Nieuws
Het laatste nieuws en de meest recente updates van ons avontuur vind je hier!
Zo blijven jullie op de hoogte. Lezen jullie mee?
Langzaam maar zeker
23 maart 2023
Het is alweer een tijdje geleden dat we een update hebben geplaatst op de website, maar zoals we eerder al eens hebben aangegeven: De tijd vliegt hier!! Weken lijken wel dagen en maanden lijken wel weken. De wintervakantie van de kinderen is alweer een maand voorbij en ze zijn allemaal weer vol goede moed begonnen aan hun lange schooldagen. En dat doen zowel de kleintjes als de tieners heel erg goed. Uiteraard niet altijd zonder klagen, maar we merken echt een verbetering wat betreft hun mindset en zelfvertrouwen. En daar kunnen we als ouders alleen maar heel trots op zijn, want dat betekent dat de moeilijke gesprekken en soms verhitte discussies toch niet voor niets zijn geweest. Lynn viel nog met haar neus in de boter en ging met school een dagje naar Parijs. Dit stond al zolang op haar verlanglijstje en nu ging het dan toch echt gebeuren. Ze brachten een bezoek aan het Louvre en ze mochten ook nog even door Parijs lopen. Ze heeft er echt ontzettend van genoten en kan niet wachten tot ze nog een keer wat langer naar Parijs kan om de stad wat beter te ontdekken, want ze heeft natuurlijk nu nog maar een klein deel van Parijs gezien. Daarnaast volgt ze momenteel op advies van school een extra Frans cursus en deze is precies op haar normaal gesproken vrije woensdagmiddag. Dat was eerst even flink balen, want haar schooldagen zijn al zolang en dan óók nog je vrije middag opofferen was even een flinke domper voor haar. Ze is nu drie keer geweest en merkt dat ze er wel degelijk baat bij heeft en dat maakt het toch iets minder erg. Nog acht cursusmiddagen te gaan en dan heeft ze én iets geleerd én haar vrije middag weer terug. Dus nog heel even volhouden. En Kaj en Bo zijn na de vakantie drie dagen per week in de schoolkantine gaan eten. Hiervoor werden ze elke dag gehaald om tussen de middag thuis te eten en dan brachten we ze na ruim een uur weer terug. We hebben de kosten van de schoolkantine en het heen en weer rijden naast elkaar gelegd en kwamen erachter dat het iets voordeliger was om ze op school te laten eten. Daarnaast waren ze één van de weinigen die naar huis gingen tussen de middag en het is ook goed voor de inburgering als ze samen met de rest van de klasgenootjes op school eten. Nog een voordeel is dat ze warm eten tussen de middag en dus kennis maken met allemaal Franse gerechten. De afspraak vanuit school is dat ze alles moeten proeven en we moeten wel eerlijk zeggen dat hun favoriete Franse gerecht nog steeds het toetje is. Gelukkig krijgen ze die ook elke dag. Op vrijdag halen we ze wel tussen de middag, gewoon omdat het ook wel heel gezellig is om ze even te zien tussen de middag. En alle kinderen hebben over drie weken weer een vakantie van twee weken, dus ze hebben nu alweer iets om naar uit te kijken.
Michel is inmiddels ook alweer bijna twee maanden aan het werk op de geitenboerderij. Hij heeft het heel erg naar zijn zin en de takenlijst wordt steeds iets verder uitgebreid. Eerst was het vooral veel handmatig schoonmaken, maar inmiddels maakt hij ook regelmatig schoon met de télescopique en voert de geiten met de mélangeuse. Ook een ritje op de trekker om te helpen op het land is geen uitzondering meer, want naast de geitenboerderij heeft de boer ook nog eens 180 hectare land waarop hij verschillende gewassen verbouwd. Voorbeelden daarvan zijn tarwe, gerst en koolzaad. En op het moment dat deze update wordt geschreven heeft hij zelfs een presentatie over biostimulanten. Nou, dat hadden we van tevoren echt nooit kunnen bedenken bij het plannen van ons avontuur. Het is zo fijn dat hij het werken op de boerderij echt heel leuk vindt en je ziet dat het hem goed doet om nieuwe dingen te leren. En doordat hij zo lekker bezig is op de boerderij verschijnt er maandelijks ook weer wat geld op de rekening, een win-win situatie dus.
Daarnaast zijn er uiteraard de middagen om te klussen en dat gaat niet snel, maar we gaan op een fijn tempo vooruit. Het uitbikken van de fundering van de poort was een pittige klus. De grond zit daar vol met verschillende soorten stenen en dat in combinatie met opgedroogde klei maakt het geheel nogal lastig uit te graven. Dus dat was ouderwets met mankracht en doorzettingsvermogen de klus klaren, even alle opgekropte woede en frustratie eruit slaan met een pikhouweel. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar het is ons wel gelukt! Inmiddels hebben we een betonnen fundering gestort en kunnen we de pilaren gaan opbouwen. Alleen hebben we er voor gekozen om eerst het hek om de moestuin te plaatsen, omdat het nu wel de tijd is om te gaan zaaien. Dan is het wel fijn als de honden de zaden ook lekker in de grond laten zitten en niet uit enthousiasme alles weer opgraven. Dus dat hek staat inmiddels en uiteindelijk hebben we de moestuin iets groter gemaakt dan we in eerste instantie van plan waren. Nu is er ook een kleine fruitboomgaard bijgekomen met peren, kersen, nectarines, pruimen, abrikozen en perziken. En vorig jaar hadden we al wat plantjes gekocht voor in de moestuin en die stonden al een half jaar netjes te wachten op een mooi plekje. Nu hebben we de frambozen, blauwe bessen, kiwi en hazelnootjes een mooi plekje langs het nieuwe hek gegeven. Eigenlijk moeten we alleen nog wat druiven en dan is het fruitgedeelte compleet.
Tussendoor hebben we nog wat extra tijdelijke hekken moeten maken voor Elvis, want die had uiteraard nog een aantal manieren gevonden om toch op excursie te gaan. We hadden hem beter Houdini kunnen noemen, want als je denkt dat iets onmogelijk zou moeten zijn, bewijst hij keer op keer dat het onmogelijke zeker wel mogelijk is. Laten we het erop houden dat een leven met Elvis nooit heel saai zal zijn.
We krijgen de laatste tijd heel vaak de vraag of we dit jaar al opengaan met de gites en de camping. Over de gites kunnen we kort zijn, dat gaat dit jaar gewoon niet lukken. We houden jullie uiteraard op de hoogte wanneer dit wel het geval zal zijn. En wat het kamperen betreft zijn er zeker wel mogelijkheden. We hebben nog geen officiële sanitaire voorzieningen, maar wel een mooie plek voor een ECO toilet en in ons huis is een douche aanwezig waar uiteraard gebruik van mag worden gemaakt. Het is eventueel mogelijk om maximaal twee kampeerplaatsen te voorzien van stroom. We hebben dus plek voor mensen die zich wel kunnen vinden in al het bovengenoemde, mensen die helemaal zelfvoorzienend zijn en mensen die van off-the-grid kamperen houden of dit willen uitproberen. Mocht je meer willen weten, neem dan gerust even contact met ons op. We zijn te bereiken via info@deduikertjesopavontuur.com of op telefoonnummer +33 699807588. Contact opnemen kan natuurlijk ook via social media. Wij hebben er in ieder geval nu al heel veel zin in!
Ondertussen gaan wij lekker verder met het verbouwen en verbeteren van ons huis en terrein in ons huidige tempo, want dat bevalt ons prima. Michel had het laatst nog over de beste uitspraak die hij ooit eens gehoord had: Als je niet de tijd hebt om het in één keer goed te doen, waar haal je dan de tijd vandaan om het herstellen? Het mag dan niet heel snel gaan, maar alles wat we tot nu toe af hebben gemaakt is wel goed gedaan en helemaal zoals wij dat willen. Wij komen er wel, daar hebben we het volste vertrouwen in!
Een half jaar op weg
10 februari 2023
Het is voor ons eigenlijk nog heel onwerkelijk, maar we wonen gewoon al een half jaar in Frankrijk! En wat een half jaar was het zeg. We hebben zoveel mooie momenten meegemaakt, al zoveel geleerd en ook veel tegenslagen gehad. Wat het weer betreft gingen we van hartje zomer met heerlijke temperaturen, naar een herfst met hele harde wind en absurd veel regenval. En op dit moment zitten we in koud winterweer met nachttemperaturen die flink onder nul gaan. Gelukkig was het afgelopen week windstil en zonnig overdag, waardoor het heerlijk is om buiten bezig te zijn. En als de zon dan schijnt, zijn onze kinderen meteen weer lekker buiten aan het spelen en zijn ze totdat het donker wordt ergens in de tuin te vinden. Daar kunnen we zo enorm van genieten.
