletsen met de rest van het gezin, want het was alweer een aantal maanden geleden dat we iedereen gezien hadden. Blijft toch fijn om iedereen weer in het echt te zien en te spreken. De rest van de week bestond dan ook uit familie en vrienden bezoeken en uiteraard wilden ook de kinderen hun vrienden bezoeken of iets leuks doen, zoals bijvoorbeeld naar de bioscoop of Ballorig, dus er is eigenlijk altijd te weinig tijd, hoelang we ook in Nederland verblijven. Voordat we er erg in hadden, was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was een mooie, maar ook erg drukke week. Fijn om weer even als gezin weer compleet te zijn, want Zoë kwam ook gezellig de hele week bij ons slapen. En heel fijn om al onze dierbaren te zien en te spreken, maar ook wel heel erg fijn om weer naar huis te gaan en door te gaan met bouwen aan ons huis. De tieners waren het hier overigens minder mee eens, want die missen het leven in Nederland nog wel en dan vooral alles wat voor hun bekend is. Gelukkig hadden ze nog een week vrij als we weer thuis kwamen en hadden ze de tijd om te kunnen landen en weer om te schakelen naar het leven hier in Frankrijk. Blijft iets wat moeilijk is, omdat die twee werelden zo enorm van elkaar verschillen. Maar we merken ook dat het ze steeds beter afgaat, misschien ook wel omdat ze hier nu ook echt vriendschappen aan het opbouwen zijn en het daardoor makkelijker is geworden. Of dit ook echt zo is weten we niet, maar het zal in ieder een beetje geval helpen.
De dag nadat we thuis waren gekomen, was het alweer tijd voor Michel om oliebollen te gaan bakken, want dat is een traditie op oudejaarsdag. Een hele lekkere traditie als je het ons vraagt, want die dag eten we dan ook echt heel veel oliebollen en dat begint al bij het ontbijt. Uiteraard hebben we die dag ook weer oliebollen uitgedeeld in ons gehucht aan onze buren en in het dorp aan de mensen die we hebben leren kennen. Dat is altijd heel leuk om te doen en je komt altijd met je handenvol weer thuis, want bij iedereen krijg je ook weer wat lekkers mee terug, vooral heel veel chocolade, dus dat was smullen. En dit jaar was het voor het eerst in heel veel jaar dat we deze avond doorbrengen zonder onze vrienden Jan en Kim. En omdat we het al zoveel jaar samen vierden, zijn er bepaalde tradities ontstaan die er 'gewoon' bij hoorden, maar die dit jaar wel ontzettend werden gemist. Zoals een potje 30 secondes, waarin Jan altijd aan het einde expres vals ging spelen. Of keihard meeblèren met Paradise by the dashboard Light van Meatloaf (Kim en Miranda). Toch nog een oliebol eten, terwijl je al op knappen staat. Kadootjesspel met de stomste, hilarische gedichten en de meest bijzondere kadootjes. De slappe lach krijgen en niet meer uit je woorden kunnen komen. Proosten op het nieuwe jaar met champagne en een hele dikke knuffel. Net voor twaalf uur een selfie nemen en het aantal mensen dat op die foto moest, was met de jaren nogal uitgegroeid (wij nemen zeker de schuld op ons), maar toch lukte het ons elk jaar weer om iedereen erop te krijgen. Al die dingetjes die zo gewoon leken, hebben we heel hard gemist dit jaar. We hebben er een gezellige avond van gemaakt, maar het was wel een beetje zoeken naar een nieuwe invulling van deze avond. Gelukkig konden we wel even videobellen en waren Jan en Kim er toch nog een beetje bij die avond.
Januari: Het begon met nog een weekje vakantie van de kinderen en de verjaardag van Kaj op 4 januari. Hij is alweer 7 jaar geworden, lekker cliché, maar het gaat zo ongelooflijk snel. Hij wilde graag een klein voetbaldoeltje en een spulletjes om een trainingsparcours uit te zetten voor zijn verjaardag, alleen konden we die niet meer vinden voor 4 januari en de bezorgtijden zijn hier vaak iets langer dan in Nederland. Dus hebben we hem in ieder geval voorzien van nieuwe voetbalkleding, want voetbal is toch wel de passie van dit lieve mannetje. Die doeltjes en dat parcours komen wel als het weer wat minder nat is en dan kan hij zich naar hartenlust uitleven. Zijn vriendje kwam nog langs en dat maakte zijn dag helemaal compleet.
En aangezien Banjer maar bleef zeuren om een vriendje of vriendinnetje voor hem erbij, zijn we net voordat de kerstvakantie voorbij was overstag gegaan, want we konden zijn puppy ogen niet langer meer aanzien. Zo kwam daar Isla in ons gezin, een Golden Retriever van 3 maandjes oud. Een heel rustig en ontzettend lieve puppy, die het allemaal maar wat spannend vond om met ons mee te gaan en eenmaal thuis aangekomen was die grote, ietwat lomp aangelegde zwarte hond ook wel een beetje eng. Gelukkig raakten ze heel snel aan elkaar gewend en in plaats van één hond die ons overal heen volgt, hebben we er nu twee die ons vergezellen bij alles wat we aan het doen zijn, hoe meer zielen hoe meer vreugd!
Helaas kwam er aan deze vrolijke en vooral verliefde stemming een abrupt einde toen we twee dagen later in de middag werden gebeld door de moeder van Michel. Zijn vader was opgenomen in het ziekenhuis in verband met benauwdheidsklachten. Er was nog niks om ons erge zorgen over te maken werd er gezegd, maar het voelt wel meteen heel oncomfortabel dat we 700 kilometer verderop zaten. Het enige wat we op dat moment konden doen, was vertrouwen op de informatie die we kregen vanuit het ziekenhuis en dat was dat er nog geen levensbedreigende situatie was ontstaan. Die dinsdag liepen we er een beetje verloren bij en kwam er weinig uit onze handen. Toen we 's avonds op de bank zaten samen met alleen nog de tieners, ging de telefoon. Het was half tien en op zo'n moment klopt je hart in je keel. Er werd ons verteld dat Michel zijn vader naar de Intensive Care werd gebracht en het hele verhaal eromheen was nogal warrig. Zoë was inmiddels bij haar oma en ging met haar mee naar het ziekenhuis. We vroegen of ze ons wilden bellen als ze iemand van de afdeling IC te spreken kregen, zodat we mee konden luisteren. Niet veel later ging de telefoon en waren de eerste woorden van het medisch personeel: " Meneer Duiker was een beetje aan het doodgaan." Toen zakte de grond wel onder onze voeten weg, want dit is het telefoontje waar je zo bang voor bent als je gaat emigreren, die angst om te laat terug te zijn als het niet goed gaat met een dierbare. Ze hadden hem aan de beademing gelegd en in slaap gehouden, zodat zijn lichaam kon herstellen. Er werd ons verteld dat er geen haast was om naar Nederland te komen, maar dat voelde voor ons niet goed. We hebben nog even getwijfeld of Michel alleen terug zou gaan, maar de situatie was zo zorgwekkend, dat we besloten met zijn allen naar Nederland te vetrekken. Dit kon ook dankzij Marjorie, die wilde wel elke dag twee keer naar onze dieren om ze te verzorgen, zo dankbaar daarvoor. De volgende morgen zijn we dan ook vetrokken en konden we gelukkig terecht in het dichtsbijzijnde Landal Park in de buurt van het ziekenhuis. We zijn uiteindelijk bijna drie weken in Nederland geweest. Die weken bestonden uit bijna alleen maar ziekenhuisbezoekjes, gingen we van hoopvol naar heel veel huilen en bang zijn dat we afscheid moesten gaan nemen, werd de helft van ons gezin ook nog eens geveld door een pittig griepvirus, moesten we met Bo nog naar de dokter omdat ze zo ontzettend ziek bleef, gingen sommigen van ons op vrijdagavond toch ook wel discozwemmen in het zwembad van het bungalowpark, heeft Isla roerige eerste weken bij ons gehad en was haar zindelijkheidstraining door alle hectiek compleet mislukt, knapte de vader van Michel na een kritieke twee weken gelukkig langzaam op en mocht hij na drie weken IC precies op de dag van onze terugkeer naar Frankrijk, gelukkig deze heftige afdeling verlaten en naar een gewone verpleegafdeling vertrekken. Het waren heftige weken en het teruggaan naar Frankrijk met de wetenschap dat het herstel van Michel zijn vader nog heel lang zal gaan duren, is gewoon heel dubbel. Aan de ene kant zijn we heel blij dat hij al zover is gekomen, maar aan de andere kant weten we ook dat hij nog een lange weg te gaan heeft. En het liefst zijn we in de buurt om ze te ondersteunen bij dit traject, maar de werkelijkheid is anders. Gelukkig is er de technologie van tegenwoordig en kunnen we veel videobellen met elkaar. Op die manier zijn we toch een klein beetje onderdeel van elkaars leven en hopen we elkaar soms een hart onder te riem te kunnen steken. Want wanneer wij weer een keer terug zullen gaan naar Nederland, daar durven we echt niks over te zeggen. Dit is helaas echt de keerzijde van emigreren en er is geen enkele manier om je hierop voor te bereiden, tenzij je de toekomst kan voorspellen. We nemen even de tijd om dit allemaal te verwerken en willen de draad van het verbouwen uiteraard weer oppakken, want wat wordt het allemaal steeds een stukje mooier. Geen idee wat 2024 voor ons in petto heeft, maar we gaan het beleven! Het hoeft niet allemaal snel en gehaast, we doen het op de Franse manier: petit à petit! Want ook met kleine stapjes kom je vooruit en dat maakt het eindresultaat zeker niet minder mooi!
_edited.jpg)
Ups and downs
27 november 2023
November is voor ons geen makkelijke maand geweest, maar we gaan hem wel afsluiten met een heleboel positiviteit!
De vaak nog warmere temperaturen en zonnige dagen hebben nu toch echt plaats gemaakt voor herfstweer, namelijk veel wind en heel veel regen. Dat was wel even flink schakelen en werd het toch echt tijd om de korte broeken op te bergen en de warme truien tevoorschijn te toveren. De houtkachel in de keuken brandt inmiddels weer elke dag en dat vinden we dan wel weer heel erg gezellig. Gelukkig wordt onze woonkamer hierdoor ook verwarmd, dus we zitten er weer lekker warmpjes bij. Als bij dit sombere weer ook de dagen korter worden, voelt elke tegenslag toch wel wat moeilijker. Zo besloot onze auto, dat het tijd was om zijn uitlaat los te laten en moesten we helaas weer een bezoekje brengen aan de garage. Aardige mensen werken daar hoor, maar we hadden het weerzien met hun nog wel even willen uitstellen. Ook kregen we te horen dat onze bouwaanvraag voor de verbouwing van de stal was afgekeurd. Als je boven een bepaald aantal vierkante meters woonoppervlakte komt, is het noodzakelijk om een architect de tekeningen te laten maken en dat budget is er nu helaas niet. Dus het begin van de maand was op zijn zachts gezegd niet heel erg positief. Daar bovenop bereikte de heimwee van de kinderen het toppunt en toen was het moment aangebroken, dat we eigenlijk niet meer zo goed wisten waar de motivatie vandaan moesten halen om door te gaan met ons avontuur. Gelukkig kwamen we al snel tot de conclusie dat we, tot we wisten wat we wilden gaan doen, beter gewoon door konden gaan met verbouwen. Dus de badkamer is nu voor 99% af en die laatste 1% kan Miranda mooi in de ochtenden afmaken, zodat Michel een begin kon gaan maken met de verbouwing van de keuken. Daar is momenteel net de schouw boven de houtkachel verwijderd en zijn gelukkig de authentieke tegeltjes bewaard gebleven, zodat we die kunnen hergebruiken bij het maken van de nieuwe schouw. Ook is er een begin gemaakt met het aanleggen van de waterleidingen en zijn de gipsplaten van alle binnenmuren die grenzen aan de buitenmuren verwijderd, zodat er gestart kan worden met het aanleggen van de nieuwe elektra! Tijdens het verwijderen van de gipsplaten kwamen we er nog wel achter dat we helaas te maken hebben met doorslaand vocht van de buitenmuur. Gelukkig is dit alleen in de hoek het geval en kunnen we het redelijk makkelijk oplossen. En nu kunnen we meteen die twee muren die we nu kaal hebben gemaakt goed isoleren, want als we dan toch bezig zijn, doen we het maar meteen goed! Positief bekijken! Ook is de deur vanuit de keuken naar de badkamer dichtgemaakt en moesten we erg wennen aan de nieuwe looproute in ons huis. Nog regelmatig wilde er iemand de oude route lopen en kwam er dan op het laatste moment erachter dat dit niet meer kon. Maar nu is iedereen alweer gewend dat daar geen deur meer zit en straks als het eerste gedeelte van de keuken staat, dan is het ook helemaal niet meer zichtbaar dat er ooit een doorgang was. Gelukkig hebben we de foto's nog.
En er is ook goed nieuws te melden, want de heimwee van de kinderen is weer wat gedaald en zijn ze weer wat positiever over hun leven hier. Wat ook wel helpt, is dat Zoë begin december voor een aantal dagen naar ons toekomt, daar hebben we allemaal zo'n zin in! Even echt compleet als gezin, heerlijk. We gaan er leuke dagen van maken met elkaar en we zijn de dagen al aan het aftellen, want we hebben haar al veel te lang niet gezien!
Maar dat is niet het enige goede nieuws, want we hebben nu officieel akkoord voor onze minicamping!! Wat zijn we blij dat het nu eindelijk officieel is! We hadden al die tijd al wel mondelinge toezegging, maar we zijn toch wel erg blij dat het nu zwart op wit staat. We hopen dan ook dat we in 2024 ons eerste kampeerseizoen te kunnen gaan draaien en zullen daar ook ons uiterste best voor gaan doen. Maar of het zal gaan lukken, dat zullen we moeten afwachten. Dus ken jij of ben jij iemand die het leuk vindt om ons te komen helpen? Ben je goed in verbouwen, tuinieren, kokkerellen, huishouden of goed met dieren? Het liefst ben je al in het bezit van je eigen kampeermiddel en auto, maar mocht dit niet het geval zijn, kunnen we altijd samen kijken of we iets kunnen regelen. Neem dus vooral contact met ons op via Facebook, Instagram of via het kopje contact hier op onze website. In ruil voor je hulp, verzorgen wij al je dagelijkse maaltijden, mag je gebruik maken van het sanitair in ons huis en krijg je er een flinke dosis gezelligheid en mooie herinneringen voor terug.
En we sluiten deze nieuwsupdate af met de laatste positieve mededeling: We gaan door! We hebben alle laatste restjes positiviteit en doorzettingsvermogen bij elkaar gesprokkeld en gaan alles op alles zetten om dit avontuur tot een goed einde te brengen. We zijn heel hard bezig om goedkeuring te krijgen voor de bouwaanvraag van de stal, maar tot die tijd hoeven we ons echt niet te vervelen. We zullen de keuken gaan plaatsen, we gaan de voorbereidingen treffen voor onze camping, de moestuin moet worden uitgebreid en er ligt nog heel wat tuinonderhoud en schilderwerk op ons te wachten. Het leven is nu eenmaal met ups and downs en ons leven zal echt nooit en te nimmer saai worden. We zetten onze roze bril weer op en gaan strijden voor datgene waarom we aan dit avontuur begonnen zijn. Maar we blijven wel ons eerlijke verhaal delen, want dat is wat wij belangrijk vinden. De echte emoties, gevoelens en belevenissen van ons leven hier in Frankrijk. Zoals iemand laatst heel mooi tegen ons zei: "Zonder regen is er ook geen regenboog." En zo is het!
Harde les
25 oktober 2023
Op dit moment is het alweer eind oktober en is de herfstvakantie van de kinderen aangebroken. De komende twee weken mogen ze weer even bijkomen van de eerste zeven weken school en dat hebben ze echt heel dik verdiend, want ze doen het allemaal echt heel erg goed. Kaj vindt de overgang van de kleuterschool naar groep 3 (hier groep 4) wel even lastig, want als je ineens een stuk meer moet werken en minder mag spelen, is dat natuurlijk ook een hele omschakeling. Maar we hadden laatst een gesprek met zijn juffrouw en die gaf aan dat hij het echt heel goed doet. Hij begrijpt al heel veel, helemaal voor een jongetje dat nog maar één jaar in Frankrijk woont en de Franse taal helemaal niet beheerste. Naast school voetbalt Kaj het liefst elke dag en baalt dan ook dat hij maar één keer per week een echte voetbaltraining heeft. Sommige zaterdagen heeft hij in de vorm van een toernooi meerdere korte wedstrijden en heeft hij tot nu toe met zijn team nog geen enkele wedstrijd verloren, toppers.
Aangezien iedereen is geland en gewend is geraakt aan het ritme van ons nieuwe leven hier, kunnen wij (Michel en Miranda) flink aan de klus! Zo hebben wij de badkamer nu bijna helemaal af, staan er ramen, deuren en luiken in hun eerste of tweede laag verf en gaan we de deur in de keuken naar de badkamer dichtmaken. Aangezien de badkamer nu twee ingangen heeft en het daardoor een soort doorgang is, hebben we besloten één ingang dicht te maken. Eigenlijk om te voorkomen dat er continue met vieze schoenen of modderpoten van Banjer doorheen gelopen wordt en je vervolgens eigenlijk alleen maar bezig bent met het schoon houden van deze ruimte. Daarnaast is er het voordeel dat we door deze deur dicht te maken, de keuken in elke gewenste positie kunnen plaatsen en dat is wel heel erg fijn! Zo kunnen we de keuken plaatsen zoals wij graag willen en hoeven we ons niet in allerlei bochten te wringen om dit voor elkaar te krijgen. Dus in dit geval een echte win-winsituatie. Zodra de badkamer helemaal af is gaan we hieraan beginnen! En als alles een beetje mee zit, dan kunnen we voor de winter misschien wel binnen koken. De komende twee weken zal het klussen minder prioriteit hebben, want als de kinderen schoolvakantie hebben is het tijd met elkaar doorbrengen onze eerste prioriteit.
