Doute, doute et encore doute
Er zijn meerdere momenten in je leven waarin je iets zult moet loslaten. Ik ben daar, op zijn zachts gezegd, niet zo heel erg goed in. Maakt eigenlijk niet zoveel uit in welke vorm ik dingen moet loslaten, altijd blijf ik in mijn hoofd nog lange tijd twijfelen of ik de juiste keuze heb gemaakt. Dat is natuurlijk helemaal niet handig, want juist door los te laten moet er een situatie ontstaan waarin je meer rust ervaart. Nou, bij mij werkt dat dus helaas niet zo...
Zo heb ik, evenals de rest van mijn gezin, het afgelopen half jaar een hoop moeten loslaten. Het komt er in feite op neer dat we alles wat voor ons bekend was hebben achtergelaten, behalve ons eigen gezin. En zelfs van ons gezin hebben we tijdens ons avontuur al belangrijke delen moeten loslaten, namelijk Zoë en onze trouwe viervoeter Lana. Dit hoort allemaal bij de levensloop, maar dat betekent niet dat het makkelijke momenten zijn geweest. Een zeer geliefd huisdier verliezen is gewoon een heel verdrietig moment, waar we het allemaal nog steeds lastig mee hebben. En het is een ontzettend moeilijk moment, als jouw achttienjarige dochter besluit terug te gaan naar Nederland om daar haar eigen leven op te bouwen. Maar wat betreft Zoë haar keuze heb ik nooit twijfels gehad, want ik zag ook wel dat ze hier heel ongelukkig was en het tijd was dat ze zelf haar leven ging leiden. Zelf van alles ontdekken, zonder de mening van je ouders steeds om je oren. Dat neemt niet weg dat ik haar het liefst hier zou willen hebben, om als gezin nog meer mooie herinneringen te maken, maar ik vertrouw erop dat zulke momenten echt weer zullen komen in de toekomst.
Een aantal andere voorbeelden van wat we nog meer hebben moeten loslaten zijn: Familie en vrienden op loopafstand, bekende werk/schoolomgeving en ons vertrouwde huis in Waddinxveen. Dat laatste komt hier nog regelmatig ter sprake, omdat het voor de kinderen het enige huis is waar zij actieve herinneringen aan hebben. Ze hebben daar elf jaar lang gewoond en zijn daar in feite opgegroeid, Kaj en Bo zijn daar zelfs geboren. Het is dan ook logisch dat ze het nog graag over ons oude huis hebben. Zo vertrouwd als dat huis was, is dit huis natuurlijk nog lang niet. Uiteraard zijn ze al wel aan ons nieuwe huis gewend, maar echt vertrouwd kun je het nog niet noemen. En als ze het dan over ons vorige huis hebben en ik zie hoe liefdevol ze hierover over praten, dan komt bij mij dat stukje twijfel om de hoek kijken. Ik wil ze namelijk zo ontzettend graag een vertrouwd huis teruggeven, alleen is dat voorlopig nog niet mogelijk. Hier zijn we de komende jaren aan het verbouwen om het tot óns huis te maken en het einde daarvan is nog lang niet in zicht. Tel daar dan bij op dat familie en vrienden niet meer op loopafstand wonen en hun schoolomgeving alles behalve vertrouwd is, dan maakt mijn hoofd dus overuren. Hebben we de juiste keuze gemaakt? Hadden we het niet gewoon heel goed in Nederland? Zullen de kinderen dit ook als vertrouwd huis gaan zien? En dan besef ik me (gelukkig) dat we pas een half jaar onderweg zijn op ons avontuur en dat het helemaal niet realistisch is om nu al te willen hebben wat we in Nederland hadden. Wat betreft het vertrouwde dan, want één van de grootste redenen om ons leven om te gooien was om niet meer zo gehaast te leven als we deden in Nederland en meer tijd met elkaar door te kunnen brengen.
En daar komt het stukje verwachtingen loslaten om de hoek kijken, want je kunt niet alles tegelijk. Waarbij je vanuit je gehaaste Nederlandse mindset denkt dat het allemaal wel 'even' zal staan als een huis binnen een jaar, kom je er al snel achter dat het helemaal niet zo werkt. Je begint een heel nieuw leven in een ander land, daar komt wel wat meer bij kijken dan alleen een huis verbouwen. Je bent in een hele nieuwe omgeving, die je ook eerst zelf moet ontdekken. Je leert allemaal nieuwe mensen kennen en leert hoe het hier allemaal werkt. Wij waren zelf heel erg verbaasd dat sommige dingen hier totaal anders gingen dan in Nederland. Bijvoorbeeld dat alles hier per post gaat in plaats van per mail of dat het vinden van van een baan vooral viavia gaat en vele mate minder via internet. Alles wat op je pad komt tijdens een emigratie neemt gewoon veel tijd in beslag en het kost ook tijd om al deze veranderingen en gebeurtenissen te verwerken. Ik denk dat het heel belangrijk is soms even stil te staan en te verwerken wat je allemaal hebt meegemaakt, helemaal met de kinderen. Tijd maken om dit met elkaar te brspreken is ook echt nodig voor hun verwerking van al deze grote veranderingen. Het gaat om het vinden van de juiste balans in het hele plaatje. Want als we aan het klussen zijn, wil één van de kinderen misschien bij hoge uitzondering een keertje helpen, maar dan brengen we dus geen tijd met elkaar als gezin door. En als we tijd met elkaar doorbrengen kiezen we er bewust voor om niet te klussen, zodat je de volle aandacht voor elkaar hebt. Dat houdt echter wel in dat we nog lang niet op het punt zijn waar we van tevoren hadden gedacht te staan na een half jaar. Helemaal wat betreft het verbouwen hadden we verwacht al veel verder te zijn, maar het tegendeel is waar.
Ondanks dat de verbouwing een stuk langzamer gaat, zijn we heel blij met wat we al wel bereikt hebben. We hebben de afgelopen maanden zoveel geleerd, ervaren en ontdekt. Er waren heel veel mooie momenten, maar ook veel boze en verdrietige momenten. Voor mij was denk ik de belangrijkste les, dat wij vooral moeten doen wat voor ons als gezin het beste voelt. Is dat minder snel verbouwen en meer tijd met elkaar doorbrengen, dan doen we dat! Of misschien is dat eerst een hek plaatsen in plaats van de badkamer afmaken, zodat we lekker met de honden in de tuin kunnen spelen en niet steeds bang hoeven te zijn dat ze samen op excursie gaan in de moestuin van de buurman. Ook dit hoort bij een stukje levensgenot vinden wij. Uiteraard zijn we ook erg blij als de badkamer helemaal af is en we door kunnen gaan naar het verbouwen van de keuken, maar het heeft niet onze prioriteit. En zolang je zelf achter je beslissingen staat en je gelooft in wat je wilt bereiken, dan is er ook geen reden tot twijfel. Tenminste.....ik ga mijn uiterste best doen.
Liefs Miranda
Moins de doutes, plus de confiance
It's my life
It's now or never
But i ain't gonna live forever
I just wanna live while I'm alive
My hart is like an open highway
Like Frankie said, 'I did it my way'
I just wanna live while I'm alive
It's my life
-Bon Jovi-