Half januari kregen we het goede nieuws dat Michel is aangenomen bij een geitenboerderij in de buurt! Wat viel er een last van onze schouders, want het was wel hard nodig dat er geld binnen zou komen. Hij gaat zes dagen per week werken van 7 tot 13 uur. Door deze werktijden blijft er ook nog tijd over om ons eigen huis en terrein te verbouwen, dus voorlopig is dit een ideale oplossing. Hij heeft het tot nu toe heel erg naar zijn zin. Het is natuurlijk totaal ander werk dan wat hij altijd heeft gedaan, over een carrièreswitch gesproken, maar dat vind hij juist heel leuk. Fysiek is het een stuk zwaarder werk, dus de eerste dagen had hij wel flinke spierpijn, maar inmiddels is dat al stukken minder. Hij heeft hij echt al van alles meegemaakt en zoveel geleerd wat met het runnen van een geitenboerderij te maken heeft. Daarnaast heeft ook zijn cursus Frans afgerond. Halverwege de cursus hadden de cursusleidster en Michel samen besloten dat hij op een moeilijker niveau moest gaan werken. Het originele niveau was gewoon veel te makkelijk voor hem en op deze manier zou hij er ook daadwerkelijk iets aan hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels heeft hij zijn certificaat in the pocket en is met vlag en wimpel geslaagd op het moeilijkere niveau. Zo knap!
Ook het klussen hebben we na een break van een maand weer opgepakt. We zijn verder gegaan met het afmaken van de badkamer, dus daar is inmiddels alles geverfd en behangen. Volgende stap is de wc opknappen en daarna kan de vloer in de hele badkamer betegeld worden. Maar ondertussen is ook het hek tussen ons en de buren geplaatst, want de honden vonden het maar wat gezellig in de moestuin van de buurman... Dus nu kunnen we ze lekker loslaten in de achtertuin zonder dat we bang hoeven te zijn dat die twee boeven weer eens de grens over gaan, tenminste dat hopen we! Ook staat het plaatsen van de poort bij de ingang van ons huis ineens bovenaan op de planning, want onze Elvis volgt nogal graag een spoor van wilde dieren. En aangezien de wilde dieren hier veel langs of zelfs over ons terrein lopen, verdwijnt Elvis dus ook regelmatig op een door zichzelf georganiseerde excursie. We houden hem voor het huis altijd aan de lijn, maar deze boef ziet helaas toch nog vaak een kans om er vandoor te gaan. Dus een poort zou heel fijn zijn, dat maakt de kans een stuk kleiner dat hij van het terrein af kan. De poort staat al wel in de schuur tussen de andere bouwmaterialen, maar het plaatsen ervan stond uiteraard nog niet als eerste op de 'planning'. Alleen voor de veiligheid is het wel verstandig om dit naar voren te halen, dus dat gaan we dan ook maar doen.
Het is hier nu twee weken wintervakantie, dus de kinderen kunnen weer even bijkomen van de lange schooldagen. Dat vinden vooral de tieners nog steeds erg pittig, dus ze kijken erg uit naar de komende twee weken. Ze doen het allemaal stuk voor stuk erg goed op school en dat is echt iets om trots op te zijn. Ook Bo heeft het super naar haar zin en gaat met veel plezier naar school. Grote broer Kaj zorgt dan ook goed voor zijn kleine zusje op school vertelde de juf ons gisteren, zo schattig. Maar hij heeft zelf ook zulke goede resultaten behaald en dat binnen een half jaar. Hij begrijpt echt bijna alles en zal voor de zomervakantie echt nog een stuk beter Frans praten. Zo mooi om te zien hoe makkelijk hij de taal oppakt en zich eigen maakt. Datzelfde geldt voor Bo, maar nu is haar grote broer nog in de buurt om van alles voor haar te vertalen. Dat gaat volgend jaar wel veranderen, want dan gaat Kaj namelijk naar een andere klas. Ook Lynn doet het heel goed op school en is op het moment bezig om te ontdekken welk beroep ze zou willen gaan uitoefenen. Samen met Michel is ze naar een beroepskeuze avond geweest. Daar kwam naar voren dat ze graag mensen helpt of het heel leuk vindt mensen dingen te leren. Dat is natuurlijk geen verrassende uitkomst voor haarzelf, ons en voor de mensen die Lynn ook maar een beetje kennen. Nu gaat ze kijken of ze de verzorgende of de onderwijzende kant op zal gaan. Keuzes maken is niet haar sterkste kant, maar we gaan haar daar natuurlijk bij helpen. Ook Mees en Fedde doen het allebei op hun eigen manier heel goed op school. Mees heeft wat meer moeite met de lesstof, maar dat is niet zo vreemd aangezien hij in Nederland al moeite had met leren. Na de vakantie gaan we dit met school bespreken en een plan van aanpak maken. Verder hebben de jongens het soms best lastig en we zijn dan ook zo trots op hoe ze blijven doorzetten. Zo knap hoe ze hun weg vinden in het leren op een nieuwe school in een ander land met een vreemde taal, maar ook hoe ze omgaan met het sociale gedeelte wat hierbij komt kijken. Je bent tenslotte een vreemde eend in de bijt en moet jezelf altijd net even wat meer bewijzen dan de rest, helemaal op die leeftijd. Het is niet altijd even makkelijk, maar ze doen het wel!
Vanuit Nederland kregen we ook heel goed nieuws over Zoë: Ze heeft een nieuwe baan! Ze werkt nu als huishoudelijke hulp bij ZORGassist en vindt dit echt heel leuk. Ze komt thuis bij mensen die in Waddinxveen en omstreken wonen en helpt hun bij de dagelijkse huishoudelijk klussen. De cliënten waar ze nu is geweest, zijn erg blij met zo'n leuke jonge meid over de vloer. Ook haalt Zoë veel plezier uit het werken met deze mensen en dat is zo leuk om als ouders te horen. Trots hoe ze dat allemaal maar even doet in Nederland. Het liefst hadden we haar natuurlijk hier bij ons, maar we zijn zo blij om te zien hoe gelukkig ze nu is en hoe ze haar leven daar aan het opbouwen is.
Het is mooi om mee te maken hoe alles steeds meer zijn weg begint te vinden, mede door het doorzettingsvermogen van iedereen uit ons gezin. Wel kan de lente voor ons allemaal niet vroeg genoeg beginnen. Kom maar op met het seizoen waarin alles weer begint te groeien en bloeien, blijft altijd zo'n magisch gebeuren. Als de temperaturen weer wat milder zullen worden en de dagen langzaam weer wat langer, gaan we ook weer meer buiten leven en daar vaart iedereen wel bij. Want heel eerlijk, met de zon op je gezicht lijkt het leven toch altijd een stuk makkelijker en leuker.
Een lach en heel veel tranen
16 januari 2023
Half december was het dan zover: Zoë kwam voor bijna vier weken weer even fijn naar ons in Frankrijk. Samen de feestdagen en Kaj zijn verjaardag vieren stond op de planning, zo leuk! De andere kinderen moesten nog een paar dagen naar school en dan hadden ze lekker kerstvakantie. Daar waren ze op zijn zachts gezegd wel aan toe, want de lange dagen op school is erg pittig voor ze. Natuurlijk komt hier nog regelmatig commentaar op en volgt er meestal een optelsom aan wat er stom is aan de Franse scholen in vergelijking tot de Nederlandse scholen. Vaak moeten we ze dan even herinneren aan wat ze destijds allemaal stom vonden aan school in Nederland, want dat zijn ze dan ineens helemaal vergeten. Maar eigenlijk kunnen we alleen maar trots op ze zijn, want ze doen het toch maar even hier in Frankrijk. Die momenten dat ze het even niet zo leuk vinden, mogen ze ook klagen en luisteren we vooral naar ze. We vragen ook altijd: Willen jullie gewoon even klagen of hebben jullie onze hulp ergens bij nodig? Maar meestal willen ze even heerlijk alle frustraties en irritaties eruit gooien en dat laten we ze dan ook lekker doen. Als wij gaandeweg horen dat ze toch ergens hulp bij nodig hebben, dan helpen we hun daar uiteraard bij.