En dan iets wat ons toch wel bezig heeft gehouden de laatste weken, namelijk onze aflevering van 'Het roer om'. Wij hebben de aflevering pas de middag voor de uitzending zelf gezien en vonden het heel gek om onszelf op tv te zien, maar we vonden het meteen geen hele goede samenvatting van ons eerste jaar hier in Frankrijk. Misschien handig als we even toelichten hoe zo'n aflevering tot stand komt. Aan het begin geven ze aan dat er meerdere keren in ons eerste jaar filmmomenten zullen zijn en op die dagen filmen ze waar je op dat moment mee bezig bent. Tussendoor vlog je ook nog speciale of uitdagende momenten, zodat er een leuk beeld van het hele jaar ontstaat. Zo gezegd en zo geschiede. Wij kregen uiteindelijk vijf filmmomenten in een jaar en normaal gesproken krijg je dan steeds dezelfde regisseur, zodat je niet steeds opnieuw je avontuur hoeft uit te leggen en zijn ze ook goed op de hoogte waar je mee bezig bent. Maar aangezien er bij ons bijna niets ging zoals verwacht het eerste jaar, was dat met het filmen ook niet anders. Wij kregen uiteindelijk vier verschillende regisseurs en hierdoor waren we steeds aan het uitleggen wat ons avontuur in hield en werden er ook steeds dezelfde vragen aan ons en aan de kinderen gesteld. Eerlijk gezegd is dat ook goed terug te zien in de aflevering. Helaas is ook heel veel vlogmateriaal waarin we daadwerkelijk wél aan het klussen zijn of net uit een flinke tegenslag komen helemaal niet gebruikt, zodat het lijkt alsof we een jaar lang bijna niks hebben gedaan en dat vinden wij jammer. En laten we de rol van de voice-over niet uitvlakken.... Maar goed, helaas pindakaas. Want ook al is het huis nog lang niet af, we hebben wel degelijk mooie vorderingen op ons terrein en in ons nieuwe leven gemaakt het afgelopen jaar. En gelukkig weten mensen die ons al langere tijd volgen dat ook en werden we echt overladen met hele leuke en lieve berichtjes, dat heeft ons zo enorm goed gedaan! Bekende mensen, maar ook veel onbekende mensen lieten weten dat ze hadden gezien dat de liefde voor ons gezin op nummer één staat en dat ze trots op ons zijn. Ook veel geëmigreerde gezinnen zagen veel herkenning in ons verhaal en bevestigden dat je je nog zo goed kan voorbereiden op alles wat (waarschijnlijk) komen gaat, maar dat het eerste jaar toch vooral veel vraagt van je aanpassingsvermogen, flexibiliteit en oplossingsgerichtheid. Het leven is 'normaal' gesproken al niet maakbaar, laat staan als je met een groot gezin gaat emigreren naar het Franse platteland. Wat ons wel echt versteld heeft doen staan, is de reactie van mensen die ons totaal niet kennen en dan met name op Facebook. We zijn echt voor van alles en nog wat uitgemaakt en wat ons erg raakte was dat we werden weggezet als kindermishandelaars! Het leek op een gegeven moment een soort wedstrijdje wie de hardste en gemeenste opmerking over ons kon maken en daarin waren er helemaal geen grenzen meer, bizar. De kinderbescherming moest komen ingrijpen om de kinderen uit deze ongezonde thuissituatie weg te halen....... En deze opmerkingen waren gebaseerd op veertig minuten geregisseerde SBS6 televisie, dat zegt in principe al wel genoeg. Maar in feite heeft het ons toch ook geraakt, want ze branden wel heel ons leven en dan met name ons gezinsleven helemaal af en wij zijn toch echt niet van steen. Dus hebben we er veel samen over gepraat, gehuild en uiteindelijk gelukkig ook gelachen. Spraken we af dat alle lieve berichtjes dubbel telden en dat we hierdoor eigenlijk alleen maar nog gemotiveerder zijn om alles op onze manier en op ons tempo te realiseren. What doesn't kill you makes you stronger, maar dan echt! Een aantal dagen na de uitzending hebben we nog even contact opgenomen met het productiebedrijf van 'Het roer om' om te vragen waarom ze het op deze manier gemonteerd hadden en wat ze vonden van alle opmerkingen op social media. Lang verhaal kort: Wij hebben gewoon veel pech gehad. Verschillende regisseurs, niemand van dit bedrijf had doorgehad dat de kinderen erg negatief overkwamen in de aflevering, dat de nadruk wel erg op de badkamer lag en vooral op wat er niet gelukt is, terwijl er genoeg ander materiaal beschikbaar was. (ze kunnen een week lang vullen met een dagelijks De Duikertjes op avontuur uurtje, zoveel materiaal hebben ze ongeveer). Naar aanleiding van dit gesprek hebben ze besloten alle social media posts te verwijderen, want de reacties waren toch wel wat heftig. Ze hadden wel wat negatieve reacties verwacht, maar dit ging toch misschien uiteindelijk wel ietsje te ver... Ook zijn er bepaalde scènes aangepast, zoals bijvoorbeeld het stukje van Fedde die bij de bushalte staat te wachten en vanuit vijf verschillende hoeken wordt gefilmd, wat overduidelijk in scene is gezet. Normaal staan wij al bij de bushalte op hun te wachten en nu werd ons nadrukkelijk gevraagd of we iets later wilden komen, welkom bij de wereld van televisie. En ook voor de voice-over zijn bepaalde teksten aangepast en zijn deze opnieuw ingesproken, zodat mensen die de aflevering veel later terugkijken een iets andere versie zullen zien. Voor ons voegt het niet zo veel meer toe, wij zullen niet met veel plezier terugkijken naar deze samenvatting van ons eerste jaar. Het was voor ons meer het bewijs dat je beter een beslissing kan maken op basis van je gevoel en liever niet met je hoofd. Ons gevoel zei namelijk dat we dit helemaal niet nodig zouden hebben, maar we hoorden ook meerdere keren dat het goede reclame zou zijn voor ons (nog) op te richten camping en vakantiehuis. Dus gingen we uiteindelijk overstag en dat hebben we geweten. Maar aan de andere kant kunnen we nu wel zeggen dat we hebben meegedaan en weten dat het niet iets is wat bij ons past. Een harde, maar zeker leerzame les. We staan nog overeind, misschien wel zelfverzekerder en gemotiveerder dan ooit. Het gaat ons lukken, op onze manier, op onze voorwaarden en wanneer de tijd voor ons rijp is. Punt.
Zomervakantie 2023
25 september 2023
Het is wel weer hoog tijd voor een nieuwsupdate, want de laatste update is alweer van ruim twee maanden geleden! Wie ons ook via social media volgt, weet dat deze twee maanden alles behalve saai waren. Er is zelfs zoveel gebeurd, dat ik eerst maar even een lijstje heb gemaakt om alle gebeurtenissen op een rijtje te zetten. En dan kan het nog best zijn dat ik een gebeurtenis ben vergeten toe te voegen aan dit lijstje.... Maar goed, ik ga gewoon verder waar ik gebleven was, namelijk het begin van de zomervakantie 2023!
Juli: De maand juli stond echt in het teken van veel leuke bezoekjes! Annemieke en Wouter stonden een weekje 'in de buurt' op een camping en daar hebben we heerlijk een dagje vertoefd. Vervolgens bleven Lynn en Mees daar een paar nachtjes slapen en dat was echt een megaleuke tijd voor hun, een minivakantie. Na die paar nachtjes besloten Annemieke en Wouter hun vakantie nog een beetje te verlengen en kwamen ze gezellig een paar nachtjes bij ons logeren. Ook voor Kaj was er een hele grote verassing onderweg, want zijn beste vriendje Mats kwam samen met zijn vader Niels een paar dagen bij ons in de tuin kamperen. Wat waren die twee blij om elkaar weer te zien en gingen meteen met elkaar spelen alsof ze elkaar nog steeds elke dag zien, zo mooi om te zien hoe dat werkt bij die jongens! En op dit gezellig drukke moment kwam ook 'Het roer om' hun laatste filmdag draaien. Voor degene die het nog niet weten, vorig jaar werden we gevraagd of we mee wilden doen aan het programma 'Het roer om' van SBS6. Na lang wikken en wegen hebben we besloten mee te doen, in de hoop dat we er een mooi gefilmd document aan overhouden met de start en het eerste jaar van ons avontuur, wat we altijd met veel plezier terug kunnen kijken. Natuurlijk zijn we ons ervan bewust dat het ook leuk moet zijn voor de kijkers thuis en sommige grappige, onhandige of moeilijke momenten uitvergroot zullen worden, maar we hopen ook dat we duidelijk hebben kunnen maken waarom we deze sprong hebben gewaagd en dat we trots zijn op ons resultaat na een jaar. Want ondanks dat de verbouwing van ons huis bij lange na nog niet af is en onze vooraf bedachte plannen helemaal niet realistisch bleken te zijn, hebben we in een jaar tijd wel een heel nieuw leven opgebouwd in een ander land. Onze aflevering van 'Het roer om' zal te zien zijn op 1 oktober om 21:30 op SBS6! Wij zijn er benieuwd naar het eindresultaat, kijken jullie ook?
Na een aantal hele leuke dagen met al deze gezellige mensen vol nieuwe herinneringen, was het ook weer tijd om afscheid te nemen van elkaar. Maar dit bleek van hele korte duur, want we gingen geheel onverwachts zelf ook een aantal dagen naar Nederland! We mochten weer in het huis van onze lieve vrienden Jan en Kim verblijven en konden zo het alle noodzakelijke dingen met het aangename combineren. Even weer alle familieleden en vrienden bezoeken, even flink met elkaar knuffelen en bijkletsen, want als we dan iets moeten noemen dat we heel erg missen, is het wel dat je niet even naar je familie of vrienden kunt voor een kopje koffie of een gezellig etentje met elkaar. Dat geldt ook voor de kinderen, want alle vriendjes en vriendinnetjes werden opgebeld en iedereen heeft weer een mooie tijd gehad met elkaar. Het waren vijf mooie dagen, ondanks dat het wel echt Hollands weer was met veel regen. We moesten ook heel erg wennen dat iedereen je kan verstaan, in de winkel bijvoorbeeld. Dat leverde uiteraard nog best wat grappige momentjes op, want ik denk dat we soms heel raar keken als iemand ons aansprak en wij vervolgens heel gek keken omdat we hun meteen heel goed konden verstaan. We voelden ons voor het eerst echt een toerist in Nederland, want de supermarkt was echt een hele beleving vol met allemaal lekkere dingen die we hier niet kunnen krijgen. Echt leuk om zo rond te lopen door een plek die tot vorig jaar nog normaal was voor ons. Maar na vijf dagen kregen we, vooral Michel en ik, wel heimwee naar onze Franse stekje. Het is echt onvoorstelbaar hoe snel je gewend raakt aan de rust en de ruimte van het Franse platteland. In Nederland is het dan in vergelijking zo ontzettend druk en gehaast, dat was voor ons echt even flink omschakelen. Dus nadat we weer afscheid hadden genomen van al onze dierbaren, gingen we dan ook met een heel goed gevoel weer naar huis. En het leuke was, dat we deze terugreis gezelschap kregen van Freek en Maaike. Die hadden voor twee nachtjes een B&B gehuurd op loopafstand van ons en kwamen voor het eerst ons nieuwe stulpje bekijken, zo gezellig. En als klap op de vuurpijl, kwam ook Zoë met twee vriendinnen een aantal nachtjes hier logeren. Weer een lekker vol huis, wij houden ervan! Die drie meiden gingen lekker hun eigen gangetje, want als ze ouder worden en beschikken over een rijbewijs en auto, kunnen ze lekker doen waar ze zelf zin in hebben. Het jammere was, dat wij het Hollandse weer waarschijnlijk hadden meegenomen vanuit Nederland, want het was juist die dagen ook hier best fris en behoorlijk nat. Desondanks hebben ze het toch leuk gehad hier en is het ook wel leuk als ze nog een keer komen met wat meer zomerse weersvoorspellingen.
Augustus: De laatste maand van de zomervakantie stond vooral in het teken van onverwachte gebeurtenissen. Zo besloot Bo zelf met een schaar aan de gang te gaan en haar eigen pony te knippen... Maar hoe ze het voor elkaar heeft gekregen, Joost mag het weten, maar het is haar nog gelukt ook! We hebben natuurlijk wel heel duidelijk verteld dat ze dat volgende keer maar beter aan de kapper over kan laten, want het is natuurlijk niet altijd succes gegarandeerd als een driejarige haar eigen haar gaat knippen.
Maar het was ook de maand dat we alweer een jaar op onze Franse boerderij wonen en dat jaar is echt voorbij gevlogen. Met vele ups en downs hebben we dit eerste jaar in Frankrijk beleefd en hebben we zoveel geleerd over het wonen in Frankrijk, maar ook over onszelf en ons gezin. Het is tot op de dag van vandaag een heel mooi avontuur met de nodige uitdagen geweest. En we plakken er met heel veel plezier zeker nog een jaar aan vast, want we zijn nog lang niet klaar hier!
Kort daarna kregen we een berichtje van een neef van Miranda's kant van de familie met de vraag of ze op de terugweg van hun vakantie even langs mochten komen om ons nieuwe stekje in het echt te bekijken. En dit soort berichtjes vinden wij juist heel erg leuk, dus natuurlijk waren ze meer dan welkom! Zo hadden we een hele gezellige middag samen en zou het heel leuk zijn als we de camping straks officieel geopend hebben, ze een keertje komen kamperen bij ons. Wie zal het zeggen?
Daarna kregen we het bericht dat Zoë was aangenomen bij een hotel in Gouda, waar ze fulltime aan de slag kon! Zo fijn dat het vinden van een baan zo snel is gegaan voor haar. En we weten inmiddels dat ze het heel erg naar haar zin heeft en het echt een baan is die bij haar past. Verder gaat het steeds beter met haar en daar zijn wij echt heel erg blij mee. Je wilt als ouders je kind toch het liefst gelukkig zien en ondanks dat je weet dat dat niet altijd zo kan zijn, voelt het toch heel fijn als je merkt dat ze weer de goede kant op gaan. Wat we haar proberen mee te geven is, dat ook als je maar kleine stapjes vooruit zet, je er uiteindelijk ook komt. Het hoeft niet altijd snel te gaan, als je maar komt waar je wilt zijn. En zij komt er wel, dat weten wij zeker!
De volgende verassing was dat Lynn had besloten dit schooljaar toch naar het internaat te willen in Châteauroux. Daar zit namelijk het Lycée waar zij heen gaat en die beschikt ook over een internaat op het terrein. Het lange heen en weer reizen was haar toch zwaar gevallen vorig jaar, want dat betekende 06:15 de bus in 's morgens en om 19:30 weer terug zijn met de bus in Villentrois. Dan bleef er voor haar eigenlijk alleen nog tijd over om te eten en te douchen, want vanwege het vroege opstaan ging ze ook weer vroeg haar bed in. Dus huiswerk maken was altijd lastig en alles bij elkaar brak haar een beetje op. Dus het kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen voor ons dat ze dit besloten had, maar toch waren we ook wel een beetje verbaasd. Het is namelijk nogal een stap om van maandagochtend tot vrijdagavond van huis te zijn, helemaal als je nog maar één jaar in het betreffende land woont. Maar wij begrepen het ook, want wij hadden natuurlijk ook wel gezien dat het heel vermoeiend voor haar was vorig schooljaar en met de keuze voor het internaat zou er veel meer rust komen voor haar. Dan kan ze na school naar haar kamer, eten ze vervolgens met zijn allen gezamenlijk het avondeten en is er daarna voor iedereen genoeg tijd om huiswerk te maken. Voor de ochtenden houdt het in dat ze niet meer rond vijf uur haar bed uit hoeft, maar pas zeven uur! Dus eigenlijk zijn er heel veel voordelen, maar ook één groot nadeel en dat is een groot deel van de week van huis zijn. Laten we het erop houden dat ze heel graag thuis is bij ons gezin en het nog best wat moeilijke momentjes zal veroorzaken. Maar het zal ook een hoop rust geven, omdat ze nu genoeg tijd heeft om zich te focussen op haar schoolwerk en genoeg kan slapen, wat zal helpen bij een fitter lijf en hoofd. De tijd zal het haar gaan leren of het een goede beslissing is, maar als ze het niet gaat proberen zal ze het nooit weten. Wij vinden het stoer!
En omdat augustus al best saai was, besloot de stroom in het woonhuis dat het na één jaar wel genoeg was geweest en stopte er van het één op andere moment helemaal mee. Normaal gesproken kijken we er niet raar van op als de stroom uitvalt, dan resetten we hem en kunnen we daarna weer verder. Dit keer hielp het resetten niet en was het even wachten tot Michel terug kwam van zijn werk, zodat hij even kon kijken of hij de oorzaak wel kon vinden. Aangezien de stroom in alle andere vertrekken het nog wel deed, zaten we gelukkig niet meteen helemaal zonder stroom. Maar toen Michel de oorzaak ook niet kon vinden hadden we een elektricien gebeld voor een kijkje in onze ietsje verouderde stoppenkast. Hopend op een tijdelijke en het liefst een niet al te dure oplossing, lieten we de beste man binnen. Toen hij onze meterkast zag en zijn zin begon met: "Oelalalala!", wisten we eigenlijk al genoeg, dit wordt een duur grapje... De stoppenkast moest helemaal vervangen worden en omdat het een hoofdaansluiting betrof, waren we verplicht dit door een gecertificeerd elektricien te laten doen. Er moesten nieuwe elektriciteitsdraden getrokken worden naar het woonhuis en dat mag anno 2023 niet meer via de lucht, dus dat moest ingegraven worden. De hoofdaansluiting zit namelijk in het ander huis en vanuit daar wordt de stroom verdeeld naar alle andere vertrekken en dus ook naar ons woonhuis. Dat betekende dat we een geul moesten graven van 60cm diep tussen het laatste stukje muur van het andere huis en het begin van de muur van ons woonhuis. De elektricien zou komen als de geul gegraven was en als de spullen die hij nodig had binnen waren. Toen we de offerte binnen kregen, waren we even een beetje in shock. Zoveel reserve hadden we helaas niet meer op onze bankrekening en de meest voor de hand liggende oplossing was onze tweede auto te verkopen, de Audi cabrio. Aangezien Michel nu een auto heeft voor woon werkverkeer, was het een luxe dat we die tweede auto hadden staan. Zo gezegd, zo gedaan. Gelukkig was de auto echt heel snel verkocht en konden we de elektricien laten weten dat hij de spullen kon gaan bestellen, want heel ideaal was het niet zonder stroom in het woonhuis. Ons geluk was dat we al buiten op gas kookten en de stroom in de buitenkeuken het nog wel deed, dus we konden gelukkig gewoon koken. Maar ons ongeluk was dat de boiler in de douche staat in het woonhuis en deze dus niet het water kon verwarmen. Deze zit namelijk gelijk aangesloten op de stoppenkast die Michel al had vervangen in het woonhuis, dus zat er niets anders op dan koud te douchen, totdat de elektricien geweest was om alles te vervangen en weer aan te sluiten. Nu schijnt koud douchen heel erg gezond te zijn en waren wij heel blij dat het zomer was en geen winter, maar echt heel erg fan zijn we er niet van geworden. Tussendoor moest Michel ook nog eens een week lang veel werken, want de chef was op vakantie. Dat betekende dat hij van 06:00 tot 14:00 werkte en van 17:00 tot ongeveer 20:00 en dat acht dagen achter elkaar, want geiten melken gaat gewoon door zeven dagen per week. En als je op een geitenboerderij werkt, moet je echt alle dagen douchen, dus ik denk dat Michel wel mee kan doen aan de kampioenschappen koud douchen, want hij is inmiddels professioneel koud doucher! Nu hadden we via de buren een telefoonnummer gekregen van iemand met een graafmachine, want aangezien het graven van de geul voor de poort vier dagen heeft geduurd met de hand en dat was 30 centimeter diep (dit moet 60 cm diep) en ietsje minder ver, hadden we besloten het dit keer niet weer met de hand te doen. Wel nog even snel gevraagd aan de buurman waar de waterleiding loopt, want het laatste wat je wilt is dat de waterleiding wordt geraakt tijdens het graven. Gelukkig wist de buurman ons dit haarfijn te vertellen, dus konden we aan de meneer van graafmachine ook goed aangeven waar we voorzichtig moesten graven. Het ging helemaal goed en er moesten nog twee kleine schepjes uit de geul, toen helaas toch nog de waterleiding werd geraakt. En op dat moment denk je: Hoe dan?? Nu bleek de waterleiding in plaats van in een rechte lijn naar het woonhuis te lopen, dat hij met een grote bocht die kant op loopt. Daar had echt niemand rekening mee gehouden, dus domme pech. Gelukkig was de leiding 'netjes' geraakt en kon het makkelijk opgelost worden met een koppeling ertussen. Ware het niet dat het een oude maat waterleiding is en deze koppeling niet zomaar te krijgen is. Gelukkig kreeg ik bij de kleine bouwmarkt in Valencay de tip om bij het plaatselijke loodgietersbedrijf te informeren, omdat deze ook bij de scholen in de omgeving de reparaties uitvoeren. En ja hoor, die hadden de juiste koppeling liggen. Nu kon de waterleiding goed hersteld worden, want zonder stroom én zonder stromend water vonden zelfs wij het een beetje een uitdaging worden. Nu was het wachten tot de elektricien de benodigde spullen binnen had gekregen en we een datum voor het installeren van de nieuwe elektriciteit doorkregen. Geduld is een schone zaak.
