Que penseraient les gens?

Het wordt ons eigenlijk al van jongs af aan met de paplepel ingegoten, dat we ons vooral moeten afvragen wat andere mensen ervan zouden vinden. Als je met een huilende baby een openbare ruimte binnenloopt, bezorg je andere mensen dan geen overlast? Als je jouw haar roze wilt verven, hoor je er dan nog wel bij? Als je graag een groot gezin wilt, ben je dan niet heel egoïstisch en help je de aarde compleet naar de vernieling? En zo kan ik nog wel een boekwerk aan voorbeelden opnoemen waarbij we vooral moeten kijken naar hoe de buitenwereld met deze beslissing om zal gaan. Eigenlijk best wel raar, want het is jouw leven en niet dat van andere mensen. En ik snap dat we er voorzichtig mee zijn, want als we ergens heel goed in zijn, dan is het wel oordelen over iemand anders leven. Ik ben natuurlijk geen heilig boontje, want ik betrap mezelf er ook regelmatig op. Dat ik vol verbazing zit te kijken naar het programma Pubers! op NPO en sommige beslissingen van ouders helemaal niet kan begrijpen. Maar ik ben me er ook van bewust dat deze ouders met de beste intenties hun kroost willen opvoeden en dat dit helemaal niet aan mijn verwachtingen hoeft te voldoen. Ik denk zelfs dat als we ons oordeel wat vaker achterwege laten, we juist heel veel van elkaar kunnen leren. Zo heb ik een vriendin die ik altijd erg benijd om het feit dat ze in veel situaties zo rustig en kalm kan blijven. Vaak met liefde en begrip een situatie met haar kinderen oplost en dat vind ik zo knap. Mijn geduld en begrip zou in sommige van die situaties allang gevlogen zijn en dan sta ik als een hysterische moeder mijn ongeloof te uiten en een veel te lange preek uit mijn mouw te schudden. Kan je uit ervaring vertellen, dit lost vaak het probleem niet op. En op dat soort momenten denk ik vaak aan haar en hoop dat ik een klein beetje van haar kalmte en begrip mag lenen. Maar zo vertelde ze mij laatst, dat zij het juist zo knap vind dat ik de kinderen zoveel verantwoordelijkheid en vrijheid durf te geven. Het allemaal iets beter los kan laten en meer vertrouwen heb dat ze het wel kunnen. Nu moet je dit overigens met zes kinderen ook wel iets meer kunnen, want je kan niet altijd iedereen op hetzelfde moment helpen, dat is onmogelijk. Alleen ben ik er wel van overtuigd dat kinderen veel meer verantwoordelijkheid aankunnen dan wij zelf soms denken en door ze dit vertrouwen te geven, juist hun zelfvertrouwen zal groeien. En het is fijn als we iets van elkaar kunnen leren in een vriendschap en dan zonder onze eigen verwachtingen aan elkaar op te dringen. Dit maakt dat we elkaar niet veroordelen, maar elkaar juist helpen onze visie naar hoe het ook zou kunnen te verbreden. Een hele fijne en vooral waardevolle vriendschap. Heel anders dan de confrontatie die iemand anders, waar ik dacht bevriend mee te zijn, laatst met mij aanging. Uit het niets vertelde ze mij dat wij ons leven helemaal verkeerd leven en toen ik wilde reageren, zei ze me dat helemaal niet naar mij wilde luisteren en niet wilde weten hoe ik erover dacht. Vervolgens bleef de tirade doorgaan en besloot ze ons ook nog eens van van alles en nog wat te beschuldigen. En het waren geen kleine dingen die ik naar mijn hoofd kreeg, maar het waren serieuze beschuldigingen. Nu hebben wij al eerder met mensen te maken gehad die ons hebben beschuldigd van hele erge dingen, maar dit waren de toetsenbordhelden na onze aflevering van het roer om, die hun oordeel hadden gebaseerd op 45 minuten geregisseerde televisie. Dat raakt je natuurlijk, maar deze mensen kennen ons helemaal niet en dat maakt dat je nog kan denken laat maar kletsen. Maar met deze vrouw heb ik best wat gesprekken gevoerd en daarin ben ik misschien te goed van vertrouwen geweest. En in geen van die gesprekken had zij al eens aangegeven dat ze op deze manier over ons leven dacht, dus het kwam wel uit een onverwachte hoek. En ik denk dat ik meeste schrok van haar boosheid en het feit dat ze dacht volledig in haar recht te staan om mij dit allemaal op deze agressieve en veroordelende manier even te gaan vertellen. Zo overtuigd van het feit dat wij ons leven helemaal verkeerd