Al een paar dagen na de terugkomst van Zoë, werd duidelijk dat ze het niet fijn vond weer in Frankrijk te zijn. Op het moment dat we dat gingen bespreken met haar, ging onze trouwe Rottweiler Lana ineens hard achteruit. Ze ging steeds minder eten en toen ze ineens niets meer wilde eten, brachten we een bezoekje aan de dierenarts. Daar bleek dat ze een tumor op haar milt had zitten en die zorgde voor een inwendige bloeding. We kregen medicijnen om haar eetlust op te wekken, zodat ze iets zou aansterken. Het was mogelijk om de tumor door middel van een operatie te verwijderen, maar dan moest ze wel flink aansterken. Op dat moment was ze veel te zwak en ook als ze zou aansterken, was het alsnog een hele risicovolle operatie. We hebben twee dagen de medicatie gegeven, maar ze ging alleen maar verder achteruit... Op zo'n moment moet je met je hoofd een beslissing nemen en niet met je hart. Ze was al ruim 10 jaar en de kans dat ze beter zou worden was eigenlijk nihil. Je zag aan haar dat ze niet meer kon, maar voor ons bleef ze volhouden. Toen de dierenarts bevestigde dat ze niet beter ging worden, hebben we haar dan ook moeten laten gaan. Wat een immens verdrietig moment was dat, we hebben allemaal zo hard gehuild. En nog steeds springen soms de tranen in onze ogen als we het over haar hebben. Gelukkig hebben we een mooi plekje voor haar gemaakt in onze tuin, zodat ze nog een beetje bij ons is. We hebben een boom bij haar plekje geplant: Een Perzische slaapboom, hoe toepasselijk.
Na dit droevige voorval, hebben we de gemoedstoestand van Zoë hier in Frankrijk besproken. Daar kwam naar voren dat ze het gewoon echt niet leuk vond om in Frankrijk bij ons te zijn. Dat was best even moeilijk, maar we hadden dit natuurlijk zelf ook al wel gezien. We hadden dan ook besloten dat Michel haar op maandag 26 december terug zou brengen naar Nederland. Maar zo lekker impulsief als we zijn, besloten we last-minute dat we er een minivakantie van gingen maken met het hele gezin. Dit was al eerder ter sprake gekomen, maar Miranda twijfelde teveel. Ze was vooral bang dat ze, omdat ze zo verdrietig was vanwege Lana en Zoë, dat ze na het zien van familie en vrienden niet meer terug zou willen naar onze Franse boerderij. Maar ergens was het ook wel heel erg leuk om iedereen met een bezoekje te verrassen en even te knuffelen. Dus werd op het laatste moment de knoop alsnog doorgehakt: We gaan met z'n allen!!
Zo gezegd, zo gedaan. We vertrokken vroeg in de nacht en halverwege de ochtend stapten we bij Jan en Kim binnen, zo vlot was de reis gegaan. Uiteraard weer megalief dat we bij deze twee lieverds mochten verblijven, we komen tenslotte met zeven mensen en een hond 'even' in je huis logeren. Verder was bijna niemand ervan op de hoogte dat we kwamen, des te leuker waren de reacties als we bij familie of vrienden aanbelden. Vele dikke knuffels, tranen en mooie gesprekken verder, kwamen we erachter dat we met twee dagen echt te weinig tijd hadden om alles te doen wat we wilden. Ook de kinderen hadden verrassingsbezoekjes gepland en er ontstonden spontane logeerpartijtjes, dus we besloten er drie dagen Nederland van te maken. Dit uiteraard in overleg met onze vrienden Jan en Kim. Even werd er nog overwogen om Oud & Nieuw in Nederland te vieren, maar onze kinderen moesten 3 januari alweer vroeg naar school en dat was voor ons met de terugreis helaas niet haalbaar. Maar wat een mooie dagen hebben we in gehad in Nederland. Zoveel lieve mensen die blij waren om ons te zien en wij uiteraard heel blij om hun te zien. Na zoveel droevige momenten was dit echt even waar we aan toe waren.
Donderdag 29 december rond de middag, na voor langere tijd afscheid te hebben genomen van Zoë, vertrokken we dan toch echt weer richting ons Franse stekje. Tenminste... Eerst nog even bij een Berner sennenpup kijken, want door het wegvallen van Lana hadden we geen erfhond meer. Elvis is echt heel erg leuk, maar die snuffelt liever daar waar het wild loopt en dat is (vaak) buiten ons erf. Iedereen weet: puppy kijken is puppy kopen. Dus begonnen we aan onze terugreis met niet één, maar twee honden. Bijna de hele terugreis heeft onze nieuwe aanwinst heerlijk liggen slapen en hebben we vele namen de revue laten passeren. Ruim 700 kilometer konden we het niet eens worden, dus we besloten het even te laten rusten. De volgende dag bleef onze nieuwe pup , want met 11 kilo schoon aan de haak is het zeker geen puppy, steeds rond onze voeten lopen en bleek hij nogal lomp aangelegd. Dan was er maar één goede naam voor deze lieverd: Banjer!!
Inmiddels zijn we erachter dat deze leukerd een hele goede erfhond is en hij hier helemaal op zijn plek is. Liefst nog wel rondom onze voeten, waardoor we al meerdere keren over hem gestruikeld zijn. Maar hij groeit zo hard, dat we hem al snel niet meer over het hoofd kunnen zien. Hij is zó welkom.
Vrijdag 30 december kwamen Jan en Kim rond etenstijd aan op onze Franse stekje, want we wilden wel heel graag samen Oud & Nieuw vieren. Ondanks dat we ze de vorige dag nog gezien hadden, was het zo fijn dat ze er waren. Lekker samen eten, kletsen, spelletjes doen en fikkie stoken, want we hadden nog wel wat snoeiafval om te verbranden. Oudejaarsdag hebben we megaveel oliebollen gegeten en uiteraard hebben we ook hier oliebollen rondgebracht bij de buren en mensen uit het dorp. We hebben uitgelegd dat dit een Hollandse traditie is en ze werden heel goed ontvangen. Iedereen vond ze lekker en we kregen overal waar we ze hebben gebracht iets lekkers terug, voornamelijk chocolade. Hier steekt bijna niemand vuurwerk af met Oud en Nieuw en er was dus ook geen knal of vuurpijl te zien in de wijde omtrek. Mees was met wat klein vuurwerk echt een uitzondering in deze regio. Bij de grotere steden, bijvoorbeeld Parijs, is er wel vuurwerk te zien met Oud & Nieuw. In heel Frankrijk wordt er vuurwerk afgestoken op andere feestdagen, zoals 14 juli . Dan vieren de Fransen "Quatorze Juillet" en dan vieren ze het begin van de Franse revolutie in 1789. Staat vooral voor vrijheid, gelijkheid en broederschap. Dan worden er professionele vuurwerkshows gegeven en meestal niet door de mensen zelf afgestoken. Mees kan nu al niet wachten tot 14 juli.
Maandag 2 januari vertrokken Jan en Kim weer richting Nederland en het zal nu wel weer even duren voordat we ze zullen zien, want vanaf februari begint namelijk voor hun het drukke seizoen weer met de Laplandreizen. Wat hebben we genoten van deze lieverds en wat zijn we blij met hun gastvrijheid en flexibiliteit.
Daarna was het dinsdag 3 januari voor de kinderen weer tijd om naar school te gaan. Met frisse tegenzin stonden de tieners vroeg naast hun bed en werden ze weer afgezet bij de schoolbussen. Onze Bo was, in tegenstelling tot de tieners, juist heel vrolijk wakker geworden, want ook zij mocht nu eindelijk naar school. Onder begeleiding van haar grote broer Kaj, liepen ze samen naar het schoolplein. We kregen een kus en een knuffel en ze hebben beide niet meer naar ons omgekeken. Tussen de middag komen ze nog thuis eten en Bo gaf aan toch ook wel graag de middag naar school te willen gaan. Dus waar we zouden beginnen met alleen de ochtenden, besloot deze kleine dame dat de hele dag ook wel meteen goed was! En tot nu toe gaat ze met veel plezier naar school en hebben we hele dagen voor onszelf, want alle kinderen zitten op school overdag. Het klussen staat even op een lager pitje, omdat het vinden van een baan wel meer prioriteit heeft op het moment. Alle tijd die we hebben op een dag hebben, gaat op aan solliciteren. We zijn er wel achter dat een baan vinden in Frankrijk makkelijker is als je via via hoort dat ergens een vacature is en iemand jou aanbeveelt bij een werkgever. Aangezien we inmiddels wel wat mensen kennen, zijn die inmiddels ook voor ons aan het rondkijken. We hebben dus goede hoop. Ook heeft Michel zich ingeschreven bij het arbeidsbureau en gaat vanuit dit bureau een cursus Frans doen. Niet omdat zijn Frans zo slecht is, maar als je deze cursus op je cv hebt staan is de kans op een baan krijgen in Frankrijk nog nét even iets groter. Inmiddels zijn er meer dan 40 sollicitaties de deur uit, voornamelijk voor Michel. Een aantal sollicitaties zijn gedaan via internet, een aantal via een brief per post en bij een aantal is de brief en cv bij de werkgever afgegeven. Ook via een aantal telefoontjes heeft Michel gereageerd op vacatures en we hopen deze week wel enige reactie te krijgen. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat we van de meeste sollicitaties helemaal niks horen. We hebben gelukkig na ons bezoek aan Nederland weer een positieve mindset en het moet wel heel gek lopen als we helemaal geen baan zullen vinden. We zijn in ieder geval heel blij om weer op onze Franse boerderij te zijn en gaan er alles aan doen om een baan te vinden. We willen namelijk hier blijven en ons avontuur tot een succes maken. Na een hele droevige periode, is het nu tijd voor een positieve en hoopvolle periode. Zoals het gezegde luidt: Na regen komt zonneschijn. En zo is het!