Maar gelukkig hoefden we ons in de tussentijd niet te vervelen en ook zeker geen kou te lijden, want het hout voor de winter werd afgeleverd. Dat komt dan in grote stukken van één meter binnen en dat zaagt Michel dan nog in drieën. De hele stapel van zes kuub ligt nu netjes in de houtschuur in kleinere stukken opgestapeld, te wachten tot de winterse temperaturen aanbreken. Van ons mag dat nog eerlijk gezegd wel even wachten, tot november ofzo.
September: En toen was het ineens het einde van de zomervakantie, die voor het eerst in ons leven minimaal acht weken had geduurd en maximaal twaalf weken. Nu waren alle kinderen weer naar school en Lynn dan dus ook meteen naar het internaat. Dat was wel even wennen zonder deze jongedame in ons midden en helemaal geen kinderen meer in huis overdag. 's Ochtends weer een wekker en de pubermannen afzetten bij de bushalte in Faverolles. Daarna ontbijten met de kleintjes, om ze vervolgens bij hun schooltjes af te zetten. Dit jaar zitten Kaj en Bo allebei op een andere school, want Kaj is doorgestroomd naar wat je in Nederland kunt vergelijken met groep 3 en dat is op een andere locatie. In het begin vonden ze het maar wat jammer dat ze niet meer in hetzelfde gebouw zaten, maar al snel genoeg waren ze ook daaraan gewend. Het voordeel voor Bo is dat nu haar grote broer op een andere school zit, haar persoonlijke vertaler weg is. Hierdoor heeft ze in de eerste weken van dit schooljaar meer Frans leren praten en begrijpen, dan in het hele vorige schooljaar bij elkaar. Dus zo heeft elk nadeel weer zijn voordeel. Mees en Fedde moesten weer even heel erg wennen aan de lange schooldagen en de manier van lesgeven hier in Frankrijk. De eerste weken waren ze weer flink aan het mopperen, maar sinds vorige week merken we een duidelijk verschil met de eerste weken. Ze beginnen nu beter Frans te praten en te begrijpen, waardoor het ook makkelijker is om de lesstof en de uitleg van de leerkrachten te begrijpen. Maar ook het contact leggen en vriendschappen sluiten met medeleerlingen wordt hierdoor vele malen makkelijker en maakt de lange schooldagen toch een stuk aangenamer. Dus met recht zijn we weer trots op onze pubermannen. Ook voor Lynn moest even in het nieuwe ritme komen op het internaat, toch spannend hoe het precies werkt en wat ze ervan gaat vinden. Ze vindt het gelukkig erg meevallen en ook het erge heimweegevoel blijft vooral uit, dat is heel erg fijn. Dat neemt niet weg dat ook deze situatie vermoeiend is en veel vraagt van haar aanpassingsvermogen, want ze heeft zich toch aan een heel schema te houden en ook praat ze vijf dagen in de week alleen maar Frans, dat maakt haar vooral in haar hoofd erg moe. Ze had zich voorgenomen om, hoe eng ze dat ook vindt, steeds het gesprek aan te gaan met voor haar onbekende leerlingen, zodat ze meer mensen zou leren kennen. Zo knap dat ze dit uiteindelijk ook echt heeft gedaan en nog steeds doet, bravo! En het voordeel hiervan is dat haar Frans echt een enorme sprong heeft gemaakt en ze nu met veel meer zelfvertrouwen staat te praten. Het nadeel is dat ze op maandag en dinsdag altijd even moet omschakelen van het weekend thuis naar het internaatleven, maar vanaf woensdag gaat het altijd weer een stuk beter. Dus we merken dat iedereen weer langzaamaan begint te wennen aan het schoolgaande ritme en dat ze zich daarin enorm ontwikkelen, dat geeft ons als ouders rust en een heel trots gevoel. En ook Zoë heeft te horen gekregen dat ze erg tevreden zijn over haar op haar werkplek, super! Als we haar spreken, dan vertelt ze ook altijd vol enthousiasme over haar belevenissen op de werkvloer en je hoort dan gewoon dat ze het heel erg naar haar zin heeft. En ze heeft het ook al over een tripje richting ons in oktober en dat zou echt heel leuk zijn. Dus het begin van dit school/werkseizoen gaat lekker voortvarend, heerlijk!
En begin september was het dan ein-de-lijk zover, de elektricien kwam de nieuwe stoppenkast en elektriciteit aanleggen, jiehooee!! Het was precies die dag veertig graden, dus die arme man was helemaal doorweekt van het zweet. Maar hij wilde koste wat het kost die dag alles aangesloten hebben en dat is hem ook gelukt. Wat een luxe is het dan als je na ruim vier weken weer elektriciteit hebt in je woonhuis en de boiler het douchewater weer kan verwarmen. Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat we na zolang koud te hebben gedoucht, nu niet meer zo heet douche , maar eerder met lauw water. Denk toch een soort van gewenning aan het koude douchen, maar onze voorkeur heeft wel wat warmer water hoor. Inmiddels is de gegraven geul weer dicht en ligt er een extra lege buis in, want mocht er ooit nog eens wat getrokken moeten worden op dat stuk, dan hoeven we niet meteen weer alles open te graven (met alle gevolgen van dien), maar kunnen we het door deze buis trekken. Was een goede tip van onze vriend Jan, top idee!
Nu de kinderen weer naar school gaan, kunnen Michel en ik weer lekker gaan klussen. Want heel eerlijk, met de kinderen om ons heen is dat gewoon niet echt ideaal. We gaan nu de badkamer helemaal afmaken, om daarna te beginnen aan de keuken en zou het mooi zijn als we deze winter binnen kunnen koken in een geïnstalleerde keuken. Maar dat is wel een beetje op de zaken vooruit lopen natuurlijk, we gaan het zoals altijd gewoon beleven. Ik pak ondertussen ook nog wat verfklusjes op en zorg dat het laatste stukje van de poort is gevoegd. Dan kunnen daarna namelijk de lampen op de pilaren worden bevestigd en aangesloten en kan het onderdeel poort in zijn geheel ook weer van het lijstje worden gestreept. We zitten weer heerlijk in het klusritme, heel fijn!
Helaas was er ook nog een droevig momentje, want we hebben moeten besluiten dat we een ander huisje voor Elvis gingen zoeken. We twijfelden al wat langer of het verstandig was om hem in ons gezin te houden en gaven we hem steeds weer het voordeel van de twijfel, maar na een serieus incident hebben we de knoop doorgehakt. Lang hebben we niet hoeven zoeken naar een nieuw huisje, want een bevriend stel uit het dorp met al meerdere jachthonden hadden wel interesse. Het voordeel is dat we die mensen kennen en weten dat deze mensen goed voor hun dieren zorgen. Het jachtseizoen is hier inmiddels begonnen en we horen alleen maar lovende verhalen over Elvis, zo leuk. Hij mag nu eindelijk doen wat hij het liefste doet en waar hij heel goed in is, namelijk jagen! Want dat kan Elvis echt als de beste.
Maar we kregen ook goed nieuws deze maand, want we mogen (bijna) officieel een minicamping beginnen! We zijn langs gegaan op het gemeentehuis en daar werd mondeling toegezegd dat het geen probleem was. We moesten alleen de vraag even officieel op papier zetten, zodat zij een attestion de non opposition kunnen opstellen en dan is het officieel rond! Wat waren wij blij met dit nieuws zeg. En omdat we er toch waren, hebben we meteen alle papieren voor de bouwaanvraag om de stal bij het woonhuis te trekken meegenomen en thuis meteen ingevuld. Ook meteen aangevuld met tekeningen zoals de situatie nu is en hoe de situatie uiteindelijk zal worden. De volgende dag meteen weer ingeleverd op het gemeentehuis en nu moeten we even twee maanden geduld hebben tot we horen of het is goedgekeurd of afgekeurd, spannend! Maar we zijn ook meteen gaan nadenken over ons eerste campingseizoen en hopelijk gaat het ons lukken om dit in 2024 te laten plaatsvinden. Het hangt namelijk van meerdere factoren af of dit gaat lukken, denk dan bijvoorbeeld aan tijd en geld. Want we willen onze gasten ook wel iets te bieden hebben, maar we gaan ons er zeker weten voor inzetten om dit te kunnen realiseren.
De afgelopen maanden waren weer alles behalve saai en de we gaan ervan uit dat de komende maanden niet anders zullen zijn. Maar we hebben zoveel leuke dingen in het vooruitzicht, dat we heel veel zin in hebben in alles wat komen gaat! Maar....zitten jullie ook klaar om ons tv debuut mee te maken aanstaande zondag?? Wij zijn zo benieuwd! Pak de drankjes, popcorn en de bingokaart er maar bij, want er zullen geheid wat bingo's gaan vallen!
Best wel een beetje schrikken
15 juli 2023
Er is alweer een maand voorbij gevlogen en het was echt alles behalve saai! Ik denk dat dat nog heel licht is uitgedrukt....
We begonnen de maand met een verontrustend telefoontje vanuit Nederland. Het ging niet helemaal goed met Zoë en Michel is dan ook meteen in de auto gesprongen naar Nederland om haar op te halen. We kunnen dan wel 700 kilometer verderop wonen, maar als de nood hoog is zijn we ook redelijk snel weer terug in de Lage Landen. De volgende dag waren ze dan ook gelukkig weer veilig hier in Frankrijk. Al werd voor haar wel snel duidelijk dat ze het liefst niet bij ons wilde blijven en eigenlijk zo snel mogelijk weer terug wilde naar Nederland. Over een toekomst opbouwen hier is ze nooit enthousiast geweest, maar na alles wat er gebeurd was dachten wij dat het geen slecht idee om even bij ons te blijven, al was het maar voor een half jaar. Maar wij weten ook dat als Zoë iets anders in haar hoofd heeft, dat ze daar dan niet vanaf te brengen is. Dus toen ze na twee weken met het nieuws kwam dat ze een tijdelijk onderkomen had geregeld in Nederland, hebben wij haar ook laten gaan. Dit was denk ik wel het moeilijkste loslaatmoment van ons hele avontuur geweest, want je wilt met alle liefde van de wereld je kind weer gelukkig zien en je hoopt natuurlijk dat je als ouders degene bent die haar daarbij kan helpen. Alleen weten we inmiddels dat wij op dit moment niet de juiste mensen zijn om deze rol te vervullen en dat moet je accepteren. Geen makkelijke opgave, maar ook geen onmogelijke. Het contact tussen ons is goed en we hebben dagelijks contact met haar. We weten dat het langzaam maar zeker weer iets beter met haar gaat en dat is het allerbelangrijkste. Er is hier altijd plaats voor haar en we zullen er altijd voor haar zijn. Voor nu moet ze juist doen waar zij gelukkig van wordt, gaan ontdekken wat voor leven ze wilt gaan leiden en vooral gaan ontdekken wie ze zelf is. En dat kan ze, 100% zeker!
Maar er was ook een hele leuke ontwikkeling, want de door ons zo gewenste zitmaaier hebben we kunnen aanschaffen deze maand! En dat werkt echt super en het duurt nu maar twee uurtjes om de hele tuin te maaien. Dat is wel wat anders dan twee volle dagen, áls het allemaal mee zat. Deze Ferrari rode grasmaaier heeft een mulchsysteem en ons gazon is nog nooit zo mooi groen geweest. En zoals we al voorspelden zijn er ineens genoeg vrijwilligers te vinden om het gras te maaien, dus voorlopig staat ons gazon er lekker strak bij. Zo fijn dat we deze grasmaaier hebben kunnen kopen, want 8000m2 gras blijkt toch best wel veel gras om met de hand te maaien....
Andere uitdaging was er, toen we ontdekten dat onze valkparkiet op mysterieuze wijze uit het hok, dat hij met de konijnen deelt, was ontsnapt. Hij was naar ons aan het roepen en hij bleek in één van de grote eiken te zitten. Hij hoorde ons wel, maar had geen idee hoe hij weer naar ons toe moest komen. Zelf hadden wij gedacht dat hij wel weg zou vliegen en dat we hem nooit meer zouden zien, maar hij bleef in de buurt en met ons communiceren. Na 4 dagen verplaatsen tussen de eikenbomen, vloog hij een aantal keer bíjna naar ons toe. En op de vijfde dag was Miranda in de moestuin bezig en landde hij spontaan bijna op haar hoofd. Daarna was hij in de kleine sering gaan zitten en uiteindelijk heeft Michel hem daar kunnen pakken. Wat een avontuur moet dat geweest zijn voor onze Diëgo, zoveel vrijheid en ruimte om te vliegen. We zijn nog steeds verbaasd dat hij niet is weggevlogen en nu weer in het hok zit dat hij deelt met de konijnen. En tot op de dag van vandaag weten we niet hoe hij eruit is gekomen, want we hebben het hele hok nagelopen en hebben geen extra uitgang kunnen ontdekken. Wel weer een mooi verhaal rijker en Diëgo is natuurlijk een heel mooi avontuur rijker.
Ook was het de eerste moeder- en vaderdag in Frankrijk. Zo mooi om te horen hoe Kaj en Bo hun eerste gedichtjes in het Frans uit hun hoofd hadden geleerd. Ook hier knutselen ze dan iets op school, Miranda kreeg twee zelfgemaakte sleutelhangers en Michel twee versierde flesopeners. Dat blijven toch de mooiste cadeautjes vinden wij. En er waren nog twee feestdagen, want zowel Michel als Zoë zijn weer een jaartje ouder geworden. Michel mocht 45 kaarsjes uitblazen en heeft nieuwe schoenen van ons gekregen, want naast zijn werk- en klusschoenen werd het ook wel weer eens tijd voor een paar sportieve nette schoenen. En Zoë mocht 19 kaarsjes uitblazen en het was de eerste verjaardag zonder ons, dat was wel een beetje vreemd. Gelukkig heeft ze het goed gevierd in Nederland met familie en vrienden. Zo fijn dat dat wel door kon gaan op deze manier en ze heeft ervan genoten.
Voor Michel stond de maand juni en begin juli in het teken van het oogsten. Dat houdt in dat er eerst geoogst moet worden, er daarna hooibalen moeten worden geperst en de grond weer klaar moet worden gemaakt voor een nieuw gewas. Dus dat waren veel lange dagen werken, meestal vanaf zes uur 's ochtends tot zeven uur in de avond. En dat vindt hij niet erg om te doen, want het is vooral leuk en afwisselend werk. Maar stiekem is hij ook wel blij dat het maar twee keer per jaar is, want het is wel vermoeiend en er is geen tijd om thuis verder te gaan met klussen. Maar het zit er officieel weer op en vanaf volgende week woensdag heeft hij ruim twee weken vakantie, heerlijk! Er staan allemaal leuke bezoekjes aan ons gepland, waarin we iedereen ons nieuwe stekje kunnen laten zien en weer even goed kunnen bijkletsen. Zo leuk en we hebben hier echt ontzettend veel zin in!!
Lynn is natuurlijk al een maand vrij en omdat Michel lange dagen moest werken, heeft ze samen met Miranda wat klussen opgepakt. Zo is het plateau voor het zwembad klaar en staat het zwembad al een week gevuld in de tuin. We hebben nu een groter zwembad en dat is met het warme weer echt een perfecte aanwinst. Elke dag liggen alle kinderen lekker te dobberen in het water en zelfs Michel en Miranda hebben er al heerlijk in gezwommen. Verder hebben ze samen een avonturenbaan gecreëerd tussen de drie grote appelbomen, dit door middel van twee grote slacklines tussen de bomen te spannen. Op de onderste lijn kan je lopen en aan de bovenste lijn hangen verschillende voorwerpen waar je je aan vast kunt houden wanneer je naar de andere kant wilt lopen, soort ninja parcours zeg maar. Ook is er een gedeelte met een schommel en verschillende hang- en klimtoestellen, zo leuk! En ook is er nog een ronde schommel opgehangen, beter bekend als een vogelnest. Ook zeker zeer geliefd bij Lynn, want dat is een heerlijke plek om in te liggen en een boek te lezen. Mits je broertjes en zusje je niet komen storen natuurlijk.... Als laatste hebben ze samen in de buurt een minispeeltuin opgehaald, want Bo wilde zo graag een glijbaan. Uiteindelijk vond Miranda via de Franse Marktplaats een leuke minispeeltuin voor een klein bedrag en ook nog eens in de buurt, dus het was gewoon voor ons bestemd zou je bijna zeggen. Lynn en Miranda hebben hem samen opgehaald, in elkaar gezet en hij stond klaar toen Bo uit school kwam. Haar reactie was precies zoals we hadden gedacht, helemaal blij! Tot nu toe heeft ze er elke dag al op gespeeld en we denken dat het voorlopig nog wel zo blijft. Als de kinderen zich nu niet kunnen vermaken in de tuin, weten wij het ook niet meer. Op naar een leuke zomervakantie. En op dit moment is Lynn bezig om de eerste luiken groen te verven en Miranda is het laatste gedeelte van de poort aan het voegen. Het gaat misschien allemaal niet heel snel, maar zo langzaam maar zeker komen we wel degelijk ergens.
Het beste nieuws van deze maand is wel dat alle kinderen over zijn gegaan naar de volgende klas! Dat betekent dat Bo volgend jaar weer naar de kleuterschool in Villentrois gaat en Kaj naar de school in Faverolles en dan in de klas zit die je met de Nederlandse groep 3 kunt vergelijken. Mees is over naar de 4e (NL 3e) en Fedde is over naar de 5e (NL 2e), snappen jullie het nog?? Trots op deze pubermannen, doen ze toch maar even op een Franse hogere school. En dan wordt het een heel spannend jaar voor Lynn, want zij is over naar de 1e en dat betekent dit jaar examen Frans! Dat zullen nog wel wat stressmomentjes worden voor haar, maar ze is echt al een stuk zekerder van zichzelf in vergelijking met toen ze vorig jaar hier startte met school. Haar Frans is echt zoveel verbeterd, maar een examen blijft natuurlijk gewoon spannend, waar je dan ook bent. Wij zijn er al van overtuigd dat ze het kan en nu zij zelf nog, maar dat gaat helemaal goed komen.