leiden en dus ook niet meer in staat om het gesprek op een normale manier met mij aan te gaan. Maar mij wel heel graag willen vertellen hoe ze erover denkt en daarbij alle grenzen wat met wederzijds respect te maken heeft overschrijd. Niet meer in staat om zich in een ander te verplaatsen en al haar frustraties en ergernissen er maar uit blijft gooien. Na de zoveelste beschuldiging ben ik gestopt met luisteren en besloot ik dat dit eenzijdige gesprek beter kon stoppen, want als je niks mag terugzeggen of alles wat je zegt tegen je gebruikt wordt, dan is het in feite niet eens een echt gesprek. Normaal gesproken ben ik door zoiets een hele poos van de leg, maar gelukkig zag ik dit keer gelijk in dat het probleem niet bij ons ligt, maar bij haar zelf. Wij leven niet volgens haar verwachtingen en dat zullen wij ook nooit gaan doen. Maar wat brengt het iemand om zo met mensen om te gaan? En waar is het leven en laten leven gebleven? Dat we het eens zijn om het niet eens met elkaar te zijn? Zijn we ineens van mening dat we mensen genadeloos mogen afbranden, omdat hun leven en keuzes niet voldoen aan onze eigen verwachtingen? Gebeurd dit dus niet alleen online, maar ook in het echte leven. Niet dat ik er online wel begrip voor heb hoor, want ik ben van mening dat er online ook veel geschreven wordt dat niets meer te maken heeft enige vorm van respect naar elkaar. Kijken en luisteren we zelf heel graag mee met andermans leven, maar als het niet voldoet aan onze eigen verwachtingen, geeft ons dat nog niet het recht om dan onze veroordelingen of beschuldigingen in te typen. Denk het, laat het daarbij en volg diegene niet meer. Dat is denk ik de beste oplossing. Deze verharding van de maatschappij vind ik lastig, want het betekent dat we steeds minder van elkaar kunnen hebben en elkaar steeds minder zullen gaan helpen. Veroordelen we liever die vrouw bij de kassa met een huilende baby, dan dat we vragen of we iets voor haar kunnen doen. Veroordelen we het grote gezin dat ze eerder hadden moeten stoppen met fokken, want dat helpt de wereld naar de vernieling. Vergeten we voor het gemak dat er zoveel meer dingen zijn die de wereld naar de vernieling helpen en waar veel meer mensen aan meedoen. Zoals bijvoorbeeld de overmatige kledingproductie en het maken van accu's van elektrische voertuigen. En verklaren we diegene met het roze geverfde haar voor gek, terwijl het juist getuigd van lef en zelfvertrouwen. Ik weet dat er ook nog veel mensen zijn die wel klaar staan voor andere mensen en hun oordeel voor zich houden, maar die groep wordt helaas wel steeds kleiner. En dat maakt mij soms bang en verdrietig, want samen zijn we zoveel sterker. We hoeven het niet over alles eens te zijn met elkaar, maar we kunnen elkaar wel met respect blijven behandelen. Moeten we ons zeker niet laten tegenhouden in het dagelijkse leven door de meningen van anderen en juist doen waar wij blij van worden. Op een manier waarvan wij denken dat het de juiste is. Maar moeten we vooral klaar blijven staan voor elkaar en elkaar proberen te helpen, ook al is het nog zoiets kleins. Ons oordeel wat vaker achterwege laten, want de kans is groot dat het ons soms juist iets kan leren. Blijven luisteren naar elkaar en niet denken dat we alles van de ander al wel weten. Hoop ik echt vanuit mijn tenen dat we gaan inzien dat als we elkaar weer met wat meer respect gaan behandelen, de wereld daar echt een stuk leuker van zal worden. Niet alleen maar leven voor jezelf, maar ook omkijken naar de medemens. Bekenden en onbekenden. We wat meer kunnen open staan om het ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken en zo leren dat als het niet op onze manier gaat, het niet per definitie verkeerd is. Want zoals het nu gaat, in het echte leven en online, heeft niks meer met respect en inlevingsvermogen te maken. En dat biedt volgens mij weinig goeds voor de toekomst.
Liefs Miranda
Vivre et laisser vivre, avec respect s'il vous plaît
"Maar ik wou juist dat ik jou was.
Gewoon een dag niet mezelf was.
Dat ik alles was wat jij was.
En jij was dan wie ik was.
En wij dan nog steeds wij was."
- Veldhuis en Kemper -
Comentários