Soms zit het mee en soms even niet
5 december 2022
Inmiddels wonen we alweer 4 maanden in Frankrijk en ondanks dat het steeds meer als thuis begint te voelen, blijft het ook nog wel een soort onwerkelijk. We maken echt van alles mee en dat gelukkig zijn dat vooral leuke dingen, maar helaas ook minder leuke dingen. Dit hoort ook bij een avontuur, want je kan alles nog zo goed mogelijk voorbereid hebben, soms gaat het gewoon anders dan van tevoren gedacht. Dat is niet meteen per definitie iets slechts, zolang je maar een positieve instelling blijft houden en vooral blijft geloven in wat je wilt bereiken. Makkelijker gezegd dan gedaan weten wij uit ervaring, maar het lukt ons tot nu toe wel iedere keer. Ons motto is dan ook: "Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat." We hebben geleerd dat als je even de tijd neemt om over de situatie na te denken en niet meteen handelt uit emotie of frustratie, er meestal oplossingen tevoorschijn komen die je anders nooit bedacht zou hebben. Dit was de afgelopen maand wel de belangrijkste les voor ons.
Eind oktober vertrokken Jan en Kim weer richting huis, nadat ze twee weken keihard gewerkt hebben om ons een heel stuk vooruit te helpen met het klussen. Die extra handjes hadden we echt even nodig! Nu was de woonkamer bijna af, stonden er muren in de doucheruimte, was er een begin gemaakt met het betegelen van deze muren en hebben we een gezellige buitenkeuken met een extra gaspit! Wat zijn we dankbaar voor deze twee lieverds in ons leven en kunnen niet wachten tot ze Oud & Nieuw hier komen vieren. De champagne ligt al koud!
Een aantal dagen later kwamen Annemieke en Wouter, samen met hun kinderen Bram en Elize, gezellig een paar dagen bij ons op bezoek. Het was namelijk herfstvakantie en voor de kinderen dus extra leuk om met leeftijdsgenootjes te spelen die je begrijpen, omdat ze Nederlands praten. Ze verbleven 's nachts niet bij ons op het terrein, alleen Bram bleef in de tienertent slapen bij Mees en Fedde. De anderen sliepen in een vakantiehuis bij ons in de straat en aangezien Bram bij ons bleef slapen, werd besloten dat Lynn wel in zijn bed kon slapen en met Elize kon gaan keten. Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd, na 3 maanden in een tent slapen klonk het slapen in een huis als een welkome afwisseling voor haar. We rijden elke dag langs dit vakantiehuis en waren erg benieuwd hoe het er van binnen uit zou zien. We hebben dan ook meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om daar even binnen te kijken. Beetje inspiratie opdoen kan nooit kwaad toch? We hebben echt enorm geboft met het weer die dagen, elke dag een zonnetje en dat eind oktober. We zijn met elkaar naar de dierentuin geweest, hebben lekker gewandeld en elke avond lekker met elkaar gegeten. En omdat Wouter automonteur is en de Audi een heel vreemd en vooral hard geluid maakte, heeft hij hier samen met Michel 'even' naar gekeken. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar de diagnose was een kapotte aircopomp. Blij dat hij dit voor ons wilde doen en inmiddels is de auto door de lokale garage voorzien van een nieuwe aircopomp. De auto rijdt weer als een zonnetje zonder raar geluid. En terwijl de mannen bezig waren met de auto, heeft Annemieke de yucca en de rozen even onder handen genomen. Alles staat er weer lekker fris en gesnoeid bij, heel blij mee. De dagen zijn omgevlogen en we hebben het heel leuk gehad met elkaar.
Het weer sloeg na hun vertrek helemaal om naar harde wind, veel regen en regelmatig een flinke storm. Dus even vaart gezet achter de woonkamer afmaken, zodat we binnen konden gaan slapen, want in de tent of vouwwagen blijven slapen was geen optie meer. Met zulk weer blijft alles klam en vochtig en dan is kamperen op een gegeven moment gewoon niet zo leuk meer. Elke nacht wakker liggen, omdat je bang bent dat de tienertent weg zal waaien is ook niet alles. We besloten dat de woonkamer voorlopig dienst zou doen als slaapkamer. Onze bank en tv hebben we verplaats naar 'het vakantiehuis', zodat we daar televisie kunnen kijken en gamen. Ook is daar een kleine, aparte ruimte en daar hebben we een slaapkamer voor Lynn van gemaakt. Zij heeft namelijk het meeste huiswerk van allemaal en met een eigen ruimte kan ze zich daar een stuk beter op concentreren. Zo gezegd zo gedaan. Begin november sliepen we allemaal binnen en dat was eerlijk gezegd best even wennen. Ten eerste was het heel warm zonder de harde wind die door je tent heen waait en je droge beddengoed. En ten tweede was het zo enorm stil! De muren van het huis zijn zo dik, dat je echt niet hoort of het waait, regent of zelfs stormt buiten. Elke ochtend is het weer een verrassing wat voor weer het is geweest die nacht.
Maar dan krijgen we ineens een minder leuke mededeling : Zoë heeft besloten dat ze eerder terug wilt gaan naar Nederland. We hadden afgesproken dat ze voor een jaar met ons mee zou gaan om ons te helpen bij het opbouwen, maar ze zag dat helaas niet meer zitten. De heimwee naar Waddinxveen, haar liefde en haar vrienden was te groot. Er stond al op de planning om eind oktober voor drie weken terug te gaan naar Nederland, maar hier werden zes weken van gemaakt. Dat geeft haar de ruimte en tijd om dingen voor haar terugkeer uit te zoeken. We hebben dit nieuws wel even moeten verwerken, kwam toch een soort onverwachts. We wisten dat ze niet voor altijd bij ons in Frankrijk zou blijven, maar dat ze zo snel terug zou gaan naar Nederland hadden we niet verwacht. Ook hadden we op haar hulp gerekend bij de verbouwing en nu zal Michel een groot deel van de verbouwing alleen moeten doen. Maar als je het even laat bezinken, weet je dat het met die verbouwing wel goed gaat komen en anders duurt het maar iets langer. Uiteindelijk is het geluk van onze dochter het belangrijkst en zijn we heel trots op haar dat ze het allemaal aan het regelen is. Het is ook een natuurlijk proces dat de kinderen zullen gaan uitvliegen, alleen is dat proces in onze situatie ineens heel erg versneld en dat maakt het denken wij ook wel moeilijker. Half december komt ze weer naar Frankrijk en zullen we haar compleet uitgewerkte plan te horen krijgen, vieren we de feestdagen met elkaar en zullen we in januari weer afscheid gaan nemen van elkaar. Maar tot die tijd, gaan we nog even mooie herinneringen maken.