Met de moestuin gaat het voor een eerste jaar zeker niet slecht! De rode bieten en sperziebonen kunnen we al gaan oogsten. De meloenenplanten zijn lekker aan het groeien en ook de komkommerplanten gaan nu klimmen langs de spiralen. Één courgette is al bijna klaar om te oogsten en de andere courgettes zijn druk aan het groeien. De aardbeienplantjes geven weer allemaal nieuwe vruchten en de tomaten gaan als een speer. De eerste cherrytomaatjes kleuren oranje/rood en alle tomatenplanten zitten nog volop bloemen, zo leuk. De maïsstengel is bijna klaar om maïskolven te gaan produceren en drie van tien preizaadjes zijn uitgegroeid tot echte prei. Het gaat allemaal niet helemaal gelijk goed, maar voor een eerste jaar zeker niet slecht. Volgend jaar zullen we waarschijnlijk wel moeten gaan uitbreiden, want dan gaan we meer gespreid zaaien en we komen nu al ruimte tekort, dus al doende leert men zullen we maar zeggen. Maar het blijft iets moois en magisch om te kunnen eten uit onze eigen tuin.
Helaas kwamen we nog tot een ontdekking waar we erg van schrokken, want het blijkt dat ze hebben geprobeerd om bij ons in te breken. Het slot van de looppoort en de voordeur hebben ze geprobeerd te forceren, want onze sleutels passen bijna niet meer. Ook is de looppoort wat scheef gaan hangen en is de voeg losgeraakt. Hoogstwaarschijnlijk doordat ze eroverheen zijn geklommen. Verder stonden er allemaal deuren van verschillende schuren open en was de garagedeur forceren helaas wel gelukt. Daar zijn ze op 150 vloerplaten en 250 gipsplaten gestuit en dat was waarschijnlijk niet wat ze gehoopt hadden. Voor zover we weten is er niks gestolen, maar het feit dat er ongevraagd iemand op je terrein is geweest en aan het rondsnuffelen is gegaan, dat is gewoon een heel naar gevoel. We zijn nog even aan het bedenken wat we hiermee willen gaan doen, want we hebben ons nog nooit eerder onveilig gevoeld hier. Maar dat het even schrikken was, dat was zeker!
Ondanks een aantal moeilijke momenten afgelopen maand, zijn we gelukkig nog steeds heel erg positief ingesteld en kijken we met plezier uit naar de zomervakantie. Gaan we langzaam door met klussen en gaat Miranda zich verdiepen in de wintergroenten voor de moestuin. Genieten we deze zomer elke week van een mooie vuurwerkshow en leuke dansavonden in de omgeving. Kijken we heel positief aan tegen een nieuw schooljaar van de kinderen en zullen we Lynn steunen in haar spannende examen Frans. Zoë steunen we op afstand zo goed als we kunnen, geven haar de ruimte om zelf het leven te ontdekken en willen haar vooral gelukkig zien. En deze zomer ontvangen we met alle liefde familie, vrienden en zelfvoorzienende gasten op ons mooie stekje. Wij hebben er zin in, kom maar op!!
Heel veel gebeurd in twee maanden
2 juni 2023
Wow! Ergens wisten we dat het weer tijd was voor een nieuwsupdate, maar dat er al meer dan twee maanden voorbij waren gegaan hadden we echt nooit verwacht! We moesten dan ook de laatste update even goed doorlezen om te weten waar we toen waren. Dat bleek bij de betonnen fundering van de poort. Inmiddels weten we al niet meer beter, dan dat er een werkende poort is! We zijn namelijk snel verder gegaan met het metselen van de pilaren en muurtjes. Wat een gaaf gezicht was het toen dat eenmaal stond! Alleen waren de muurtjes niet zo hoog en zouden de honden hier met gemak overheen springen. En in Banjer zijn geval gewoon er overheen stappen...want die hond lijkt maar niet te stoppen met groeien. Gelukkig is het een ontzettende lieverd. Wel met een ietwat lompe aanleg, maar dat wordt hem altijd vergeven, omdat er echt totaal geen kwaad in die hond zit. Alleen om te voorkomen dat Elvis Banjer toch weet over te halen om mee te gaan op één van zijn excursies, moesten er echt hekken op de muurtjes geplaatst worden. Helaas was de originele bevestiging van deze hekken niet bruikbaar bij gemetselde pilaren en moest er een andere manier bedacht worden om ze te bevestigen. Na een rondje bouwmarkt kwam Michel met een hele goede geïmproviseerde oplossing en werden de hekken met succes geplaatst. De punten waar de bevestiging van de grote poort en de looppoort moesten komen werden uitgeboord en vervolgens konden de pilaren en muurtjes worden betegeld. En dan zie je meteen hoe mooi het gaat worden, helemaal na het voegen van het eerste muurtje. Op dit moment hangen allebei de poorten erin en is het eerste gedeelte gevoegd. Het idee dat we ons terrein nu echt goed kunnen afsluiten en de honden vrij rond kunnen laten lopen is zo fijn! Als straks alles gevoegd is, kan Michel de verlichting op de pilaren monteren en de elektriciteit binnen aansluiten. Nog even de puntjes op de i zeg maar. Daarnaast zijn Michel en Lynn in de meivakantie samen bezig geweest om de sierlatten in de douche aan te brengen en dat was nog best een uitdaging, omdat er echt niks recht is ons huis. Maar ook dit klusje is weer geklaard en het ziet er meteen al zoveel mooier uit! Verder hangen de sierlampjes in de douche en bleek dat Michel de hotelschakeling goed had aangesloten. Nu kan je bij allebei de ingangen het licht aan en/of uitzetten, zo fijn! Weer een dingetje heeft hij nog nooit gedaan, dus hij denkt dat hij het wel kan. En omdat die twee zo lekker bezig waren, hebben ze ook een begin gemaakt met maken van de wastafel voor in de douche. Dit is een oud kastje waar ze wastafels en kranen op gaan monteren. Alle gaten zitten erin op de juiste plaats en zodra de nieuwe badkamervloer ligt, gaan ze hem afmaken. Dan hoeven ze hem namelijk niet meer te verplaatsen en staat hij meteen op de juiste plek. Beetje bij beetje komt ook zo de badkamer steeds verder af.
Verder zijn we ook heel veel tijd bezig in de (moes)tuin. Doordat het steeds bleef regen afgewisseld met veel zon, schoot het gras letterlijk uit de grond. Aangezien we nog steeds aan het sparen zijn voor een zitmaaier, moest het dus elke keer met de handmaaier. En dat is met bijna 8000m2 gras best een tijdrovend klusje kunnen we jullie vertellen. Het moest gewoon elke week gedaan worden, zo hard groeide het! En het hele terrein maaien doe je, als het mee zit, in twee dagen. Maar als de grasmaaier dan ook nog eens meerdere malen kapot gaat, door zijn misschien ietsje te intensieve gebruik, dan loop je helemaal achter de feiten aan. Op dat moment was het gras zo hoog geworden, dat het niet meer in de opvangbak terecht kwam en we het hele gemaaide gedeelte ook nog moesten aanharken. Want als we zoveel gemaaid gras laat liggen, blijft er niks van ons mooie gazon over. En dat betekent dat je ineens vier dagen bezig met maaien, harken en afvoeren. Tegen de tijd dat je dan klaar bent, kun je weer opnieuw beginnen. Gelukkig is het op dit moment een droge periode en blijft het gras een langere periode kort. We weten wel zeker dat als het ook maar enigszins kan, we een zitmaaier aan gaan schaffen. Dat is voor ons wat betreft investeringen nu wel echt prioriteit nummer één.
In de moestuin gaat het redelijk. Zo'n eerste jaar moestuinen gaat het vooral om het leren en kijken of het lukt. Zo werden de kleine plantjes, zodra Miranda ze in het kleine kasje op de grond in de moestuin had gezet, opgegeten door waarschijnlijk mieren en/of slakken. Dus gingen de kleine plantjes weer heel snel naar de vensterbank binnen. Dan ga je opzoeken hoe je dit het beste kan voorkomen en ga je een bepaalde manier uitproberen. Werkt dat niet, dan ga je weer een andere manier proberen en ga zo maar door. Ergens hoop je dat het meteen goed gaat en alles de eerste keer gelijk groeit en bloeit, alleen zal dat wel een illusie zijn. Tenminste, in ons geval wel. Ook de fruitboompjes die we gepland hebben, kregen te maken met ziektes en schimmels door de aanhoudende regen in april. Daar sta je van tevoren ook niet bij stil. Gelukkig kan je tegenwoordig alles opzoeken en heb je de juiste behandeling snel gevonden. Nu maar hopen dat ze ook echt zullen opknappen. Achterin de tuin bij de walnotenboom komen de druiventakken van de vorige wijngaard ook weer omhoog. Dit keer waren het er een stuk meer dan toen Michel ze vorig jaar september ontdekte! Lynn en Miranda hebben er paaltjes met ijzerdraad geslagen en we zijn nu ook officieel eigenaren van een beginnende wijngaard. Of dit gaat lukken weten we uiteraard niet, maar we gaan het zeker proberen. Niet geschoten is namelijk altijd mis.
Verder is het ons eerste voorjaar hier en wat blijft de lente toch een prachtig seizoen. We kijken nog steeds onze ogen uit als we een rondje door de tuin wandelen. Van de eerste blaadjes aan de bomen, opkomende varens, wilde aardbeien, eerste vijgen, bloeiende sering en zoveel verschillende soorten bloemen tot aan de weer uitlopende appel en perenbomen. Wij kunnen het alleen maar omschrijven als magisch. Zo wonderlijk om te zien hoe de natuur zich weer hersteld na de winter periode,
fenomenaal! Tegenwoordig hebben we in de ochtend bijna geen wekker meer nodig, want het zijn complete concerten die worden gegeven door de vele vogels zo vroeg in de morgen, echt heel erg mooi! Ook zitten er in allerlei hoekjes en gaten meerdere vogelnestjes, dus komen we regelmatig een verdwaald babyvogeltje tegen. Tenminste, als Elvis ze al niet eerder heeft ondekt...
Naast de vogels, hebben we ook weer volop hagedissen die op de warme muren of andere plekken zitten. Zodra je ze dan voorbij loopt, zie of hoor je ze wegschieten. Onze brievenbus is één van de meest geliefde zonplaatsen geworden. En we hadden laatst zelfs een baby haasje op ons terrein. Die was vast komen te zitten met zijn kop in het hek om ons terrein. Michel heeft hem bevrijdt en we wilden hem laten aansterken in ons konijnenhok, maar na een paar uur was hij alweer uit het hok ontsnapt en de wijde wereld weer in getrokken, zo werkt dat nu eenmaal. De lente hier is voor ons maar met één woord te omschrijven: Genieten!
Het werken op de geitenboerderij gaat Michel steeds beter af. Het eerste gedeelte van de ochtend is hij altijd bezig in de stal waar de geiten staan, dat is echt een routineklus geworden. Daarna is het altijd maar afwachten wat hem te wachten staat. De ene keer keer is het grasmaaien rondom de geitenboerderij en de andere keer is het sleutelen aan bijvoorbeeld een tractor. Laatst was hij lange dagen aan het werken, omdat het gras op het land van zijn werkgever gemaaid moest worden. Hij heeft namelijk naast de geitenboerderij ook nog 200 hectare akkerbouw met verschillende gewassen, waaronder dus ook gras. Dit gras wordt uiteraard gebruikt om hooi van te maken voor de geiten. Met de tractor wordt eerst het gras gemaaid en de dag daarna worden er van die grote hooibalen van gemaakt die je weleens op het platteland ziet liggen. Heel leuk proces om een keer van dichtbij mee te maken. Het waren wel hele lange dagen, want hij ging zoals altijd om 06:00 uur de deur uit en stapte 's avonds rond 20:30 weer binnen. Maar hij vond het superleuk om te doen, want je leert zoveel en het werk is heel afwisselend. Door deze lange dagen kon hij wel extra vrij nemen als wij bezoek kregen, dus dat was heel mooi meegenomen. Dat zijn werkgevers blij met hem zijn, steken ze zeker niet onder stoelen of banken. Zo fijn dat zijn manier van werken hun verwachtingen overstijgt. We kregen dan ook het leuke bericht dat Michel vanaf juni een vast contract heeft en een auto van de zaak krijgt voor het woon-werkverkeer, wat een goed nieuws! Dat gaat ons veel benzinekosten schelen, want het is toch zes dagen per week zo'n vijftig kilometer per dag. In dit geval is het letterlijk: Hard work pays off!!
De kinderen hebben er ondertussen alweer een vakantie op zitten, namelijk de meivakantie. En het fijne is, dat elke schoolvakantie minimaal twee weken is. Ze hebben meestal zes weken school en dan weer twee weken vrij. Dit omdat de schooldagen hier een heel stuk langer zijn. Je begint te merken dat ze aan het schoolritme beginnen te wennen, met name Mees en Fedde. Er is een soort rust ontstaan bij de jongens en dat is heel mooi om te zien. Acceptatie van hoe alles hier werkt en omarmen het feit dat dit nu hun thuis is. Ze zijn geland en dat geeft hun rust, maar dat geeft ook zeker veel rust bij ons als ouders. We zijn heel trots op hoe de jongens dit allemaal doen op een bij voorbaat al lastige leeftijd. Natuurlijk blijven het pubers en schoppen ze ook nog graag tegen dingen aan, dat hoort er ook gewoon bij. Maar we merken zo'n groot verschil met een aantal maanden geleden. Als er nu een keer iets is, hebben wij ook de rust om dit met ze te bespreken en wordt de escalatie (meestal) voorkomen. Mees is lekker bezig met voetballen en vissen. Zijn viskamer is een kleine overkapping achter de garage en hij is deze op zijn manier aan het opknappen. Er worden planken geschuurd, geverfd en opgehangen. Hier kan hij dan al zijn visspullen op uitstallen. Alles doet hij met materialen die al aanwezig waren in verschillende hokken op ons terrein. En ook het oefenen van zijn beste schot op doel is een dagelijkse bezigheid. Fedde heeft daarentegen hele andere dingen die hij leuk vindt om te doen, bijvoorbeeld een heel stuk fietsen. Hij fietst gerust 30 of 40 kilometer weg op een dag. Dan gaat hij op pad met zijn rugtas en navigatie op zijn telefoon, heerlijk! Het mooiste is nog, dat hij dan helemaal ontspannen weer thuis komt. Uiteraard met een mooi verhaal over wat hij allemaal heeft meegemaakt. En als hij thuis zich moet vermaken, worden er allerlei projecten opgestart. Soms is het speelgoedauto's verven en de andere keer is het lightsabers maken van takken of oude stelen, geïnspireerd door de Star Wars films die hij aan het kijken is samen met Lynn. Het mooie is dat hij overal wel iets uit kan maken, heerlijk creatief. En Kaj en Bo zijn al helemaal gewend aan het lunchen op school en vinden het fijn dat ze nu ook met de anderen kinderen kunnen buiten spelen tussen de middag. Qua eten moest Kaj wel heel erg wennen, want als we dan vroegen wat ze hadden gegeten, kregen we gesmolten komkommer of gesmolten wortel als antwoord. Kaj is absoluut een moeilijkere eter dan Bo, zij geeft namelijk meestal aan dat het eten heel lekker was. Het is nu wel een soort feestje als ze op vrijdag thuis mogen lunchen, daar beginnen ze dan al over zodra ze net wakker zijn. Ook hun Franse vocabulaire is flink uitgebreid, zo knap hoe die kinderen dat in een rap tempo oppakken. Het gaat zo goed, dat ze voor Miranda soms in het Nederlands moeten uitleggen wat ze zeggen. Kaj is dol op voetballen en we merken dat hij het spel begint te snappen. Hij heeft door hoe hij het beste kan spelen en we zien de progressie in zijn spel. Waar hij aan het begin nog bloemetjes stond te plukken, maakt hij nu steeds vaker een goede acties of een doelpunt. En Bo is gewoon een heerlijk ondernemend kind, die totaal niet stil kan zitten. Gaat vaak mee naar de moestuin, waar ze vervolgens uit haar hoofd aan het leren is welke fruitbomen daar staan. Ze kan ook heel goed zelf spelen en haar zelfstandigheid groeit met de dag. Maar één ding is zeker: met Bo is het nooit saai!
Lynn heeft op het moment dat deze update wordt geschreven haar laatste schooldag. Ze heeft gewoon drie maanden zomervakantie! De lange schooldagen vindt ze nog steeds wel een nadeel, maar ze doet het zo goed! Als je in je eerste jaar op een buitenlandse school overgaat met een gemiddelde van een 7,5, dan kun je als ouders toch alleen maar ontzettend trots zijn? Zelf is ze tevreden, maar het kan altijd beter, aldus Lynn. Er moest ook een keuze gemaakt worden in welke vakken ze wilde gaan volgen het komende schooljaar en dat is altijd lastig als je nog niet helemaal weet wat je later wilt gaan doen. Ze heeft nu een keuze gemaakt waarin ze nog verschillende kanten op kan en zo kan ze nog even nadenken over wat haar leuk lijkt om te gaan doen. Ze is nu voor die drie maanden zomervakantie eigenlijk op zoek naar een baantje, alleen is het in Frankrijk niet heel normaal om te werken voor je achttiende. Dus dat maakt het wel lastig om iets te vinden, maar we blijven zoeken. Mochten we niks vinden, dan kan ze ons altijd nog gaan helpen met klussen. Maar haar voorkeur ligt toch wel echt bij een baantje elders. In Nederland had ze meerdere baantjes, dus dat het wat lastiger is om hier werk te vinden was even een flinke domper voor haar. Maar we geven het zeker nog niet op.
Miranda is dagelijks vooral bezig met iedereen op school krijgen, huishouden, klussen, de moestuin en social media. Via social media probeert ze iedereen een beetje op de hoogte te houden van alles wat wij meemaken. Dat varieert echt van klussen tot aan ons dagelijks leven en alles daar tussenin. En uiteraard hebben we dan ook nog onze twee honden, die de nodige uitdaging bieden en aandacht moeten krijgen. Geen enkele dag is saai met die twee. Elvis is gelukkig niet meer op excursie vertrokken en lijkt een beetje zijn rust te hebben gevonden, met de nadruk op een beetje. Hij is vorige week gecastreerd en hopelijk zorgt dat er ook voor dat hij nóg minder excursiedrift krijgt en zo nu en dan zijn rust wil gaan pakken. We wachten het in spanning af. Banjer is daarentegen de meest vriendelijke hond die we ooit hebben gehad, een echte goedsul. Hij laat zich het liefst ook zelf uit, dan loopt hij met de riem in zijn bek naast je, terwijl Elvis elke greppel door aan het spitten is op zoek naar een spoor. Zo grappig hoe die twee karakters zo ontzettend verschillen, maar ze dus wel heel goed met elkaar kunnen optrekken. En als Elvis net een stapje te ver gaat, legt Banjer zijn poot op Elvis om zijn grens aan te geven. En geloof ons, één poot is genoeg! Wat groeit hij hard en wat wordt hij groot. En dan te bedenken dat hij nog lang niet uitgegroeid is. We wilden graag een erfhond en die hebben we ook zeker gekregen, alleen de waakhond functie wordt vervuld door Elvis. Door de omvang van Banjer en het geluid van Elvis zijn ze samen een heel goed team.
Zoë is net afgelopen dinsdag, na anderhalve week hier, weer terug gegaan naar Nederland. Heerlijk om weer even helemaal compleet te zijn. Het was alweer vijf maanden geleden dat we elkaar in het echt hadden gezien en wat fijn om haar weer even hier te hebben. En vooral haar kleine zusje was zo blij dat ze weer was, die heeft namelijk echt anderhalve week aan Zoë vastgeplakt gezeten. We hoefden ons nooit af te vragen waar Bo was, want je kon er vergif op innemen dat het in de buurt van Zoë was. We hebben ook veel gepraat met Zoë over haar toekomstplannen en gekeken hoe ze dit het beste aan kon pakken. Je probeert als ouders het beste advies te geven en de juiste handvatten aan te reiken, maar uiteindelijk moeten ze het wel zelf gaan doen. Voor Zoë was het meteen weer heel snel duidelijk dat het leven wat wij hier leiden, niet past bij wat zij graag wilt in het leven en dat is prima. Ze heeft een stappenplan gemaakt met wat ze allemaal wil bereiken dit jaar en die hebben we in een goed gesprek doorgenomen. Gewoon stapje voor stapje een eigen leven opbouwen en vooral kijken wat bij je past. En vooral niet bang zijn om dingen uit te proberen was één van onze adviezen. Ga zien, doen en ervaren. Ze kan altijd op ons rekenen en is uiteraard meer dan welkom hier. Het is ook niet niks als je ouders 700 kilometer verderop wonen en je zelf alles moet/wilt gaan ontdekken. Gelukkig heeft ze goede thuisbasis, waarin ook heel erg wordt meegedacht en er altijd een luisterend oor is. Nu staat er als het goed is, in de zomervakantie weer een tripje Frankrijk bij haar op de planning. We vertellen Bo nog even niks, want anders is ze nu al niet meer te houden.
En wat hebben we in die twee maanden weer veel nieuwe mensen leren kennen en een hele hoop gezelligheid over de vloer gehad! Via Instagram kregen we een berichtje van Krista, haar ouders hebben al 25 jaar een vakantiehuis 10 minuten bij ons vandaan. Het is een vakantiehuis waar heel de familie nog steeds elk jaar gebruik van maakt, hoe leuk! Krista, maar ook haar ouders Harry en Sybille, wilden graag kennis met ons maken en dat kon ook, want het was bijna meivakantie en iedereen kwam apart van elkaar een weekje naar het vakantiehuis in Villentrois. Eerst kwamen Harry en Sybille naar Frankrijk en hebben we een rondleiding gekregen in hun vakantiehuis. Zo mooi om te zien hoe ze het huis met de jaren helemaal hebben opgeknapt tot wat het nu is. Harry gaf aan helemaal klaar te zijn met het verbouwen van het huis, dus hij had nog wel wat bouwmaterialen voor ons. Later die week reden we met Harry zijn aanhanger helemaal volgeladen terug naar ons eigen huis en zijn wij nog steeds heel erg blij met alles wat we hebben gekregen. Toen ze de aanhanger weer kwamen ophalen, hebben we ze een rondleiding gegeven over ons terrein en door ons huis. Altijd zo mooi om te zien hoe mensen erop reageren. Hele lieve mensen die we zeker nog wel vaker zullen gaan zien hier in Frankrijk. Vlak daarna kwam hun dochter Krista samen met haar gezin een weekje naar het familiehuis in Villentrois. Michel was die week veel aan het werk, dus het werd een ontmoeting in de avond. We kregen al snel door dat hun kinderen helemaal verzot zijn op Frankrijk en dan met name het familiehuis. Die twee zagen het wel voor zich hoor, een emigratie deze kant op. Maar voorlopig houdt de familie het nog even op een paar weekjes vakantie per jaar in het door hun geliefde Frankrijk. Deze zomer komen ze weer deze kant op en staat er al een barbecue gepland met elkaar. Nu al zin in!
En de eerste kampeerders waren Jules, Willy en Puck, die een aantal dagen met hun vouwwagen bij ons kwamen logeren. De eerste kampeerders van 2023 waren een feit! Het was voor hun de eerste keer op ons Franse stekje, maar we denken en hopen zeker niet de laatste keer. Wat was het fijn om deze mensen om ons heen te hebben. Ze hadden als verrassing allerlei Hollandse lekkernijen meegenomen en uitbreidingen voor de moestuin, waaronder twee kleine kasjes voor de hele jonge plantjes. Tijdens hun verblijf hebben we geklust, getuinierd, lekker gegeten, mooie gesprekken gehad en heel veel gelachen. De dagen zijn voorbij gevlogen en eigenlijk waren we er nog helemaal niet aan toe om afscheid te nemen van elkaar! We hopen dan ook dat ze snel weer komen, dat zou heel erg fijn zijn. Vlak daarna kregen we via Instagram een berichtje van Stefan en Laura (@reizendoenwesamen) of ze een nachtje bij ons mochten komen staan met de camper, maar natuurlijk! Helaas was het precies toen koud en regenachtig, maar ondanks dat hebben we een hele leuke avond gehad met mooie en grappige gesprekken. Leuk om het verhaal te horen van hun leven in de camper en wat ze allemaal al meegemaakt hebben op hun reis. En ook de nodige tips voor onze toekomstige camping met betrekking tot campers, heel handig. Mooi om te zien hoe snel er contact wordt gelegd via social media, want zo hebben we elkaar in eerste instantie leren kennen. Wij wensen hun nog heel veel geluk en plezier op hun verdere reis. Wie weet tot de volgende keer.
In het Hemelvaartweekend kwamen dan eindelijk Annemieke, Wouter, Bram en Elize voor weer naar ons toe. De bedoeling was dat ze één nachtje bij ons zouden slapen en de andere twee nachten in een vakantiehuis in Villentrois. Alleen kreeg Annemieke de dag voor vertrek te horen dat het huis dubbel geboekt was. Maar aangezien het Hemelvaart was, waren alle andere vakantiehuizen, gîtes en campings in de omgeving al volgeboekt. Wij gaven aan dat ze gerust bij ons mochten blijven slapen die andere twee nachten, maar dat we nog niet voorzien zijn van heel veel luxe. En omdat echt iedereen zich al zo verheugd had op deze dagen, ook alle kinderen, besloten ze gelukkig dat ze toch hierheen kwamen. Met een beetje passen en meten had iedereen een slaapplek en waren het hele leuke, gezellige dagen. Wouter en Michel hebben samen een mooie wandeling gemaakt en we hebben met zijn allen een stuk van de kastelenroute langs de Loire gereden. Wat is het toch prachtig om deze route te rijden. Verder hebben de kinderen zich heel goed vermaakt in de tuin, want met heerlijk weer heb je gewoon niet zoveel nodig. Zo blij met deze nieuwe herinneringen. Ze hebben van de eigenaren van het dubbel geboekte vakantiehuis een heerlijk excuuspakket gekregen, waar we uiteraard met zijn allen van gesmuld hebben. Ook kregen ze nog een gratis weekend aangeboden in één van hun vakantiehuizen en wij hopen dan ook heel erg dat ze die gaan inplannen, want met hun hebben we nooit genoeg herinneringen. Ondertussen hadden we via Facebook een berichtje gekregen van Thea en Rook over een overnachting met hun caravan bij ons. Ze gingen op weg naar Spanje en wilden de gebruikelijke route maar al te graag omgooien, zodat ze een nachtje bij ons konden overnachten. Zo gezegd, zo gedaan. Ze kwamen aan het eind van de middag aan en hebben zich lekker geïnstalleerd voor een nachtje in onze tuin. Nadat ze gegeten hadden, werden we uitgenodigd voor een kopje koffie bij de caravan en dat was echt heel erg leuk. Waren wij ook eens in een keertje op visite, dan wel in onze eigen tuin, maar toch! De koffie werd al snel verruild voor een wijntje en de avond werd gevuld met leuke gesprekken. Thea en Michel hebben samen bij de Makro in Barendrecht gewerkt en zo was ze de Duikertjes op avontuur op social media tegengekomen. Ze wilden nu wel eens met eigen ogen zien waar hij/wij terecht waren gekomen en dit was een mooie gelegenheid. We zijn nog verwend met een heel lekker Hollands pakket, met onder andere pindakaas, hagelslag en oude kaas. Dat wordt smullen. We hebben zoveel bekende, maar ook tot voor kort onbekende mensen leren kennen, dat is echt heel tof. We zijn wel benieuwd wie we dit jaar nog meer zullen treffen op ons Franse stekje. Kom maar op!
Naast alle bezigheden op onze boerderij, vinden we het ook heel belangrijk om deel te nemen aan de gemeenschap om zo goed mogelijk te kunnen inburgeren. Naast dat je zo leert wat de gebruiken hier zijn, is het ook nog eens heel gezellig. Zo hebben we op 1 mei geholpen bij het voorbereiden en serveren van een lunch. Op deze dag was de officiële opening van het visseizoen in het meer van Faverolles. De opbrengst van deze lunch was voor de school van Kaj en Bo, hiermee bekostigen ze de jaarlijkse uitjes van de schoolkinderen. Het was echt een daverend succes en we waren helemaal uitverkocht. Wat was het een gezellige, maar vooral geslaagde dag. We zijn nu ook al gevraagd om te helpen bij het eindejaarsfeest van de basisschool, hoe leuk. Nou, wij zijn van de partij!
Nu moeten we wel zeggen dat wij in een heel warm nest terecht zijn gekomen, want wij zijn hier echt zo vriendelijk ontvangen. Ondanks dat Miranda haar Frans bij lange na nog niet optimaal is, nemen ze de tijd en moeite om gesprekken met haar te voeren. Voordeel is wel dat Miranda haar Frans nu al stukken verbeterd is. En komen ze er dan echt niet uit, gebruiken ze Google Translate of praten ze met handen en voeten. Inmiddels kennen al een aantal moeders wat Nederlandse woorden en wordt er regelmatig geen 'au revoir', maar 'doei' gezegd.
En het is echt niet altijd alleen maar leuk of gezellig tijdens ons avontuur, maar we hebben onze draai gevonden. Emoties lopen niet meer zo vaak hoog op en we begrijpen elkaar echt stukken beter. Wij zitten op onze plek en hebben heel veel zin alles wat nog komen gaat. En ook al zal dit allemaal niet zonder tegenslagen gaan, we zijn er klaar voor. Wij kunnen dit, bien sûr!
Langzaam maar zeker
23 maart 2023
Het is alweer een tijdje geleden dat we een update hebben geplaatst op de website, maar zoals we eerder al eens hebben aangegeven: De tijd vliegt hier!! Weken lijken wel dagen en maanden lijken wel weken. De wintervakantie van de kinderen is alweer een maand voorbij en ze zijn allemaal weer vol goede moed begonnen aan hun lange schooldagen. En dat doen zowel de kleintjes als de tieners heel erg goed. Uiteraard niet altijd zonder klagen, maar we merken echt een verbetering wat betreft hun mindset en zelfvertrouwen. En daar kunnen we als ouders alleen maar heel trots op zijn, want dat betekent dat de moeilijke gesprekken en soms verhitte discussies toch niet voor niets zijn geweest. Lynn viel nog met haar neus in de boter en ging met school een dagje naar Parijs. Dit stond al zolang op haar verlanglijstje en nu ging het dan toch echt gebeuren. Ze brachten een bezoek aan het Louvre en ze mochten ook nog even door Parijs lopen. Ze heeft er echt ontzettend van genoten en kan niet wachten tot ze nog een keer wat langer naar Parijs kan om de stad wat beter te ontdekken, want ze heeft natuurlijk nu nog maar een klein deel van Parijs gezien. Daarnaast volgt ze momenteel op advies van school een extra Frans cursus en deze is precies op haar normaal gesproken vrije woensdagmiddag. Dat was eerst even flink balen, want haar schooldagen zijn al zolang en dan óók nog je vrije middag opofferen was even een flinke domper voor haar. Ze is nu drie keer geweest en merkt dat ze er wel degelijk baat bij heeft en dat maakt het toch iets minder erg. Nog acht cursusmiddagen te gaan en dan heeft ze én iets geleerd én haar vrije middag weer terug. Dus nog heel even volhouden. En Kaj en Bo zijn na de vakantie drie dagen per week in de schoolkantine gaan eten. Hiervoor werden ze elke dag gehaald om tussen de middag thuis te eten en dan brachten we ze na ruim een uur weer terug. We hebben de kosten van de schoolkantine en het heen en weer rijden naast elkaar gelegd en kwamen erachter dat het iets voordeliger was om ze op school te laten eten. Daarnaast waren ze één van de weinigen die naar huis gingen tussen de middag en het is ook goed voor de inburgering als ze samen met de rest van de klasgenootjes op school eten. Nog een voordeel is dat ze warm eten tussen de middag en dus kennis maken met allemaal Franse gerechten. De afspraak vanuit school is dat ze alles moeten proeven en we moeten wel eerlijk zeggen dat hun favoriete Franse gerecht nog steeds het toetje is. Gelukkig krijgen ze die ook elke dag. Op vrijdag halen we ze wel tussen de middag, gewoon omdat het ook wel heel gezellig is om ze even te zien tussen de middag. En alle kinderen hebben over drie weken weer een vakantie van twee weken, dus ze hebben nu alweer iets om naar uit te kijken.
Michel is inmiddels ook alweer bijna twee maanden aan het werk op de geitenboerderij. Hij heeft het heel erg naar zijn zin en de takenlijst wordt steeds iets verder uitgebreid. Eerst was het vooral veel handmatig schoonmaken, maar inmiddels maakt hij ook regelmatig schoon met de télescopique en voert de geiten met de mélangeuse. Ook een ritje op de trekker om te helpen op het land is geen uitzondering meer, want naast de geitenboerderij heeft de boer ook nog eens 180 hectare land waarop hij verschillende gewassen verbouwd. Voorbeelden daarvan zijn tarwe, gerst en koolzaad. En op het moment dat deze update wordt geschreven heeft hij zelfs een presentatie over biostimulanten. Nou, dat hadden we van tevoren echt nooit kunnen bedenken bij het plannen van ons avontuur. Het is zo fijn dat hij het werken op de boerderij echt heel leuk vindt en je ziet dat het hem goed doet om nieuwe dingen te leren. En doordat hij zo lekker bezig is op de boerderij verschijnt er maandelijks ook weer wat geld op de rekening, een win-win situatie dus.
Daarnaast zijn er uiteraard de middagen om te klussen en dat gaat niet snel, maar we gaan op een fijn tempo vooruit. Het uitbikken van de fundering van de poort was een pittige klus. De grond zit daar vol met verschillende soorten stenen en dat in combinatie met opgedroogde klei maakt het geheel nogal lastig uit te graven. Dus dat was ouderwets met mankracht en doorzettingsvermogen de klus klaren, even alle opgekropte woede en frustratie eruit slaan met een pikhouweel. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar het is ons wel gelukt! Inmiddels hebben we een betonnen fundering gestort en kunnen we de pilaren gaan opbouwen. Alleen hebben we er voor gekozen om eerst het hek om de moestuin te plaatsen, omdat het nu wel de tijd is om te gaan zaaien. Dan is het wel fijn als de honden de zaden ook lekker in de grond laten zitten en niet uit enthousiasme alles weer opgraven. Dus dat hek staat inmiddels en uiteindelijk hebben we de moestuin iets groter gemaakt dan we in eerste instantie van plan waren. Nu is er ook een kleine fruitboomgaard bijgekomen met peren, kersen, nectarines, pruimen, abrikozen en perziken. En vorig jaar hadden we al wat plantjes gekocht voor in de moestuin en die stonden al een half jaar netjes te wachten op een mooi plekje. Nu hebben we de frambozen, blauwe bessen, kiwi en hazelnootjes een mooi plekje langs het nieuwe hek gegeven. Eigenlijk moeten we alleen nog wat druiven en dan is het fruitgedeelte compleet.
Tussendoor hebben we nog wat extra tijdelijke hekken moeten maken voor Elvis, want die had uiteraard nog een aantal manieren gevonden om toch op excursie te gaan. We hadden hem beter Houdini kunnen noemen, want als je denkt dat iets onmogelijk zou moeten zijn, bewijst hij keer op keer dat het onmogelijke zeker wel mogelijk is. Laten we het erop houden dat een leven met Elvis nooit heel saai zal zijn.
We krijgen de laatste tijd heel vaak de vraag of we dit jaar al opengaan met de gites en de camping. Over de gites kunnen we kort zijn, dat gaat dit jaar gewoon niet lukken. We houden jullie uiteraard op de hoogte wanneer dit wel het geval zal zijn. En wat het kamperen betreft zijn er zeker wel mogelijkheden. We hebben nog geen officiële sanitaire voorzieningen, maar wel een mooie plek voor een ECO toilet en in ons huis is een douche aanwezig waar uiteraard gebruik van mag worden gemaakt. Het is eventueel mogelijk om maximaal twee kampeerplaatsen te voorzien van stroom. We hebben dus plek voor mensen die zich wel kunnen vinden in al het bovengenoemde, mensen die helemaal zelfvoorzienend zijn en mensen die van off-the-grid kamperen houden of dit willen uitproberen. Mocht je meer willen weten, neem dan gerust even contact met ons op. We zijn te bereiken via info@deduikertjesopavontuur.com of op telefoonnummer +33 699807588. Contact opnemen kan natuurlijk ook via social media. Wij hebben er in ieder geval nu al heel veel zin in!
Ondertussen gaan wij lekker verder met het verbouwen en verbeteren van ons huis en terrein in ons huidige tempo, want dat bevalt ons prima. Michel had het laatst nog over de beste uitspraak die hij ooit eens gehoord had: Als je niet de tijd hebt om het in één keer goed te doen, waar haal je dan de tijd vandaan om het herstellen? Het mag dan niet heel snel gaan, maar alles wat we tot nu toe af hebben gemaakt is wel goed gedaan en helemaal zoals wij dat willen. Wij komen er wel, daar hebben we het volste vertrouwen in!
Een half jaar op weg
10 februari 2023
Het is voor ons eigenlijk nog heel onwerkelijk, maar we wonen gewoon al een half jaar in Frankrijk! En wat een half jaar was het zeg. We hebben zoveel mooie momenten meegemaakt, al zoveel geleerd en ook veel tegenslagen gehad. Wat het weer betreft gingen we van hartje zomer met heerlijke temperaturen, naar een herfst met hele harde wind en absurd veel regenval. En op dit moment zitten we in koud winterweer met nachttemperaturen die flink onder nul gaan. Gelukkig was het afgelopen week windstil en zonnig overdag, waardoor het heerlijk is om buiten bezig te zijn. En als de zon dan schijnt, zijn onze kinderen meteen weer lekker buiten aan het spelen en zijn ze totdat het donker wordt ergens in de tuin te vinden. Daar kunnen we zo enorm van genieten.
Half januari kregen we het goede nieuws dat Michel is aangenomen bij een geitenboerderij in de buurt! Wat viel er een last van onze schouders, want het was wel hard nodig dat er geld binnen zou komen. Hij gaat zes dagen per week werken van 7 tot 13 uur. Door deze werktijden blijft er ook nog tijd over om ons eigen huis en terrein te verbouwen, dus voorlopig is dit een ideale oplossing. Hij heeft het tot nu toe heel erg naar zijn zin. Het is natuurlijk totaal ander werk dan wat hij altijd heeft gedaan, over een carrièreswitch gesproken, maar dat vind hij juist heel leuk. Fysiek is het een stuk zwaarder werk, dus de eerste dagen had hij wel flinke spierpijn, maar inmiddels is dat al stukken minder. Hij heeft hij echt al van alles meegemaakt en zoveel geleerd wat met het runnen van een geitenboerderij te maken heeft. Daarnaast heeft ook zijn cursus Frans afgerond. Halverwege de cursus hadden de cursusleidster en Michel samen besloten dat hij op een moeilijker niveau moest gaan werken. Het originele niveau was gewoon veel te makkelijk voor hem en op deze manier zou hij er ook daadwerkelijk iets aan hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels heeft hij zijn certificaat in the pocket en is met vlag en wimpel geslaagd op het moeilijkere niveau. Zo knap!