En dan het laatste minder goede nieuws: Onze bankrekening is helaas bijna leeg. We wisten van tevoren dat ons budget niet heel ruim was, maar hebben besloten de sprong toch te wagen. Alleen doordat de bouwmaterialen zo extreem in prijs zijn gestegen, is het geld veel sneller opgegaan dan we hadden gehoopt. We hebben ervoor gekozen om alle bouwmaterialen te bestellen die we nog nodig hebben om ons woonhuis af te maken. Dat betekent een hele grote uitgave in één keer, maar dan weten we zeker dat we het woonhuis af kunnen maken. Aangezien de prijzen blijven stijgen, was dit voor onze de beste oplossing. Dus die spullen hebben we nu bijna allemaal in huis. Nou ja, ze staan in de garage en verschillende schuren opgeslagen. Dit betekent wel dat de eerste sollicitaties de deur uit zijn gegaan, omdat er echt weer wat geld binnen moet gaan komen en dit is helaas ook sneller dan we hadden gehoopt. Het is gelukkig niet nodig om fulltime te gaan werken, maar een paar dagen in de week is wel wenselijk. In eerste instantie is Michel degene die gaat werken, omdat zijn Frans een stuk beter is dan dat van Miranda. En Bo zal na de kerstvakantie de ochtenden naar school gaan, want ze is ineens zindelijk, jeej! Als ze straks hele dagen naar school zal gaan, is het makkelijk voor Miranda om te gaan werken, want we weten allemaal dat verbouwen én Bo die thuis rondloopt niet de beste combinatie is. Dat betekent wel dat de verbouwing op een lager pitje zal komen te staan, maar dat hebben we geaccepteerd. We kunnen nu binnen slapen en eten, samen films kijken in de 'nieuwe' woonkamer en we kunnen heerlijk douchen. We hebben de afgelopen maanden wel geleerd om te kijken naar wat we allemaal al wél kunnen, in plaats van kijken naar wat we nog niet kunnen. Daar zijn we erg tevreden mee en eigenlijk ook wel heel erg trots op. Dus kom maar op met de rest van ons avontuur, wij zijn er klaar voor!
De tijd vliegt
19 oktober 2022
Het is echt ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij vliegt sinds we hier zijn aangekomen, voordat we er erg in hebben is er weer een week voorbij gevlogen! Er is nog geen dag geweest waarin we dachten: "Wat zullen we nu eens gaan doen?" De laatste nieuwsupdate is dan ook van bijna 2 maanden geleden en in die maanden is er weer een hoop gebeurd.
Vanaf 1 september gaat Kaj naar de kleuterschool in Villentrois en heeft daar inmiddels zijn draai helemaal gevonden. Elke ochtend staan de kinderen op het schoolplein met smart op hem te wachten en worden er omhelzingen uitgedeeld als hij dan eindelijk het plein op komt lopen. Ook Lynn, Mees en Fedde gaan sinds september naar school. Lynn gaat naar het Lycée in Châteauroux (50 km bij ons vandaan) en Mees en Fedde naar Collège in Valençay (10 km bij ons vandaan). De bedoeling was dat ze vanaf het begin met de bus zouden gaan, maar helaas heeft het regelen van de bus nog een aantal weken geduurd. Dus bracht Michel 's ochtends eerst Lynn in Châteauroux en daarna de jongens in Valençay. Flinke kilometers op een dag, maar een andere optie was er niet. Toen eind september het busvervoer voor iedereen geregeld was, kregen we te horen dat Mees en Fedde voor een maand lang, drie dagen in de week naar Châteauroux moesten voor een stoomcursus Frans leren. En je raadt het al, hiervoor kom je niet in aanmerking voor busvervoer. Dit betekende nog heel veel ritjes Châteauroux voor ons helaas, maar het is voor een goed doel. Morgen is de laatste dag van de stoomcursus en gaan ze na de herfstvakantie dan eindelijk wel met de bus naar school. Dat scheelt minimaal drie uur reistijd voor ons op een dag en die tijd kunnen we nu mooi besteden aan het klussen in en om ons huis, want dat gaat helaas een stuk langzamer dan we van tevoren hadden gedacht hierdoor. Maar we hebben wel geleerd, dat we trots mogen zijn op alles wat ons tot nu toe wel is gelukt in de afgelopen tweeëneenhalve maand.
Want ondertussen zijn er natuurlijk ook nog andere dingen die we moesten regelen naast het klussen. Zo hebben we inmiddels een Franse bankrekening. Dit is echt heel erg belangrijk voor het afsluiten van verzekeringen, abonnementen en eigenlijk alles hier in Frankrijk. Hierdoor hebben we nu ook wifi in huize Duiker (blije kinderen) en allemaal een Frans telefoonnummer. Alles wat we vanaf nu moeten regelen, gaat gewoon veel sneller als dit eenmaal op orde is. Ook de auto's zijn sinds vandaag officieel geïmporteerd en dat is echt heel erg fijn. Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad, met name onze Ford Galaxy, maar dit kunnen we nu van het lijstje afstrepen. Nu staat er nog een bezoek brengen aan de Franse Kamer van Koophandel op het lijstje, maar daarna hebben we echt heel vinkjes achter ons administratieve to do-lijstje staan.
In de tussentijd besloten we dat ons leven nog niet hectisch genoeg was en kochten we een Beagle puppy: Elvis. Dit schattige hondje was acht weken oud toen hij bij ons kwam en is inmiddels alweer ruim elf weken. We genieten enorm van hem en hij leert heel snel. Hij kan al op commando zitten, gaat af en kan al blijven. Ook leert hij veel van Lana, onze tienjarige rottweiler. Gelukkig kunnen ze goed met elkaar overweg, het is altijd wel spannend of dat zal klikken. Natuurlijk haalt hij ook genoeg kattenkwaad uit en laten we het erop houden dat hij ons leven inderdaad niet saaier heeft gemaakt.
Via Instagram kregen we eind september een vraag van @europe_adventure, of ze een nachtje op ons terrein mochten verblijven met de camper. Daniele en Paul zijn samen met hun zoontje Pê een reis aan het maken door Europa en hadden bij een korte terugkomst in Waddinxveen (onze vorige woonplaats) ons foldertje gevonden in de brievenbus. Die hadden ze bewaard voor het geval ze in de buurt zouden zijn en dat was drie weken gelden het geval. Wij hebben uiteraard ja gezegd, want dit leek ons echt heel erg leuk. Nou, waar ze maar één nachtje zouden blijven, werden dat er uiteindelijk zes! We hebben met elkaar gewandeld, mooie gesprekken gehad en ook hebben ze geholpen bij het klussen, huishouden en tuinieren. Die paar extra handjes konden we echt heel goed gebruiken en zijn dan ook erg dankbaar voor alles wat ze hebben gedaan. Wat een mooie herinneringen hebben we gemaakt en we zijn heel erg blij dat we deze lieve mensen hebben mogen ontmoeten.
De volgende paar extra handjes kwamen de volgende dag aan op onze nog niet officieel geopende camping: Onze beste vrienden Jan en Kim! Wat was het fijn om deze twee lieverds na ruim twee maanden weer te zien. Eindelijk konden we hun onze Franse boerderij laten zien, want dat wilden we al zolang. We hebben dat weekend eerst heerlijk bijgepraat en alles rustig laten zien. Ook een bezoek aan de brocante kon natuurlijk niet ontbreken. Inmiddels zijn we al ruim een week samen aan het klussen en dan zie je wat een werk die extra handjes verzetten. De douche is inmiddels al voor 75% af, de woonkamer heeft een nieuw plafond en we kunnen nu gaan verven en behangen. Zonder hulp waren we nu nog lang niet zover geweest en kunnen alleen maar dankbaar zijn voor de hulp van deze lieve mensen. Want naast het klussen verzorgd Kim ook nog een de lunch en het avondeten, wat een traktatie is dat! We zitten heerlijk te smullen van haar maaltijden en dat kan ook niet anders, ze heeft een eigen cateringbedrijf: Pippin Foods. Aanstaande zondag zullen ze weer naar huis gaan, maar gelukkig komen ze eind december Oud & Nieuw bij ons vieren. We kijken er nu al naar uit. Eerst de komende dagen nog flink genieten van de tijd dat ze hier bij ons zijn.
Deze week zullen Mees en Kaj hun eerst training hebben bij een Franse voetbalvereniging. Voor Kaj is het de eerste keer dat hij een sport zal uitoefenen, maar Mees was in Nederland al erg dol op voetbal en ging dan ook met veel plezier naar de trainingen en wedstrijden. Hij gaf vorige week aan dit wel heel erg te missen en graag weer te willen gaan voetballen bij een voetbalvereniging, maar dit ook wel erg spannend te vinden vanwege de taal. Uiteraard kan hij door de stoomcursus wel een woordje Frans praten, maar nog niet zo goed dat je alles al begrijpt en je verstaanbaar kan maken. Dus we zijn supertrots dat hij het toch gaat proberen, want dat is de enige manier om er achter te komen of het ook hier zo leuk is.
Zo langzamerhand beginnen we echt te wennen aan ons leventje in Frankrijk, ondanks dat er nog steeds wel momenten zijn dat iemand van ons het soms nog even moeilijk heeft met alle veranderingen die de emigratie met zich mee heeft gebracht. Dit zal nog wel een aantal keer gebeuren, maar het voelt al steeds meer als ons thuis. En dat was de bedoeling.