Ook het klussen hebben we na een break van een maand weer opgepakt. We zijn verder gegaan met het afmaken van de badkamer, dus daar is inmiddels alles geverfd en behangen. Volgende stap is de wc opknappen en daarna kan de vloer in de hele badkamer betegeld worden. Maar ondertussen is ook het hek tussen ons en de buren geplaatst, want de honden vonden het maar wat gezellig in de moestuin van de buurman... Dus nu kunnen we ze lekker loslaten in de achtertuin zonder dat we bang hoeven te zijn dat die twee boeven weer eens de grens over gaan, tenminste dat hopen we! Ook staat het plaatsen van de poort bij de ingang van ons huis ineens bovenaan op de planning, want onze Elvis volgt nogal graag een spoor van wilde dieren. En aangezien de wilde dieren hier veel langs of zelfs over ons terrein lopen, verdwijnt Elvis dus ook regelmatig op een door zichzelf georganiseerde excursie. We houden hem voor het huis altijd aan de lijn, maar deze boef ziet helaas toch nog vaak een kans om er vandoor te gaan. Dus een poort zou heel fijn zijn, dat maakt de kans een stuk kleiner dat hij van het terrein af kan. De poort staat al wel in de schuur tussen de andere bouwmaterialen, maar het plaatsen ervan stond uiteraard nog niet als eerste op de 'planning'. Alleen voor de veiligheid is het wel verstandig om dit naar voren te halen, dus dat gaan we dan ook maar doen.
Het is hier nu twee weken wintervakantie, dus de kinderen kunnen weer even bijkomen van de lange schooldagen. Dat vinden vooral de tieners nog steeds erg pittig, dus ze kijken erg uit naar de komende twee weken. Ze doen het allemaal stuk voor stuk erg goed op school en dat is echt iets om trots op te zijn. Ook Bo heeft het super naar haar zin en gaat met veel plezier naar school. Grote broer Kaj zorgt dan ook goed voor zijn kleine zusje op school vertelde de juf ons gisteren, zo schattig. Maar hij heeft zelf ook zulke goede resultaten behaald en dat binnen een half jaar. Hij begrijpt echt bijna alles en zal voor de zomervakantie echt nog een stuk beter Frans praten. Zo mooi om te zien hoe makkelijk hij de taal oppakt en zich eigen maakt. Datzelfde geldt voor Bo, maar nu is haar grote broer nog in de buurt om van alles voor haar te vertalen. Dat gaat volgend jaar wel veranderen, want dan gaat Kaj namelijk naar een andere klas. Ook Lynn doet het heel goed op school en is op het moment bezig om te ontdekken welk beroep ze zou willen gaan uitoefenen. Samen met Michel is ze naar een beroepskeuze avond geweest. Daar kwam naar voren dat ze graag mensen helpt of het heel leuk vindt mensen dingen te leren. Dat is natuurlijk geen verrassende uitkomst voor haarzelf, ons en voor de mensen die Lynn ook maar een beetje kennen. Nu gaat ze kijken of ze de verzorgende of de onderwijzende kant op zal gaan. Keuzes maken is niet haar sterkste kant, maar we gaan haar daar natuurlijk bij helpen. Ook Mees en Fedde doen het allebei op hun eigen manier heel goed op school. Mees heeft wat meer moeite met de lesstof, maar dat is niet zo vreemd aangezien hij in Nederland al moeite had met leren. Na de vakantie gaan we dit met school bespreken en een plan van aanpak maken. Verder hebben de jongens het soms best lastig en we zijn dan ook zo trots op hoe ze blijven doorzetten. Zo knap hoe ze hun weg vinden in het leren op een nieuwe school in een ander land met een vreemde taal, maar ook hoe ze omgaan met het sociale gedeelte wat hierbij komt kijken. Je bent tenslotte een vreemde eend in de bijt en moet jezelf altijd net even wat meer bewijzen dan de rest, helemaal op die leeftijd. Het is niet altijd even makkelijk, maar ze doen het wel!
Vanuit Nederland kregen we ook heel goed nieuws over Zoë: Ze heeft een nieuwe baan! Ze werkt nu als huishoudelijke hulp bij ZORGassist en vindt dit echt heel leuk. Ze komt thuis bij mensen die in Waddinxveen en omstreken wonen en helpt hun bij de dagelijkse huishoudelijk klussen. De cliënten waar ze nu is geweest, zijn erg blij met zo'n leuke jonge meid over de vloer. Ook haalt Zoë veel plezier uit het werken met deze mensen en dat is zo leuk om als ouders te horen. Trots hoe ze dat allemaal maar even doet in Nederland. Het liefst hadden we haar natuurlijk hier bij ons, maar we zijn zo blij om te zien hoe gelukkig ze nu is en hoe ze haar leven daar aan het opbouwen is.
Het is mooi om mee te maken hoe alles steeds meer zijn weg begint te vinden, mede door het doorzettingsvermogen van iedereen uit ons gezin. Wel kan de lente voor ons allemaal niet vroeg genoeg beginnen. Kom maar op met het seizoen waarin alles weer begint te groeien en bloeien, blijft altijd zo'n magisch gebeuren. Als de temperaturen weer wat milder zullen worden en de dagen langzaam weer wat langer, gaan we ook weer meer buiten leven en daar vaart iedereen wel bij. Want heel eerlijk, met de zon op je gezicht lijkt het leven toch altijd een stuk makkelijker en leuker.
Een lach en heel veel tranen
16 januari 2023
Half december was het dan zover: Zoë kwam voor bijna vier weken weer even fijn naar ons in Frankrijk. Samen de feestdagen en Kaj zijn verjaardag vieren stond op de planning, zo leuk! De andere kinderen moesten nog een paar dagen naar school en dan hadden ze lekker kerstvakantie. Daar waren ze op zijn zachts gezegd wel aan toe, want de lange dagen op school is erg pittig voor ze. Natuurlijk komt hier nog regelmatig commentaar op en volgt er meestal een optelsom aan wat er stom is aan de Franse scholen in vergelijking tot de Nederlandse scholen. Vaak moeten we ze dan even herinneren aan wat ze destijds allemaal stom vonden aan school in Nederland, want dat zijn ze dan ineens helemaal vergeten. Maar eigenlijk kunnen we alleen maar trots op ze zijn, want ze doen het toch maar even hier in Frankrijk. Die momenten dat ze het even niet zo leuk vinden, mogen ze ook klagen en luisteren we vooral naar ze. We vragen ook altijd: Willen jullie gewoon even klagen of hebben jullie onze hulp ergens bij nodig? Maar meestal willen ze even heerlijk alle frustraties en irritaties eruit gooien en dat laten we ze dan ook lekker doen. Als wij gaandeweg horen dat ze toch ergens hulp bij nodig hebben, dan helpen we hun daar uiteraard bij.
Al een paar dagen na de terugkomst van Zoë, werd duidelijk dat ze het niet fijn vond weer in Frankrijk te zijn. Op het moment dat we dat gingen bespreken met haar, ging onze trouwe Rottweiler Lana ineens hard achteruit. Ze ging steeds minder eten en toen ze ineens niets meer wilde eten, brachten we een bezoekje aan de dierenarts. Daar bleek dat ze een tumor op haar milt had zitten en die zorgde voor een inwendige bloeding. We kregen medicijnen om haar eetlust op te wekken, zodat ze iets zou aansterken. Het was mogelijk om de tumor door middel van een operatie te verwijderen, maar dan moest ze wel flink aansterken. Op dat moment was ze veel te zwak en ook als ze zou aansterken, was het alsnog een hele risicovolle operatie. We hebben twee dagen de medicatie gegeven, maar ze ging alleen maar verder achteruit... Op zo'n moment moet je met je hoofd een beslissing nemen en niet met je hart. Ze was al ruim 10 jaar en de kans dat ze beter zou worden was eigenlijk nihil. Je zag aan haar dat ze niet meer kon, maar voor ons bleef ze volhouden. Toen de dierenarts bevestigde dat ze niet beter ging worden, hebben we haar dan ook moeten laten gaan. Wat een immens verdrietig moment was dat, we hebben allemaal zo hard gehuild. En nog steeds springen soms de tranen in onze ogen als we het over haar hebben. Gelukkig hebben we een mooi plekje voor haar gemaakt in onze tuin, zodat ze nog een beetje bij ons is. We hebben een boom bij haar plekje geplant: Een Perzische slaapboom, hoe toepasselijk.
Na dit droevige voorval, hebben we de gemoedstoestand van Zoë hier in Frankrijk besproken. Daar kwam naar voren dat ze het gewoon echt niet leuk vond om in Frankrijk bij ons te zijn. Dat was best even moeilijk, maar we hadden dit natuurlijk zelf ook al wel gezien. We hadden dan ook besloten dat Michel haar op maandag 26 december terug zou brengen naar Nederland. Maar zo lekker impulsief als we zijn, besloten we last-minute dat we er een minivakantie van gingen maken met het hele gezin. Dit was al eerder ter sprake gekomen, maar Miranda twijfelde teveel. Ze was vooral bang dat ze, omdat ze zo verdrietig was vanwege Lana en Zoë, dat ze na het zien van familie en vrienden niet meer terug zou willen naar onze Franse boerderij. Maar ergens was het ook wel heel erg leuk om iedereen met een bezoekje te verrassen en even te knuffelen. Dus werd op het laatste moment de knoop alsnog doorgehakt: We gaan met z'n allen!!
Zo gezegd, zo gedaan. We vertrokken vroeg in de nacht en halverwege de ochtend stapten we bij Jan en Kim binnen, zo vlot was de reis gegaan. Uiteraard weer megalief dat we bij deze twee lieverds mochten verblijven, we komen tenslotte met zeven mensen en een hond 'even' in je huis logeren. Verder was bijna niemand ervan op de hoogte dat we kwamen, des te leuker waren de reacties als we bij familie of vrienden aanbelden. Vele dikke knuffels, tranen en mooie gesprekken verder, kwamen we erachter dat we met twee dagen echt te weinig tijd hadden om alles te doen wat we wilden. Ook de kinderen hadden verrassingsbezoekjes gepland en er ontstonden spontane logeerpartijtjes, dus we besloten er drie dagen Nederland van te maken. Dit uiteraard in overleg met onze vrienden Jan en Kim. Even werd er nog overwogen om Oud & Nieuw in Nederland te vieren, maar onze kinderen moesten 3 januari alweer vroeg naar school en dat was voor ons met de terugreis helaas niet haalbaar. Maar wat een mooie dagen hebben we in gehad in Nederland. Zoveel lieve mensen die blij waren om ons te zien en wij uiteraard heel blij om hun te zien. Na zoveel droevige momenten was dit echt even waar we aan toe waren.
Donderdag 29 december rond de middag, na voor langere tijd afscheid te hebben genomen van Zoë, vertrokken we dan toch echt weer richting ons Franse stekje. Tenminste... Eerst nog even bij een Berner sennenpup kijken, want door het wegvallen van Lana hadden we geen erfhond meer. Elvis is echt heel erg leuk, maar die snuffelt liever daar waar het wild loopt en dat is (vaak) buiten ons erf. Iedereen weet: puppy kijken is puppy kopen. Dus begonnen we aan onze terugreis met niet één, maar twee honden. Bijna de hele terugreis heeft onze nieuwe aanwinst heerlijk liggen slapen en hebben we vele namen de revue laten passeren. Ruim 700 kilometer konden we het niet eens worden, dus we besloten het even te laten rusten. De volgende dag bleef onze nieuwe pup , want met 11 kilo schoon aan de haak is het zeker geen puppy, steeds rond onze voeten lopen en bleek hij nogal lomp aangelegd. Dan was er maar één goede naam voor deze lieverd: Banjer!!
Inmiddels zijn we erachter dat deze leukerd een hele goede erfhond is en hij hier helemaal op zijn plek is. Liefst nog wel rondom onze voeten, waardoor we al meerdere keren over hem gestruikeld zijn. Maar hij groeit zo hard, dat we hem al snel niet meer over het hoofd kunnen zien. Hij is zó welkom.
Vrijdag 30 december kwamen Jan en Kim rond etenstijd aan op onze Franse stekje, want we wilden wel heel graag samen Oud & Nieuw vieren. Ondanks dat we ze de vorige dag nog gezien hadden, was het zo fijn dat ze er waren. Lekker samen eten, kletsen, spelletjes doen en fikkie stoken, want we hadden nog wel wat snoeiafval om te verbranden. Oudejaarsdag hebben we megaveel oliebollen gegeten en uiteraard hebben we ook hier oliebollen rondgebracht bij de buren en mensen uit het dorp. We hebben uitgelegd dat dit een Hollandse traditie is en ze werden heel goed ontvangen. Iedereen vond ze lekker en we kregen overal waar we ze hebben gebracht iets lekkers terug, voornamelijk chocolade. Hier steekt bijna niemand vuurwerk af met Oud en Nieuw en er was dus ook geen knal of vuurpijl te zien in de wijde omtrek. Mees was met wat klein vuurwerk echt een uitzondering in deze regio. Bij de grotere steden, bijvoorbeeld Parijs, is er wel vuurwerk te zien met Oud & Nieuw. In heel Frankrijk wordt er vuurwerk afgestoken op andere feestdagen, zoals 14 juli . Dan vieren de Fransen "Quatorze Juillet" en dan vieren ze het begin van de Franse revolutie in 1789. Staat vooral voor vrijheid, gelijkheid en broederschap. Dan worden er professionele vuurwerkshows gegeven en meestal niet door de mensen zelf afgestoken. Mees kan nu al niet wachten tot 14 juli.
Maandag 2 januari vertrokken Jan en Kim weer richting Nederland en het zal nu wel weer even duren voordat we ze zullen zien, want vanaf februari begint namelijk voor hun het drukke seizoen weer met de Laplandreizen. Wat hebben we genoten van deze lieverds en wat zijn we blij met hun gastvrijheid en flexibiliteit.
Daarna was het dinsdag 3 januari voor de kinderen weer tijd om naar school te gaan. Met frisse tegenzin stonden de tieners vroeg naast hun bed en werden ze weer afgezet bij de schoolbussen. Onze Bo was, in tegenstelling tot de tieners, juist heel vrolijk wakker geworden, want ook zij mocht nu eindelijk naar school. Onder begeleiding van haar grote broer Kaj, liepen ze samen naar het schoolplein. We kregen een kus en een knuffel en ze hebben beide niet meer naar ons omgekeken. Tussen de middag komen ze nog thuis eten en Bo gaf aan toch ook wel graag de middag naar school te willen gaan. Dus waar we zouden beginnen met alleen de ochtenden, besloot deze kleine dame dat de hele dag ook wel meteen goed was! En tot nu toe gaat ze met veel plezier naar school en hebben we hele dagen voor onszelf, want alle kinderen zitten op school overdag. Het klussen staat even op een lager pitje, omdat het vinden van een baan wel meer prioriteit heeft op het moment. Alle tijd die we hebben op een dag hebben, gaat op aan solliciteren. We zijn er wel achter dat een baan vinden in Frankrijk makkelijker is als je via via hoort dat ergens een vacature is en iemand jou aanbeveelt bij een werkgever. Aangezien we inmiddels wel wat mensen kennen, zijn die inmiddels ook voor ons aan het rondkijken. We hebben dus goede hoop. Ook heeft Michel zich ingeschreven bij het arbeidsbureau en gaat vanuit dit bureau een cursus Frans doen. Niet omdat zijn Frans zo slecht is, maar als je deze cursus op je cv hebt staan is de kans op een baan krijgen in Frankrijk nog nét even iets groter. Inmiddels zijn er meer dan 40 sollicitaties de deur uit, voornamelijk voor Michel. Een aantal sollicitaties zijn gedaan via internet, een aantal via een brief per post en bij een aantal is de brief en cv bij de werkgever afgegeven. Ook via een aantal telefoontjes heeft Michel gereageerd op vacatures en we hopen deze week wel enige reactie te krijgen. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat we van de meeste sollicitaties helemaal niks horen. We hebben gelukkig na ons bezoek aan Nederland weer een positieve mindset en het moet wel heel gek lopen als we helemaal geen baan zullen vinden. We zijn in ieder geval heel blij om weer op onze Franse boerderij te zijn en gaan er alles aan doen om een baan te vinden. We willen namelijk hier blijven en ons avontuur tot een succes maken. Na een hele droevige periode, is het nu tijd voor een positieve en hoopvolle periode. Zoals het gezegde luidt: Na regen komt zonneschijn. En zo is het!
Soms zit het mee en soms even niet
5 december 2022
Inmiddels wonen we alweer 4 maanden in Frankrijk en ondanks dat het steeds meer als thuis begint te voelen, blijft het ook nog wel een soort onwerkelijk. We maken echt van alles mee en dat gelukkig zijn dat vooral leuke dingen, maar helaas ook minder leuke dingen. Dit hoort ook bij een avontuur, want je kan alles nog zo goed mogelijk voorbereid hebben, soms gaat het gewoon anders dan van tevoren gedacht. Dat is niet meteen per definitie iets slechts, zolang je maar een positieve instelling blijft houden en vooral blijft geloven in wat je wilt bereiken. Makkelijker gezegd dan gedaan weten wij uit ervaring, maar het lukt ons tot nu toe wel iedere keer. Ons motto is dan ook: "Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat." We hebben geleerd dat als je even de tijd neemt om over de situatie na te denken en niet meteen handelt uit emotie of frustratie, er meestal oplossingen tevoorschijn komen die je anders nooit bedacht zou hebben. Dit was de afgelopen maand wel de belangrijkste les voor ons.
Eind oktober vertrokken Jan en Kim weer richting huis, nadat ze twee weken keihard gewerkt hebben om ons een heel stuk vooruit te helpen met het klussen. Die extra handjes hadden we echt even nodig! Nu was de woonkamer bijna af, stonden er muren in de doucheruimte, was er een begin gemaakt met het betegelen van deze muren en hebben we een gezellige buitenkeuken met een extra gaspit! Wat zijn we dankbaar voor deze twee lieverds in ons leven en kunnen niet wachten tot ze Oud & Nieuw hier komen vieren. De champagne ligt al koud!
Een aantal dagen later kwamen Annemieke en Wouter, samen met hun kinderen Bram en Elize, gezellig een paar dagen bij ons op bezoek. Het was namelijk herfstvakantie en voor de kinderen dus extra leuk om met leeftijdsgenootjes te spelen die je begrijpen, omdat ze Nederlands praten. Ze verbleven 's nachts niet bij ons op het terrein, alleen Bram bleef in de tienertent slapen bij Mees en Fedde. De anderen sliepen in een vakantiehuis bij ons in de straat en aangezien Bram bij ons bleef slapen, werd besloten dat Lynn wel in zijn bed kon slapen en met Elize kon gaan keten. Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd, na 3 maanden in een tent slapen klonk het slapen in een huis als een welkome afwisseling voor haar. We rijden elke dag langs dit vakantiehuis en waren erg benieuwd hoe het er van binnen uit zou zien. We hebben dan ook meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om daar even binnen te kijken. Beetje inspiratie opdoen kan nooit kwaad toch? We hebben echt enorm geboft met het weer die dagen, elke dag een zonnetje en dat eind oktober. We zijn met elkaar naar de dierentuin geweest, hebben lekker gewandeld en elke avond lekker met elkaar gegeten. En omdat Wouter automonteur is en de Audi een heel vreemd en vooral hard geluid maakte, heeft hij hier samen met Michel 'even' naar gekeken. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar de diagnose was een kapotte aircopomp. Blij dat hij dit voor ons wilde doen en inmiddels is de auto door de lokale garage voorzien van een nieuwe aircopomp. De auto rijdt weer als een zonnetje zonder raar geluid. En terwijl de mannen bezig waren met de auto, heeft Annemieke de yucca en de rozen even onder handen genomen. Alles staat er weer lekker fris en gesnoeid bij, heel blij mee. De dagen zijn omgevlogen en we hebben het heel leuk gehad met elkaar.
Het weer sloeg na hun vertrek helemaal om naar harde wind, veel regen en regelmatig een flinke storm. Dus even vaart gezet achter de woonkamer afmaken, zodat we binnen konden gaan slapen, want in de tent of vouwwagen blijven slapen was geen optie meer. Met zulk weer blijft alles klam en vochtig en dan is kamperen op een gegeven moment gewoon niet zo leuk meer. Elke nacht wakker liggen, omdat je bang bent dat de tienertent weg zal waaien is ook niet alles. We besloten dat de woonkamer voorlopig dienst zou doen als slaapkamer. Onze bank en tv hebben we verplaats naar 'het vakantiehuis', zodat we daar televisie kunnen kijken en gamen. Ook is daar een kleine, aparte ruimte en daar hebben we een slaapkamer voor Lynn van gemaakt. Zij heeft namelijk het meeste huiswerk van allemaal en met een eigen ruimte kan ze zich daar een stuk beter op concentreren. Zo gezegd zo gedaan. Begin november sliepen we allemaal binnen en dat was eerlijk gezegd best even wennen. Ten eerste was het heel warm zonder de harde wind die door je tent heen waait en je droge beddengoed. En ten tweede was het zo enorm stil! De muren van het huis zijn zo dik, dat je echt niet hoort of het waait, regent of zelfs stormt buiten. Elke ochtend is het weer een verrassing wat voor weer het is geweest die nacht.
Maar dan krijgen we ineens een minder leuke mededeling : Zoë heeft besloten dat ze eerder terug wilt gaan naar Nederland. We hadden afgesproken dat ze voor een jaar met ons mee zou gaan om ons te helpen bij het opbouwen, maar ze zag dat helaas niet meer zitten. De heimwee naar Waddinxveen, haar liefde en haar vrienden was te groot. Er stond al op de planning om eind oktober voor drie weken terug te gaan naar Nederland, maar hier werden zes weken van gemaakt. Dat geeft haar de ruimte en tijd om dingen voor haar terugkeer uit te zoeken. We hebben dit nieuws wel even moeten verwerken, kwam toch een soort onverwachts. We wisten dat ze niet voor altijd bij ons in Frankrijk zou blijven, maar dat ze zo snel terug zou gaan naar Nederland hadden we niet verwacht. Ook hadden we op haar hulp gerekend bij de verbouwing en nu zal Michel een groot deel van de verbouwing alleen moeten doen. Maar als je het even laat bezinken, weet je dat het met die verbouwing wel goed gaat komen en anders duurt het maar iets langer. Uiteindelijk is het geluk van onze dochter het belangrijkst en zijn we heel trots op haar dat ze het allemaal aan het regelen is. Het is ook een natuurlijk proces dat de kinderen zullen gaan uitvliegen, alleen is dat proces in onze situatie ineens heel erg versneld en dat maakt het denken wij ook wel moeilijker. Half december komt ze weer naar Frankrijk en zullen we haar compleet uitgewerkte plan te horen krijgen, vieren we de feestdagen met elkaar en zullen we in januari weer afscheid gaan nemen van elkaar. Maar tot die tijd, gaan we nog even mooie herinneringen maken.
En dan het laatste minder goede nieuws: Onze bankrekening is helaas bijna leeg. We wisten van tevoren dat ons budget niet heel ruim was, maar hebben besloten de sprong toch te wagen. Alleen doordat de bouwmaterialen zo extreem in prijs zijn gestegen, is het geld veel sneller opgegaan dan we hadden gehoopt. We hebben ervoor gekozen om alle bouwmaterialen te bestellen die we nog nodig hebben om ons woonhuis af te maken. Dat betekent een hele grote uitgave in één keer, maar dan weten we zeker dat we het woonhuis af kunnen maken. Aangezien de prijzen blijven stijgen, was dit voor onze de beste oplossing. Dus die spullen hebben we nu bijna allemaal in huis. Nou ja, ze staan in de garage en verschillende schuren opgeslagen. Dit betekent wel dat de eerste sollicitaties de deur uit zijn gegaan, omdat er echt weer wat geld binnen moet gaan komen en dit is helaas ook sneller dan we hadden gehoopt. Het is gelukkig niet nodig om fulltime te gaan werken, maar een paar dagen in de week is wel wenselijk. In eerste instantie is Michel degene die gaat werken, omdat zijn Frans een stuk beter is dan dat van Miranda. En Bo zal na de kerstvakantie de ochtenden naar school gaan, want ze is ineens zindelijk, jeej! Als ze straks hele dagen naar school zal gaan, is het makkelijk voor Miranda om te gaan werken, want we weten allemaal dat verbouwen én Bo die thuis rondloopt niet de beste combinatie is. Dat betekent wel dat de verbouwing op een lager pitje zal komen te staan, maar dat hebben we geaccepteerd. We kunnen nu binnen slapen en eten, samen films kijken in de 'nieuwe' woonkamer en we kunnen heerlijk douchen. We hebben de afgelopen maanden wel geleerd om te kijken naar wat we allemaal al wél kunnen, in plaats van kijken naar wat we nog niet kunnen. Daar zijn we erg tevreden mee en eigenlijk ook wel heel erg trots op. Dus kom maar op met de rest van ons avontuur, wij zijn er klaar voor!
De tijd vliegt
19 oktober 2022
Het is echt ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij vliegt sinds we hier zijn aangekomen, voordat we er erg in hebben is er weer een week voorbij gevlogen! Er is nog geen dag geweest waarin we dachten: "Wat zullen we nu eens gaan doen?" De laatste nieuwsupdate is dan ook van bijna 2 maanden geleden en in die maanden is er weer een hoop gebeurd.
Vanaf 1 september gaat Kaj naar de kleuterschool in Villentrois en heeft daar inmiddels zijn draai helemaal gevonden. Elke ochtend staan de kinderen op het schoolplein met smart op hem te wachten en worden er omhelzingen uitgedeeld als hij dan eindelijk het plein op komt lopen. Ook Lynn, Mees en Fedde gaan sinds september naar school. Lynn gaat naar het Lycée in Châteauroux (50 km bij ons vandaan) en Mees en Fedde naar Collège in Valençay (10 km bij ons vandaan). De bedoeling was dat ze vanaf het begin met de bus zouden gaan, maar helaas heeft het regelen van de bus nog een aantal weken geduurd. Dus bracht Michel 's ochtends eerst Lynn in Châteauroux en daarna de jongens in Valençay. Flinke kilometers op een dag, maar een andere optie was er niet. Toen eind september het busvervoer voor iedereen geregeld was, kregen we te horen dat Mees en Fedde voor een maand lang, drie dagen in de week naar Châteauroux moesten voor een stoomcursus Frans leren. En je raadt het al, hiervoor kom je niet in aanmerking voor busvervoer. Dit betekende nog heel veel ritjes Châteauroux voor ons helaas, maar het is voor een goed doel. Morgen is de laatste dag van de stoomcursus en gaan ze na de herfstvakantie dan eindelijk wel met de bus naar school. Dat scheelt minimaal drie uur reistijd voor ons op een dag en die tijd kunnen we nu mooi besteden aan het klussen in en om ons huis, want dat gaat helaas een stuk langzamer dan we van tevoren hadden gedacht hierdoor. Maar we hebben wel geleerd, dat we trots mogen zijn op alles wat ons tot nu toe wel is gelukt in de afgelopen tweeëneenhalve maand.
Want ondertussen zijn er natuurlijk ook nog andere dingen die we moesten regelen naast het klussen. Zo hebben we inmiddels een Franse bankrekening. Dit is echt heel erg belangrijk voor het afsluiten van verzekeringen, abonnementen en eigenlijk alles hier in Frankrijk. Hierdoor hebben we nu ook wifi in huize Duiker (blije kinderen) en allemaal een Frans telefoonnummer. Alles wat we vanaf nu moeten regelen, gaat gewoon veel sneller als dit eenmaal op orde is. Ook de auto's zijn sinds vandaag officieel geïmporteerd en dat is echt heel erg fijn. Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad, met name onze Ford Galaxy, maar dit kunnen we nu van het lijstje afstrepen. Nu staat er nog een bezoek brengen aan de Franse Kamer van Koophandel op het lijstje, maar daarna hebben we echt heel vinkjes achter ons administratieve to do-lijstje staan.
In de tussentijd besloten we dat ons leven nog niet hectisch genoeg was en kochten we een Beagle puppy: Elvis. Dit schattige hondje was acht weken oud toen hij bij ons kwam en is inmiddels alweer ruim elf weken. We genieten enorm van hem en hij leert heel snel. Hij kan al op commando zitten, gaat af en kan al blijven. Ook leert hij veel van Lana, onze tienjarige rottweiler. Gelukkig kunnen ze goed met elkaar overweg, het is altijd wel spannend of dat zal klikken. Natuurlijk haalt hij ook genoeg kattenkwaad uit en laten we het erop houden dat hij ons leven inderdaad niet saaier heeft gemaakt.
Via Instagram kregen we eind september een vraag van @europe_adventure, of ze een nachtje op ons terrein mochten verblijven met de camper. Daniele en Paul zijn samen met hun zoontje Pê een reis aan het maken door Europa en hadden bij een korte terugkomst in Waddinxveen (onze vorige woonplaats) ons foldertje gevonden in de brievenbus. Die hadden ze bewaard voor het geval ze in de buurt zouden zijn en dat was drie weken gelden het geval. Wij hebben uiteraard ja gezegd, want dit leek ons echt heel erg leuk. Nou, waar ze maar één nachtje zouden blijven, werden dat er uiteindelijk zes! We hebben met elkaar gewandeld, mooie gesprekken gehad en ook hebben ze geholpen bij het klussen, huishouden en tuinieren. Die paar extra handjes konden we echt heel goed gebruiken en zijn dan ook erg dankbaar voor alles wat ze hebben gedaan. Wat een mooie herinneringen hebben we gemaakt en we zijn heel erg blij dat we deze lieve mensen hebben mogen ontmoeten.
De volgende paar extra handjes kwamen de volgende dag aan op onze nog niet officieel geopende camping: Onze beste vrienden Jan en Kim! Wat was het fijn om deze twee lieverds na ruim twee maanden weer te zien. Eindelijk konden we hun onze Franse boerderij laten zien, want dat wilden we al zolang. We hebben dat weekend eerst heerlijk bijgepraat en alles rustig laten zien. Ook een bezoek aan de brocante kon natuurlijk niet ontbreken. Inmiddels zijn we al ruim een week samen aan het klussen en dan zie je wat een werk die extra handjes verzetten. De douche is inmiddels al voor 75% af, de woonkamer heeft een nieuw plafond en we kunnen nu gaan verven en behangen. Zonder hulp waren we nu nog lang niet zover geweest en kunnen alleen maar dankbaar zijn voor de hulp van deze lieve mensen. Want naast het klussen verzorgd Kim ook nog een de lunch en het avondeten, wat een traktatie is dat! We zitten heerlijk te smullen van haar maaltijden en dat kan ook niet anders, ze heeft een eigen cateringbedrijf: Pippin Foods. Aanstaande zondag zullen ze weer naar huis gaan, maar gelukkig komen ze eind december Oud & Nieuw bij ons vieren. We kijken er nu al naar uit. Eerst de komende dagen nog flink genieten van de tijd dat ze hier bij ons zijn.
Deze week zullen Mees en Kaj hun eerst training hebben bij een Franse voetbalvereniging. Voor Kaj is het de eerste keer dat hij een sport zal uitoefenen, maar Mees was in Nederland al erg dol op voetbal en ging dan ook met veel plezier naar de trainingen en wedstrijden. Hij gaf vorige week aan dit wel heel erg te missen en graag weer te willen gaan voetballen bij een voetbalvereniging, maar dit ook wel erg spannend te vinden vanwege de taal. Uiteraard kan hij door de stoomcursus wel een woordje Frans praten, maar nog niet zo goed dat je alles al begrijpt en je verstaanbaar kan maken. Dus we zijn supertrots dat hij het toch gaat proberen, want dat is de enige manier om er achter te komen of het ook hier zo leuk is.
Zo langzamerhand beginnen we echt te wennen aan ons leventje in Frankrijk, ondanks dat er nog steeds wel momenten zijn dat iemand van ons het soms nog even moeilijk heeft met alle veranderingen die de emigratie met zich mee heeft gebracht. Dit zal nog wel een aantal keer gebeuren, maar het voelt al steeds meer als ons thuis. En dat was de bedoeling.
Even wennen
30 augustus 2022
Het is inmiddels alweer ruim drie weken geleden dat we hier aankwamen. Het begint al aardig te wennen en er zit gewoon te weinig tijd in een dag. Er is hier altijd iets te doen, we hebben ons echt nog geen moment verveeld. We hebben nu verplichte rustmomenten ingevoerd, anders ben je non-stop bezig. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de kinderen zich niet vervelen, want wat we ze allemaal kunnen doen valt niet meteen onder het kopje 'leuk'. Gras maaien, appels rapen, schoonmaken, papa helpen in de werkplaats en ga zo maar door. Er zijn dagen dat ze fluitend aan de klusjes gaan en de meest fantastische hulpjes zijn. En er zijn dagen dat ze niet vooruit te branden zijn en ze zich liever vervelen. We hebben geleerd dit soms ook maar even zo te laten, want ook zij zijn aan het wennen aan de nieuwe omgeving.
Een week na onze aankomst, kwam Michel zijn broertje Ronald samen met zijn vrouw en kinderen een paar nachtjes logeren op ons terrein, super gezellig! Het was voor hun de eerste keer kamperen en het is hun heel goed bevallen. De neefjes en nichtjes hebben heerlijk met elkaar gespeeld en hebben zich uitstekend vermaakt. Michel en Ronald hebben nog wat materiaal ingeslagen en alvast een deur van de werkplaats in elkaar gezet, toch makkelijk een paar helpende handjes. We zijn ook nog met zijn allen op pad geweest naar Montrésor, een heel mooi dorpje bij ons in de buurt. Zeker een aanrader om dit dorpje te bezoeken als je bij ons op vakantie komt. Helaas begaf de oude boiler het tijdens hun verblijf, dus ze konden niet rekenen op een warme douche... Maar zelfs dit mocht de pret niet drukken gelukkig. We hebben mooie herinneringen gemaakt en kijken terug op een goede ervaring met onze eerste 'gasten'. Ook voor hun is het voor herhaling vatbaar, dus we zien ze vast nog een keer terug hier met de tent.
Na hun vertrek gingen we weer over op de orde van de dag en dat ging her en der wat stroef. Aangezien we met zijn achten zijn, hebben we ook te maken met acht manieren om deze verhuizing te verwerken. Dat is soms best pittig, omdat je elkaar hier niet altijd meteen in begrijpt. We moeten elkaar dan even laten en het op een later moment weer bespreekbaar maken. Vaak luister je beter naar elkaar als het van beide kanten even tijd heeft gehad om te landen. En we hebben geleerd dat, ondanks dat het niet op de planning staat, we tijd voor elkaar moeten maken en even iets met elkaar moeten doen. Uiteindelijk is ons gezin de basis en die moeten we goed houden. Klussen kan (meestal) ook een dag later wel.
Zo hebben we afgelopen dinsdag besloten Zooparc Beauval te bezoeken. Wat een mooie dierentuin is dit! Veel soorten dieren en het park is heel mooi ingericht. Trek wel je beste wandelschoenen aan, want je moet veel lopen en het is heel heuvelachtig. Wij hadden aan 1 dag niet genoeg om alles te bekijken, dus hebben we onze dagkaartjes omgezet naar jaarkaarten. Nu kunnen we meerdere malen terug om alles goed te bekijken. Ook dit is zeker een aanrader.
De nieuwe boiler is inmiddels aangeschaft en geïnstalleerd. Niet helemaal zoals het zal blijven, want we hebben besloten de planning om te gooien. In plaats van eerst de keuken te installeren, beginnen we met het verbouwen van de doucheruimte. Dit betekent voorlopig nog even maaltijden vanaf de skottelbraai. Nog even iets langer heerlijk buiten eten onder de overkapping, dat vinden we stiekem helemaal niet zo erg.
En dan was er afgelopen weekend nog het project: Renault Clio Williams, Michel zijn geliefde sportwagen naar Frankrijk halen. Dit was best een uitdaging, aangezien de auto niet kan rijden. Dus heeft hij een oprijwagen in Nederland gehuurd en is hij vrijdag met de trein naar Nederland vertrokken. Bijna had hij de trein gemist, doordat we een verkeerde afslag hadden genomen en dat betekent hier dat je meteen een kwartier extra tijd kwijt bent... Maar uiteindelijk is het toch gelukt en kwam hij netjes op tijd aan in hartje Rotterdam, waar zijn ouders hem stonden op te wachten. Hij bleef een nachtje bij hun slapen en de planning was de volgende ochtend samen met Ronald de Clio naar Frankrijk brengen en Ronald zal vervolgens diezelfde avond de oprijwagen weer terug naar Nederland rijden. We hadden nog een aantal dingen die geregeld moesten worden in Nederland en omdat Michel pas zaterdag weer zou vertrekken naar Frankrijk, kon hij dat mooi die vrijdag even doen. Zo gezegd, zo gedaan.
Alleen werd Mees vrijdagochtend gestoken door een hornaar (grote wesp) en kreeg hier een allergische reactie op, namelijk een hand die drie keer zo dik werd en bulten op zijn buik, rug, nek en wang. Er was geen dokter te bereiken, dus uiteindelijk heeft Miranda 112 gebeld. Binnen no time stond de brandweer op het terrein en al snel volgde de ambulance. Toen werd resoluut besloten dat hij mee moest naar het ziekenhuis in Chateroux , 50 kilometer verderop. En aangezien Michel net vertrokken was naar Nederland, was er niemand om Miranda op te halen uit Chateroux als ze mee zou rijden met de ambulance, dus werd er besloten dat Zoë met Mees mee ging in de ambulance en Miranda erachteraan zou rijden met haar eigen auto. Lynn bleef thuis met Fedde en de kleintjes. Aangekomen op de spoedeisende hulp, werd Mees nagekeken door de verpleging en werd vastgesteld dat hij niet in levensgevaar was, aangezien hij geen moeite had gekregen met ademen. We werden neergezet in een wachtruimte met nog 15 wachtenden voor ons en in 1,5 uur tijd hadden we pas twee patiënten zien vertrekken naar de dokter. In die tijd had Mees weer praatjes gekregen en namen de de bulten en de zwelling aanzienlijk af. Dus hebben we nagevraagd of het wachten op de dokter noodzakelijk was en of we medicijnen kregen voor een eventuele volgende keer. Het antwoord op beide vragen was nee, dus toen zijn we weer naar huis vertrokken. Zondagochtend was Mees zijn hand weer helemaal normaal, dus heeft toch nog twee dagen geduurd. Laten we hopen dat het niet nog een keer zal gebeuren.