Even wennen
30 augustus 2022
Het is inmiddels alweer ruim drie weken geleden dat we hier aankwamen. Het begint al aardig te wennen en er zit gewoon te weinig tijd in een dag. Er is hier altijd iets te doen, we hebben ons echt nog geen moment verveeld. We hebben nu verplichte rustmomenten ingevoerd, anders ben je non-stop bezig. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de kinderen zich niet vervelen, want wat we ze allemaal kunnen doen valt niet meteen onder het kopje 'leuk'. Gras maaien, appels rapen, schoonmaken, papa helpen in de werkplaats en ga zo maar door. Er zijn dagen dat ze fluitend aan de klusjes gaan en de meest fantastische hulpjes zijn. En er zijn dagen dat ze niet vooruit te branden zijn en ze zich liever vervelen. We hebben geleerd dit soms ook maar even zo te laten, want ook zij zijn aan het wennen aan de nieuwe omgeving.
Een week na onze aankomst, kwam Michel zijn broertje Ronald samen met zijn vrouw en kinderen een paar nachtjes logeren op ons terrein, super gezellig! Het was voor hun de eerste keer kamperen en het is hun heel goed bevallen. De neefjes en nichtjes hebben heerlijk met elkaar gespeeld en hebben zich uitstekend vermaakt. Michel en Ronald hebben nog wat materiaal ingeslagen en alvast een deur van de werkplaats in elkaar gezet, toch makkelijk een paar helpende handjes. We zijn ook nog met zijn allen op pad geweest naar Montrésor, een heel mooi dorpje bij ons in de buurt. Zeker een aanrader om dit dorpje te bezoeken als je bij ons op vakantie komt. Helaas begaf de oude boiler het tijdens hun verblijf, dus ze konden niet rekenen op een warme douche... Maar zelfs dit mocht de pret niet drukken gelukkig. We hebben mooie herinneringen gemaakt en kijken terug op een goede ervaring met onze eerste 'gasten'. Ook voor hun is het voor herhaling vatbaar, dus we zien ze vast nog een keer terug hier met de tent.
Na hun vertrek gingen we weer over op de orde van de dag en dat ging her en der wat stroef. Aangezien we met zijn achten zijn, hebben we ook te maken met acht manieren om deze verhuizing te verwerken. Dat is soms best pittig, omdat je elkaar hier niet altijd meteen in begrijpt. We moeten elkaar dan even laten en het op een later moment weer bespreekbaar maken. Vaak luister je beter naar elkaar als het van beide kanten even tijd heeft gehad om te landen. En we hebben geleerd dat, ondanks dat het niet op de planning staat, we tijd voor elkaar moeten maken en even iets met elkaar moeten doen. Uiteindelijk is ons gezin de basis en die moeten we goed houden. Klussen kan (meestal) ook een dag later wel.
Zo hebben we afgelopen dinsdag besloten Zooparc Beauval te bezoeken. Wat een mooie dierentuin is dit! Veel soorten dieren en het park is heel mooi ingericht. Trek wel je beste wandelschoenen aan, want je moet veel lopen en het is heel heuvelachtig. Wij hadden aan 1 dag niet genoeg om alles te bekijken, dus hebben we onze dagkaartjes omgezet naar jaarkaarten. Nu kunnen we meerdere malen terug om alles goed te bekijken. Ook dit is zeker een aanrader.
De nieuwe boiler is inmiddels aangeschaft en geïnstalleerd. Niet helemaal zoals het zal blijven, want we hebben besloten de planning om te gooien. In plaats van eerst de keuken te installeren, beginnen we met het verbouwen van de doucheruimte. Dit betekent voorlopig nog even maaltijden vanaf de skottelbraai. Nog even iets langer heerlijk buiten eten onder de overkapping, dat vinden we stiekem helemaal niet zo erg.
En dan was er afgelopen weekend nog het project: Renault Clio Williams, Michel zijn geliefde sportwagen naar Frankrijk halen. Dit was best een uitdaging, aangezien de auto niet kan rijden. Dus heeft hij een oprijwagen in Nederland gehuurd en is hij vrijdag met de trein naar Nederland vertrokken. Bijna had hij de trein gemist, doordat we een verkeerde afslag hadden genomen en dat betekent hier dat je meteen een kwartier extra tijd kwijt bent... Maar uiteindelijk is het toch gelukt en kwam hij netjes op tijd aan in hartje Rotterdam, waar zijn ouders hem stonden op te wachten. Hij bleef een nachtje bij hun slapen en de planning was de volgende ochtend samen met Ronald de Clio naar Frankrijk brengen en Ronald zal vervolgens diezelfde avond de oprijwagen weer terug naar Nederland rijden. We hadden nog een aantal dingen die geregeld moesten worden in Nederland en omdat Michel pas zaterdag weer zou vertrekken naar Frankrijk, kon hij dat mooi die vrijdag even doen. Zo gezegd, zo gedaan.
Alleen werd Mees vrijdagochtend gestoken door een hornaar (grote wesp) en kreeg hier een allergische reactie op, namelijk een hand die drie keer zo dik werd en bulten op zijn buik, rug, nek en wang. Er was geen dokter te bereiken, dus uiteindelijk heeft Miranda 112 gebeld. Binnen no time stond de brandweer op het terrein en al snel volgde de ambulance. Toen werd resoluut besloten dat hij mee moest naar het ziekenhuis in Chateroux , 50 kilometer verderop. En aangezien Michel net vertrokken was naar Nederland, was er niemand om Miranda op te halen uit Chateroux als ze mee zou rijden met de ambulance, dus werd er besloten dat Zoë met Mees mee ging in de ambulance en Miranda erachteraan zou rijden met haar eigen auto. Lynn bleef thuis met Fedde en de kleintjes. Aangekomen op de spoedeisende hulp, werd Mees nagekeken door de verpleging en werd vastgesteld dat hij niet in levensgevaar was, aangezien hij geen moeite had gekregen met ademen. We werden neergezet in een wachtruimte met nog 15 wachtenden voor ons en in 1,5 uur tijd hadden we pas twee patiënten zien vertrekken naar de dokter. In die tijd had Mees weer praatjes gekregen en namen de de bulten en de zwelling aanzienlijk af. Dus hebben we nagevraagd of het wachten op de dokter noodzakelijk was en of we medicijnen kregen voor een eventuele volgende keer. Het antwoord op beide vragen was nee, dus toen zijn we weer naar huis vertrokken. Zondagochtend was Mees zijn hand weer helemaal normaal, dus heeft toch nog twee dagen geduurd. Laten we hopen dat het niet nog een keer zal gebeuren.
Michel en Ronald kwamen zaterdag rond zes uur 's avonds het terrein van 1 La Gannerie opgereden met de geliefde Clio, die nu netjes in onze garage staat. Na wat bijkletsen en avondeten (patat met frikandellen en bamiblokken vanuit Nederland) vertrok Ronald rond tien uur weer richting Nederland. Met Zoë dit keer, die spontaan na een grapje van Miranda, besloot een weekje naar haar vriendinnen te gaan. Ze zal aanstaande zaterdag weer met de trein terugkomen en dan zijn we voorlopig weer even compleet.
Deze week zal Kaj naar school gaan in Villentrois en worden Lynn, Mees en Fedde vrijdag verwacht bij het onderwijsinstituut in Chateauroux, waar ze te horen zullen krijgen op welk niveau ze gaan instromen en hopelijk ook wanner ze mogen beginnen. Waar ze normaal altijd commentaar hadden op school, willen ze nu maar wat graag naar school. Ze hebben het voordeel dat de bushalte aan het einde van onze tuin is, waar je onze straat in rijdt. Ze vinden het allemaal heel spannend, maar ze hebben er heel veel zin in. En dan is er voor ons iets meer tijd om de grotere klussen aan te gaan pakken, dus papa en mama hebben er ook wel zin in!
Op avontuur!
9 augustus 2022
Na ruim een week in het huis van Jan en Kim te hebben geleefd, was het vrijdag 5 augustus tijd om te beginnen aan ons avontuur. De sleuteloverdracht staat de volgende morgen op de planning. Aangezien deze zaterdag 6 augustus ook wel bekend staat als zwarte zaterdag (complete chaos op de Franse snelwegen door vakantieverkeer), nemen we het zekere voor het onzeker en vertrekken we vrijdag alvast. We hebben toestemming van de eigenaren om een nachtje wild te kamperen op het terrein, dus daar maken we graag gebruik van. Dit is meteen een primeur voor ons en het voelt meteen al als een avontuur.