Michel en Ronald kwamen zaterdag rond zes uur 's avonds het terrein van 1 La Gannerie opgereden met de geliefde Clio, die nu netjes in onze garage staat. Na wat bijkletsen en avondeten (patat met frikandellen en bamiblokken vanuit Nederland) vertrok Ronald rond tien uur weer richting Nederland. Met Zoë dit keer, die spontaan na een grapje van Miranda, besloot een weekje naar haar vriendinnen te gaan. Ze zal aanstaande zaterdag weer met de trein terugkomen en dan zijn we voorlopig weer even compleet.
Deze week zal Kaj naar school gaan in Villentrois en worden Lynn, Mees en Fedde vrijdag verwacht bij het onderwijsinstituut in Chateauroux, waar ze te horen zullen krijgen op welk niveau ze gaan instromen en hopelijk ook wanner ze mogen beginnen. Waar ze normaal altijd commentaar hadden op school, willen ze nu maar wat graag naar school. Ze hebben het voordeel dat de bushalte aan het einde van onze tuin is, waar je onze straat in rijdt. Ze vinden het allemaal heel spannend, maar ze hebben er heel veel zin in. En dan is er voor ons iets meer tijd om de grotere klussen aan te gaan pakken, dus papa en mama hebben er ook wel zin in!
Op avontuur!
9 augustus 2022
Na ruim een week in het huis van Jan en Kim te hebben geleefd, was het vrijdag 5 augustus tijd om te beginnen aan ons avontuur. De sleuteloverdracht staat de volgende morgen op de planning. Aangezien deze zaterdag 6 augustus ook wel bekend staat als zwarte zaterdag (complete chaos op de Franse snelwegen door vakantieverkeer), nemen we het zekere voor het onzeker en vertrekken we vrijdag alvast. We hebben toestemming van de eigenaren om een nachtje wild te kamperen op het terrein, dus daar maken we graag gebruik van. Dit is meteen een primeur voor ons en het voelt meteen al als een avontuur.
Vrijdagochtend ging de wekker vroeg en we stonden meteen op om de laatste spullen in te pakken en het huis van Jan en Kim weer in originele staat terug te brengen. Met acht personen in andermans huis leven laat toch zijn sporen achter, maar we denken dat we alle sporen van ons verblijf hebben gewist. Waarschijnlijk is dat onmogelijk en zijn we erg benieuwd wat ze nog tegen zullen komen, maar wat zijn we dankbaar dat we in hun huis mochten verblijven.
Rond acht uur druppelden de eerste mensen binnen die ons kwamen uitzwaaien. Zo lief dat familie en vrienden de moeite hebben genomen om zo vroeg naar ons toe te komen. Het afscheid ging dan ook gepaard met een lach, veel tranen en heel veel dikke knuffels. Maar ondanks de tranen, zijn we erg blij dat er zoveel mensen bij konden zijn.
Rond kwart voor negen was het dan echt tijd om te vertrekken. We hadden immers nog 700 kilometer voor de boeg. Aangezien het voor Miranda de eerste keer was dat ze zelf zo'n lang stuk ging rijden, wilden we ruimschoots de tijd hebben. De hele reis is vlekkeloos verlopen. Helemaal geen files of opstoppingen en geen huilende of ruziënde kinderen. Nou ja, dat laatste bijna niet. Na een snelle hap bij de grote gele M, kwamen we rond kwart over zeven aan bij de boerderij. Wat een plaatje, alleen al van de buitenkant. Nadat iedereen even had rondgekeken, zijn we begonnen met de vouwwagen opzetten. Ook dit ging soepel, alleen hadden we geen tijd meer om andere tenten op te zetten, dus besloten we met zijn allen in de vouwwagen te slapen. Zoals wij zeggen, lekker knus. De volgende morgen snel de auto's uitgeladen en toen kwam de makelaar al voor een inspectieronde. Alles was nog in dezelfde staat en ze hadden het zelfs een soort schoongemaakt. Ook het gras was netjes gemaaid, dus we waren al helemaal blij. We konden vertrekken naar de notaris. Daar hebben we anderhalf uur gezeten, Elk onderdeel van de koopakte werd uitgeplozen en er werden zelfs nog dingen toegevoegd. Zo blijken we een eigen bron te hebben op ons terrein, alleen is de pomp hiervan helaas stuk. Maar dat hij er zit is al een toevoeging voor ons terrein.
Na deze lange zit kregen we de sleutels overhandigd en was het nu toch écht van ons! De tolk die we moesten regelen voor bij de notaris was toch wel erg nieuwsgierig geworden na alle verhalen en is meegereden naar ons huis. We hebben samen alles bekeken en nog meer leuke dingen ontdekt. Het is allemaal zo groot en er zijn zoveel gebouwen op het terrein, dat we de komende maanden nog wel van alles zullen ontdekken. Leuke en minder leuke dingen. Alleen het besef dat het nu allemaal van ons is en dat dit is waar we voortaan zullen wonen, dat besef moet nog even gaan landen. Dat zal in de komende weken wel gebeuren, als de kinderen naar school gaan en we echt gaan beginnen met verbouwen.
Gisteren zijn Aad en Tygo met de vrachtwagen aangekomen en hebben we met zijn allen uitgeladen. Het was heel warm en wat hebben we gezweet, maar met twee uurtjes was de hele vrachtwagen leeg en stonden de spullen op de juiste plek. Wat een toppers zijn Aad en Tygo, want ze hebben zo hard meegeholpen en dat was zeker geen verplichting! Ook even alle lof naar onze kinderen, die zonder klagen hebben meegeholpen totdat alles klaar was! Chapeau chapeau.
Al je vertrouwde spullen om je heen geeft wel meteen meer een thuisgevoel. Ook dat de wasmachine is gearriveerd is heel fijn, want met zo'n groot stuk land blijven vooral de twee kleintjes nog geen half uur schoon. Dus één keer raden wat vandaag een aantal keer zal draaien....... Komende dagen gaan we langzaam de spullen uitpakken en monteren, maar we gaan vooral even alles laten landen. Even de omgeving verkennen en van dit huis ons thuis maken, want dat is deze fantastische plek vanaf nu.
Sneltreinvaart
22 juli 2022
Zoals we aan het begin van de maand al schreven, we moeten al heel snel ons huis in Waddinxveen opleveren. Op dit moment hebben we nog maar 5 dagen te gaan en dan is het officieel van de nieuwe bewoners. Voelt nog wel een beetje onwerkelijk, maar toch is het de de harde werkelijkheid. Inmiddels hebben we een heel gaaf (afscheids)feestje gegeven om te vieren dat alles door kan gaan. We hebben echt genoten met een hoofdletter G van iedereen die daarbij kon en wilde zijn. Overladen zijn we met de leukste cadeautjes en we kunnen denk ik nog wel een jaartje of twee vooruit met de dropjes en hagelslag die we hebben gekregen;) Ook na het feestje kwamen er nog veel mensen spontaan langs die nog even snel dag kwamen zeggen of nog even een praatje kwamen maken. Ook kregen we bij ieder spontaan bezoek weer cadeautjes en dat is echt heel lief. We willen iedereen hiervoor bedanken, het heeft ons echt heel goed gedaan. Een week na het feestje was het Michel zijn officiële laatste werkdag. Na ruim 16 jaar trouwe dienst bij Makro, zat het er nu toch echt op voor hem. Veel geleerd, meegemaakt en gegroeid in al die jaren, maar het is goed dat dit boek nu is gesloten. Tijd om een nieuw, verfrissend boek te gaan schrijven. En als je denkt dat hij even lekker kon gaan uitrusten, dan heb je dat mis. Er is nog zoveel te doen in een hele korte tijd. Dus schouders eronder en gaan!
Ook zijn we tussendoor nog geïnterviewd door het AD Groene Hart. De verslaggever had onze mooie flyer in de brievenbus gekregen en het leek hem leuk om een artikel over ons avontuur te schrijven. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. Of dit gepubliceerd gaat worden en wanneer dit dan zal zijn, dat horen we nog. Het was in ieder geval al een leuke ervaring.
De komende vijf dagen gaan we nog even door met inpakken en de laatste dingen regelen. We zullen na de sleuteloverdracht van ons huis in Waddinxveen nog een week in het huis van onze vrienden Jan en Kim vertoeven. Vervolgens zullen we 4 augustus de vrachtwagen gaan volladen met onze spullen en 6 augustus zullen we de sleutel van onze Franse boerderij in ontvangst gaan nemen. Komende dagen zullen we nog wel rondlopen met gemixte gevoelens, maar dat hoort bij het proces van iets afsluiten. We hebben vooral heel veel zin in alles wat er komen gaat!
Wat een achtbaan
8 juli 2022
Wow! De afgelopen maand voelde voor ons als een hele lange achtbaanrit. Als we dachten dat we een bepaalde richting op gingen, konden we zomaar ineens een hele andere kant op gaan. Alles wat er gebeurde of moest gebeuren, lag helemaal buiten onze cirkel van invloed. En dat was soms best even moeilijk, want we moesten er maar 'gewoon' op vertrouwen dat alles goed voor ons ging uitpakken. We kunnen jullie vertellen, dat we heel wat nachtjes onrustig hebben geslapen en onze lontjes steeds iets korter werden... Maar we zullen even een korte samenvatting van de afgelopen maand geven:
We zijn 10 juni naar Frankrijk geweest om de officiële koopovereenkomst te tekenen bij de Notaris. We hebben nog even snel bij het huis kunnen kijken en toen we het terrein opliepen voelde het gelukkig meteen weer helemaal goed. Dit keer was het stralend weer en stond alles in bloei, hierdoor is alles nog zoveel mooier. Daarna door naar de notaris om te tekenen. We hadden hierna nog 10 dagen bedenktijd, maar we hebben geen moment gedacht om hier gebruik van te maken.
Toen snel terug naar Nederland, om te beginnen aan de to-do list die Michel uiteraard al klaar had staan in een Excel bestand. Alles wat we konden afvinken, hebben we meteen gedaan. Alleen hadden we nog niet gehoord of de kopers van ons huis in Waddinxveen akkoord hadden op de financiering. Hierdoor konden we heel veel dingen van ons lijstje nog niet gaan regelen, want dingen als scholen of kinderopvang opzeggen als het nog niet helemaal zeker is, is niet heel handig. Wel had Miranda al aangegeven op haar werk, dat ze in juli geen contractverlenging wilde in verband met de verhuisplannen. En ook Michel had inmiddels zijn baan opgezegd. Dus naarmate de tijd verstreek en het nog steeds niet zeker was of de verkoop hier in Nederland rond was, werd het voor ons wel heel erg spannend. Werd het emigreren of solliciteren?
En op 30 juni (de uiterste datum voor de kopers om alles te regelen was 1 juli) kreeg Miranda, tijdens haar laatste werkdag in loondienst, om 15:00 te horen dat alles helemaal rond was. Dus toch emigreren en niet solliciteren! Er viel op dat moment echt een hele last van onze schouders en we hebben staan juichen en ook kwamen er tranen van blijdschap en opluchting. Maar ook kwam het besef dat we al binnen drie weken ons huis in Waddinxveen zullen gaan verlaten en over 4 weken aan ons avontuur in Frankrijk zullen gaan beginnen. Het wordt nog even flink aanpoten en zal soms echt nog wel voor minder leuke momenten zorgen, maar dat hebben we er voor over. We hebben er heel veel zin in, dus kom maar op met ons avontuur. On y va!!
Getekend, tekenen en gaan we het doen?
7 juni 2022
Vorige week is de koopovereenkomst van ons huis in Waddinxveen officieel getekend. Dat is best een gekke gewaarwording, want hierdoor is het ineens allemaal echt. De oplevering zal eind juli zijn en dat komt heel goed uit, want:
We hebben ook nieuws uit Frankrijk! Aanstaande vrijdag (10 juni) zullen we daar de koopovereenkomst gaan tekenen. Uiteraard ook meteen weer even het huis en het terrein bekijken, we zijn er dan tenslotte zo dichtbij. Even spieken hoe alles er nu bij staat, want de laatste keer dat we het gezien hebben is alweer twee maanden geleden. Ook hebben we te horen gekregen dat de sleuteloverdracht rond 10 augustus zal plaatsvinden. Zo lijken alle puzzelstukjes uiteindelijk toch op de juiste plaats te vallen.
En volgende week maandag hebben we een gesprek met de makers van het programma 'Het Roer Om'. Hierin zullen we te horen krijgen wat er van ons wordt verwacht in het hele proces en wat wij van de programmamakers kunnen verwachten. Na dit gesprek zullen we beslissen of we daadwerkelijk mee gaan doen aan dit programma. We houden jullie op de hoogte!
Verkocht onder voorbehoud
19 mei 2022
Zo heb je ruim een maand geen nieuws en dan heb je in één dag twee keer nieuws!
Gisteren vertelden we al dat we een bod op ons huis hadden ontvangen. Vandaag hebben we een tegenbod gedaan en die is door de kopers geaccepteerd! Alles is uiteraard nog onder voorbehoud, maar toch hebben we een klein vreugdedansje gedaan. Ondanks dat het nu alsnog alle kanten op kan gaan, krijgen we hierdoor nog meer zin om aan de slag te gaan in 'onze' boerderij in Frankrijk en op ons campingterrein. Kom maar op met het avontuur oftewel embarquer dans l'aventure.
We zijn er bijna
18 mei 2022
Na een goede maand stilte op deze pagina, hebben we dan eindelijk weer nieuws wat we kunnen delen!!
Het leek allemaal heel stil bij ons, maar niets is minder waar. Op de achtergrond gebeurde van alles. Alleen is er dan niet meteen van alles duidelijk, zodat je dit nog niet kunt delen. Maar daar is nu verandering in gekomen, namelijk:
Wat betreft 'onze' boerderij in Frankrijk is duidelijk geworden dat bijna alles wat we willen gaan realiseren goedgekeurd is en we wachten nog op één formaliteit. Als die ook goedgekeurd wordt, dan kunnen we officieel gaan tekenen bij de notaris. We lopen echt over van de ideeën, maar beseffen ons ook dat niet alles in één keer gerealiseerd kan worden. We gaan alles gewoon stap voor stap aanpakken en hebben daar ontzettend veel zin in!!
Daarnaast staat ons huidige huis hier in Nederland ook te koop sinds twee weken. Er zijn al meerdere bezichtigingen geweest en we hebben zelfs al een bod ontvangen. Uiteraard hopen we dat er nog meer mensen zullen gaan bieden, maar we weten ook dat we niet meer alle tijd hebben om nog lang af te wachten. Dus nog even spannend, maar het gaat sowieso goedkomen.
Ook begrepen we dat er wat onduidelijkheid was vanwege de laatste blog. Miranda loopt nog een beetje achter met de blog, omdat ze jullie mee wil nemen vanaf het moment dat ons avontuur begon. We zitten met de blog nu eind 2021 en lopen helaas nog niet gelijk met onze huidige ontwikkelingen. Om het duidelijk te maken zal Miranda vanaf nu de maand en jaartal toevoegen aan de blog, zodat het een stuk overzichtelijker zal zijn. We gaan ons best doen om zo snel mogelijk bij te zijn met de blog. Ondertussen blijven we hier kort onze ontwikkelingen en de laatste nieuwtjes delen.
.jpg)
Bezichtiging #2
10 april 2022
Dit weekend zijn we 'even heen en weer' geweest naar Frankrijk voor de 2e bezichtiging van het huis! We zijn wel eerder 'even heen en weer' geweest voor bezichtigingen, maar zo snel als deze keer nog niet. We waren binnen 20 uur weer thuis en dat is ons record. Dat komt omdat we nu voor 1 bezichtiging gingen en niet voor meerdere bezichtigingen zoals de vorige keren.
Hoewel dit stukje nieuws de titel Bezichtiging #2 heeft, was het voor Miranda de eerste keer dat ze het in het echt ging bekijken. Dat was een voorwaarde die we hadden meegenomen bij het accepteren van het tegenbod. Dus het was best spannend wat zij ervan zou vinden. Beetje deal or no deal....Het was echt heel slecht weer, veel regen en wind. Dit geeft toch een ander plaatje dan als de zon schijnt. Voordeel is wel dat je meteen kunt zien of er lekkages zijn en of het water op het "campingterrein" goed wegloopt. Elke nadeel heeft zijn voordeel zeggen we dan maar.
Miranda werd tijdens de bezichtiging steeds enthousiaster en liet al snel blijken dat ze het helemaal zag zitten. We hebben dan ook een voorlopige koopovereenkomst getekend en daarmee is het administratieve gedeelte gestart, spannend! Nu moeten de eigenaren dit ook tekenen en wachten we nog op het bouwstedelijk attest. Maar aan ons zal het in ieder geval niet meer liggen!!
Klussen en beetje goed nieuws
5 april 2022
We zijn hard aan het klussen in ons huidige huis, zodat het zo goed mogelijk de verkoop in gaat. Als je erin woont, dan vallen sommige dingen je helemaal niet meer op. Maar als je dan met een kritisch oog door je huis gaat na 11 jaar en met inmiddels 8 dagelijkse bewoners..... We hebben nu al onze vrije dagen gebruikt om ons huis op te knappen, zodat we hopelijk een mooie opbrengst zullen krijgen. Volgende week dinsdag 12 april komt de fotograaf voor de foto's.
En we hebben een beetje goed nieuws van de makelaar over onze campingvergunning! De burgemeester heeft aangegeven erg enthousiast te zijn over een minicamping in zijn gemeente. We waren echt heel blij toen we dit hoorden. Nu hebben we nog even gevraagd of de burgemeester dit ook even zwart op wit wil zetten, zodat het helemaal officieel is. We kijken dan ook erg uit naar de bevestiging hiervan, hopelijk deze of volgende week. Ook is er een bouwstedelijk attest van de kavel opgevraagd, om te kijken of alles wat we willen realiseren ook daadwerkelijk mag. Hier moeten we uiteraard ook op wachten. En zoals het altijd is met wachten: wachten duurt lang, heel lang....
Bijna te koop en misschien gekocht?!
21 maart 2022
Momenteel zijn we druk bezig met de voorbereidingen voor de verkoop van ons huidige huis in Waddinxveen. Nog even de puntjes op de i zetten en waarschijnlijk komt ons huis half april te koop.
In de tussentijd waren we aan het onderhandelen over een huis in Frankrijk en zijn akkoord gegaan met een tegenbod. Hiermee hebben we dus misschien een huis in Frankrijk gekocht!! Nog wel onder voorwaarde dat we een vergunning voor een mini-camping krijgen. Dit is de verkoopmakelaar voor ons aan het regelen en hopelijk lukt het haar om dit bij de burgemeester voor elkaar te krijgen. Of dit gaat lukken horen we in de aankomende weken. Daarnaast hebben we nog de voorwaarde van een tweede bezichtiging. Michel en Lynn hebben het huis met terrein namelijk al in het echt gezien, maar de rest nog niet. Dus aankomende weken is het erop of eronder voor dit huis. Spannend!!