Vrijdagochtend ging de wekker vroeg en we stonden meteen op om de laatste spullen in te pakken en het huis van Jan en Kim weer in originele staat terug te brengen. Met acht personen in andermans huis leven laat toch zijn sporen achter, maar we denken dat we alle sporen van ons verblijf hebben gewist. Waarschijnlijk is dat onmogelijk en zijn we erg benieuwd wat ze nog tegen zullen komen, maar wat zijn we dankbaar dat we in hun huis mochten verblijven.
Rond acht uur druppelden de eerste mensen binnen die ons kwamen uitzwaaien. Zo lief dat familie en vrienden de moeite hebben genomen om zo vroeg naar ons toe te komen. Het afscheid ging dan ook gepaard met een lach, veel tranen en heel veel dikke knuffels. Maar ondanks de tranen, zijn we erg blij dat er zoveel mensen bij konden zijn.
Rond kwart voor negen was het dan echt tijd om te vertrekken. We hadden immers nog 700 kilometer voor de boeg. Aangezien het voor Miranda de eerste keer was dat ze zelf zo'n lang stuk ging rijden, wilden we ruimschoots de tijd hebben. De hele reis is vlekkeloos verlopen. Helemaal geen files of opstoppingen en geen huilende of ruziënde kinderen. Nou ja, dat laatste bijna niet. Na een snelle hap bij de grote gele M, kwamen we rond kwart over zeven aan bij de boerderij. Wat een plaatje, alleen al van de buitenkant. Nadat iedereen even had rondgekeken, zijn we begonnen met de vouwwagen opzetten. Ook dit ging soepel, alleen hadden we geen tijd meer om andere tenten op te zetten, dus besloten we met zijn allen in de vouwwagen te slapen. Zoals wij zeggen, lekker knus. De volgende morgen snel de auto's uitgeladen en toen kwam de makelaar al voor een inspectieronde. Alles was nog in dezelfde staat en ze hadden het zelfs een soort schoongemaakt. Ook het gras was netjes gemaaid, dus we waren al helemaal blij. We konden vertrekken naar de notaris. Daar hebben we anderhalf uur gezeten, Elk onderdeel van de koopakte werd uitgeplozen en er werden zelfs nog dingen toegevoegd. Zo blijken we een eigen bron te hebben op ons terrein, alleen is de pomp hiervan helaas stuk. Maar dat hij er zit is al een toevoeging voor ons terrein.
Na deze lange zit kregen we de sleutels overhandigd en was het nu toch écht van ons! De tolk die we moesten regelen voor bij de notaris was toch wel erg nieuwsgierig geworden na alle verhalen en is meegereden naar ons huis. We hebben samen alles bekeken en nog meer leuke dingen ontdekt. Het is allemaal zo groot en er zijn zoveel gebouwen op het terrein, dat we de komende maanden nog wel van alles zullen ontdekken. Leuke en minder leuke dingen. Alleen het besef dat het nu allemaal van ons is en dat dit is waar we voortaan zullen wonen, dat besef moet nog even gaan landen. Dat zal in de komende weken wel gebeuren, als de kinderen naar school gaan en we echt gaan beginnen met verbouwen.
Gisteren zijn Aad en Tygo met de vrachtwagen aangekomen en hebben we met zijn allen uitgeladen. Het was heel warm en wat hebben we gezweet, maar met twee uurtjes was de hele vrachtwagen leeg en stonden de spullen op de juiste plek. Wat een toppers zijn Aad en Tygo, want ze hebben zo hard meegeholpen en dat was zeker geen verplichting! Ook even alle lof naar onze kinderen, die zonder klagen hebben meegeholpen totdat alles klaar was! Chapeau chapeau.
Al je vertrouwde spullen om je heen geeft wel meteen meer een thuisgevoel. Ook dat de wasmachine is gearriveerd is heel fijn, want met zo'n groot stuk land blijven vooral de twee kleintjes nog geen half uur schoon. Dus één keer raden wat vandaag een aantal keer zal draaien....... Komende dagen gaan we langzaam de spullen uitpakken en monteren, maar we gaan vooral even alles laten landen. Even de omgeving verkennen en van dit huis ons thuis maken, want dat is deze fantastische plek vanaf nu.
Sneltreinvaart
22 juli 2022
Zoals we aan het begin van de maand al schreven, we moeten al heel snel ons huis in Waddinxveen opleveren. Op dit moment hebben we nog maar 5 dagen te gaan en dan is het officieel van de nieuwe bewoners. Voelt nog wel een beetje onwerkelijk, maar toch is het de de harde werkelijkheid. Inmiddels hebben we een heel gaaf (afscheids)feestje gegeven om te vieren dat alles door kan gaan. We hebben echt genoten met een hoofdletter G van iedereen die daarbij kon en wilde zijn. Overladen zijn we met de leukste cadeautjes en we kunnen denk ik nog wel een jaartje of twee vooruit met de dropjes en hagelslag die we hebben gekregen;) Ook na het feestje kwamen er nog veel mensen spontaan langs die nog even snel dag kwamen zeggen of nog even een praatje kwamen maken. Ook kregen we bij ieder spontaan bezoek weer cadeautjes en dat is echt heel lief. We willen iedereen hiervoor bedanken, het heeft ons echt heel goed gedaan. Een week na het feestje was het Michel zijn officiële laatste werkdag. Na ruim 16 jaar trouwe dienst bij Makro, zat het er nu toch echt op voor hem. Veel geleerd, meegemaakt en gegroeid in al die jaren, maar het is goed dat dit boek nu is gesloten. Tijd om een nieuw, verfrissend boek te gaan schrijven. En als je denkt dat hij even lekker kon gaan uitrusten, dan heb je dat mis. Er is nog zoveel te doen in een hele korte tijd. Dus schouders eronder en gaan!
Ook zijn we tussendoor nog geïnterviewd door het AD Groene Hart. De verslaggever had onze mooie flyer in de brievenbus gekregen en het leek hem leuk om een artikel over ons avontuur te schrijven. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen. Of dit gepubliceerd gaat worden en wanneer dit dan zal zijn, dat horen we nog. Het was in ieder geval al een leuke ervaring.
De komende vijf dagen gaan we nog even door met inpakken en de laatste dingen regelen. We zullen na de sleuteloverdracht van ons huis in Waddinxveen nog een week in het huis van onze vrienden Jan en Kim vertoeven. Vervolgens zullen we 4 augustus de vrachtwagen gaan volladen met onze spullen en 6 augustus zullen we de sleutel van onze Franse boerderij in ontvangst gaan nemen. Komende dagen zullen we nog wel rondlopen met gemixte gevoelens, maar dat hoort bij het proces van iets afsluiten. We hebben vooral heel veel zin in alles wat er komen gaat!
Wat een achtbaan
8 juli 2022
Wow! De afgelopen maand voelde voor ons als een hele lange achtbaanrit. Als we dachten dat we een bepaalde richting op gingen, konden we zomaar ineens een hele andere kant op gaan. Alles wat er gebeurde of moest gebeuren, lag helemaal buiten onze cirkel van invloed. En dat was soms best even moeilijk, want we moesten er maar 'gewoon' op vertrouwen dat alles goed voor ons ging uitpakken. We kunnen jullie vertellen, dat we heel wat nachtjes onrustig hebben geslapen en onze lontjes steeds iets korter werden... Maar we zullen even een korte samenvatting van de afgelopen maand geven:
We zijn 10 juni naar Frankrijk geweest om de officiële koopovereenkomst te tekenen bij de Notaris. We hebben nog even snel bij het huis kunnen kijken en toen we het terrein opliepen voelde het gelukkig meteen weer helemaal goed. Dit keer was het stralend weer en stond alles in bloei, hierdoor is alles nog zoveel mooier. Daarna door naar de notaris om te tekenen. We hadden hierna nog 10 dagen bedenktijd, maar we hebben geen moment gedacht om hier gebruik van te maken.
Toen snel terug naar Nederland, om te beginnen aan de to-do list die Michel uiteraard al klaar had staan in een Excel bestand. Alles wat we konden afvinken, hebben we meteen gedaan. Alleen hadden we nog niet gehoord of de kopers van ons huis in Waddinxveen akkoord hadden op de financiering. Hierdoor konden we heel veel dingen van ons lijstje nog niet gaan regelen, want dingen als scholen of kinderopvang opzeggen als het nog niet helemaal zeker is, is niet heel handig. Wel had Miranda al aangegeven op haar werk, dat ze in juli geen contractverlenging wilde in verband met de verhuisplannen. En ook Michel had inmiddels zijn baan opgezegd. Dus naarmate de tijd verstreek en het nog steeds niet zeker was of de verkoop hier in Nederland rond was, werd het voor ons wel heel erg spannend. Werd het emigreren of solliciteren?
En op 30 juni (de uiterste datum voor de kopers om alles te regelen was 1 juli) kreeg Miranda, tijdens haar laatste werkdag in loondienst, om 15:00 te horen dat alles helemaal rond was. Dus toch emigreren en niet solliciteren! Er viel op dat moment echt een hele last van onze schouders en we hebben staan juichen en ook kwamen er tranen van blijdschap en opluchting. Maar ook kwam het besef dat we al binnen drie weken ons huis in Waddinxveen zullen gaan verlaten en over 4 weken aan ons avontuur in Frankrijk zullen gaan beginnen. Het wordt nog even flink aanpoten en zal soms echt nog wel voor minder leuke momenten zorgen, maar dat hebben we er voor over. We hebben er heel veel zin in, dus kom maar op met ons avontuur. On y va!!
Getekend, tekenen en gaan we het doen?
7 juni 2022
Vorige week is de koopovereenkomst van ons huis in Waddinxveen officieel getekend. Dat is best een gekke gewaarwording, want hierdoor is het ineens allemaal echt. De oplevering zal eind juli zijn en dat komt heel goed uit, want:
We hebben ook nieuws uit Frankrijk! Aanstaande vrijdag (10 juni) zullen we daar de koopovereenkomst gaan tekenen. Uiteraard ook meteen weer even het huis en het terrein bekijken, we zijn er dan tenslotte zo dichtbij. Even spieken hoe alles er nu bij staat, want de laatste keer dat we het gezien hebben is alweer twee maanden geleden. Ook hebben we te horen gekregen dat de sleuteloverdracht rond 10 augustus zal plaatsvinden. Zo lijken alle puzzelstukjes uiteindelijk toch op de juiste plaats te vallen.
En volgende week maandag hebben we een gesprek met de makers van het programma 'Het Roer Om'. Hierin zullen we te horen krijgen wat er van ons wordt verwacht in het hele proces en wat wij van de programmamakers kunnen verwachten. Na dit gesprek zullen we beslissen of we daadwerkelijk mee gaan doen aan dit programma. We houden jullie op de hoogte!
Verkocht onder voorbehoud
19 mei 2022
Zo heb je ruim een maand geen nieuws en dan heb je in één dag twee keer nieuws!
Gisteren vertelden we al dat we een bod op ons huis hadden ontvangen. Vandaag hebben we een tegenbod gedaan en die is door de kopers geaccepteerd! Alles is uiteraard nog onder voorbehoud, maar toch hebben we een klein vreugdedansje gedaan. Ondanks dat het nu alsnog alle kanten op kan gaan, krijgen we hierdoor nog meer zin om aan de slag te gaan in 'onze' boerderij in Frankrijk en op ons campingterrein. Kom maar op met het avontuur oftewel embarquer dans l'aventure.
We zijn er bijna
18 mei 2022
Na een goede maand stilte op deze pagina, hebben we dan eindelijk weer nieuws wat we kunnen delen!!
Het leek allemaal heel stil bij ons, maar niets is minder waar. Op de achtergrond gebeurde van alles. Alleen is er dan niet meteen van alles duidelijk, zodat je dit nog niet kunt delen. Maar daar is nu verandering in gekomen, namelijk:
Wat betreft 'onze' boerderij in Frankrijk is duidelijk geworden dat bijna alles wat we willen gaan realiseren goedgekeurd is en we wachten nog op één formaliteit. Als die ook goedgekeurd wordt, dan kunnen we officieel gaan tekenen bij de notaris. We lopen echt over van de ideeën, maar beseffen ons ook dat niet alles in één keer gerealiseerd kan worden. We gaan alles gewoon stap voor stap aanpakken en hebben daar ontzettend veel zin in!!
Daarnaast staat ons huidige huis hier in Nederland ook te koop sinds twee weken. Er zijn al meerdere bezichtigingen geweest en we hebben zelfs al een bod ontvangen. Uiteraard hopen we dat er nog meer mensen zullen gaan bieden, maar we weten ook dat we niet meer alle tijd hebben om nog lang af te wachten. Dus nog even spannend, maar het gaat sowieso goedkomen.
Ook begrepen we dat er wat onduidelijkheid was vanwege de laatste blog. Miranda loopt nog een beetje achter met de blog, omdat ze jullie mee wil nemen vanaf het moment dat ons avontuur begon. We zitten met de blog nu eind 2021 en lopen helaas nog niet gelijk met onze huidige ontwikkelingen. Om het duidelijk te maken zal Miranda vanaf nu de maand en jaartal toevoegen aan de blog, zodat het een stuk overzichtelijker zal zijn. We gaan ons best doen om zo snel mogelijk bij te zijn met de blog. Ondertussen blijven we hier kort onze ontwikkelingen en de laatste nieuwtjes delen.
.jpg)
Bezichtiging #2
10 april 2022
Dit weekend zijn we 'even heen en weer' geweest naar Frankrijk voor de 2e bezichtiging van het huis! We zijn wel eerder 'even heen en weer' geweest voor bezichtigingen, maar zo snel als deze keer nog niet. We waren binnen 20 uur weer thuis en dat is ons record. Dat komt omdat we nu voor 1 bezichtiging gingen en niet voor meerdere bezichtigingen zoals de vorige keren.
Hoewel dit stukje nieuws de titel Bezichtiging #2 heeft, was het voor Miranda de eerste keer dat ze het in het echt ging bekijken. Dat was een voorwaarde die we hadden meegenomen bij het accepteren van het tegenbod. Dus het was best spannend wat zij ervan zou vinden. Beetje deal or no deal....Het was echt heel slecht weer, veel regen en wind. Dit geeft toch een ander plaatje dan als de zon schijnt. Voordeel is wel dat je meteen kunt zien of er lekkages zijn en of het water op het "campingterrein" goed wegloopt. Elke nadeel heeft zijn voordeel zeggen we dan maar.
Miranda werd tijdens de bezichtiging steeds enthousiaster en liet al snel blijken dat ze het helemaal zag zitten. We hebben dan ook een voorlopige koopovereenkomst getekend en daarmee is het administratieve gedeelte gestart, spannend! Nu moeten de eigenaren dit ook tekenen en wachten we nog op het bouwstedelijk attest. Maar aan ons zal het in ieder geval niet meer liggen!!
Klussen en beetje goed nieuws
5 april 2022
We zijn hard aan het klussen in ons huidige huis, zodat het zo goed mogelijk de verkoop in gaat. Als je erin woont, dan vallen sommige dingen je helemaal niet meer op. Maar als je dan met een kritisch oog door je huis gaat na 11 jaar en met inmiddels 8 dagelijkse bewoners..... We hebben nu al onze vrije dagen gebruikt om ons huis op te knappen, zodat we hopelijk een mooie opbrengst zullen krijgen. Volgende week dinsdag 12 april komt de fotograaf voor de foto's.
En we hebben een beetje goed nieuws van de makelaar over onze campingvergunning! De burgemeester heeft aangegeven erg enthousiast te zijn over een minicamping in zijn gemeente. We waren echt heel blij toen we dit hoorden. Nu hebben we nog even gevraagd of de burgemeester dit ook even zwart op wit wil zetten, zodat het helemaal officieel is. We kijken dan ook erg uit naar de bevestiging hiervan, hopelijk deze of volgende week. Ook is er een bouwstedelijk attest van de kavel opgevraagd, om te kijken of alles wat we willen realiseren ook daadwerkelijk mag. Hier moeten we uiteraard ook op wachten. En zoals het altijd is met wachten: wachten duurt lang, heel lang....
Bijna te koop en misschien gekocht?!
21 maart 2022
Momenteel zijn we druk bezig met de voorbereidingen voor de verkoop van ons huidige huis in Waddinxveen. Nog even de puntjes op de i zetten en waarschijnlijk komt ons huis half april te koop.
In de tussentijd waren we aan het onderhandelen over een huis in Frankrijk en zijn akkoord gegaan met een tegenbod. Hiermee hebben we dus misschien een huis in Frankrijk gekocht!! Nog wel onder voorwaarde dat we een vergunning voor een mini-camping krijgen. Dit is de verkoopmakelaar voor ons aan het regelen en hopelijk lukt het haar om dit bij de burgemeester voor elkaar te krijgen. Of dit gaat lukken horen we in de aankomende weken. Daarnaast hebben we nog de voorwaarde van een tweede bezichtiging. Michel en Lynn hebben het huis met terrein namelijk al in het echt gezien, maar de rest nog niet. Dus aankomende weken is het erop of eronder voor dit huis. Spannend!!