Être seul n'est pas facile
Eigenlijk ben ik van jongs af aan al heel graag onder de mensen. Ik ben nooit iemand geweest die het fijn vond om alleen te zijn. Dus was ik als klein meisje al veel buiten te vinden samen met kinderen uit de buurt, het liefst tot de lantaarnpalen aan gingen en ik wel écht naar binnen moest van mijn ouders. Toen ik wat ouder werd, ging ik het met klasgenoten en vriendinnen buiten spelen of bij hun thuis afspreken. Dan het allerliefst wel elke dag van de week, zodat er weinig tijd overbleef voor mij om alleen te zijn. En in mijn tienerjaren was ik graag met vrienden aan het chillen of aan het werk. Hierdoor was er geen tijd over om alleen te zijn en dat is maar goed ook, want als tiener is het leven op zich natuurlijk al lastig zat.
Ik was altijd iemand met een grote mond, maar een klein hartje. Door jezelf zo te presenteren lijkt het net alsof je heel zeker bent van alles wat je doet en kijken mensen tegen je op. Maar niets was minder waar, ik was zo ontzettend onzeker over wie ik was en wat ik deed. Mijn zelfwaardering en zelfvertrouwen haalde ik uit vriendschappen, want als ik maar genoeg zou doen wat anderen van mij verwachtten en voor iedereen klaar zou staan, dan werd ik vast wel gewaardeerd en geliefd. Steeds weer op zoek naar de bevestiging dat je goed genoeg bent en een vriendschap waard bent. Hierdoor ben ik vaak over mijn eigen grenzen heen gegaan, want ik was tenslotte zelf veel minder belangrijk. Dit is eigenlijk mijn hele leven zo gebleven, altijd aan het twijfelen of ik de juiste dingen had gezegd of gedaan. Steeds als ik naar huis ging na bijvoorbeeld een gezellige dag of avond, ging ik in mijn hoofd alles wat ik gezegd had en wat er tegen mij gezegd was overdenken. Had ik dit wel kunnen zeggen of wat bedoelden ze daarmee? Ik kan je vertellen, dat is echt heel vermoeiend. En op de momenten dat ik dan wel een keer alleen was, voelde ik me een soort verloren. Dan moest ik dus mijn zelfwaardering uit mezelf halen. Alle negatieve en neerbuigende gedachten omzetten in positieve, bemoedigende gedachten. Dat is best een moeilijk proces, want als je dat al vanaf jongs af aan niet hebt gedaan, moet je dit echt leren.
"Wist ook even niet of ik die stille uren wel fijn vond."
Nu ben ik in de laatste jaren natuurlijk niet heel veel alleen geweest, want met zoveel (en vooral kleine) kinderen ben je eigenlijk nooit helemaal alleen. Dus van dat proces 'gedachten ombuigen' was nog niet heel veel terecht gekomen. Tot twee maanden geleden, want toen ging Michel na een half jaar elke dag samen zijn in de ochtenden aan de slag op de geitenboerderij. En alle kinderen zitten natuurlijk overdag op school. Dat was voor mij wel even heel erg wennen, zo'n stil huis. Achtien jaar lang van alles aan het regelen geweest en nu was daar ineens de paar uur stilte per dag, op de puppy's na dan. Tijd om te bedenken wat ik wil doen en wat ik leuk vind. Bedenken hoe we ons avontuur vorm gaan geven en hoe we dit het beste kunnen aanpakken. Ruimte voor mijn eigen gedachten, over hoe ik mijzelf nu zie, wie ik graag wil zijn en hoe ik van mezelf kan houden zonder die bevestiging vanuit andere mensen te krijgen. In het begin voelde ik me heel alleen en was het echt een confrontatie met mezelf. Wist ook even niet of ik die stille uren wel fijn vond en kon de tijd eigenlijk niet snel genoeg voorbij gaan.
Inmiddels ben ik deze stille uren gaan waarderen en ben ik er langzaam maar zeker aan het achterkomen wat ik leuk vind om te doen. Ook weet ik mezelf steeds vaker te overtuigen dat ik trots mag zijn op wie ik ben en wat ik doe. Natuurlijk denk ik daar niet elke dag zo over, maar de dagen dat ik er wel zo over denk hebben nu gelukkig de overhand. Het zal ook altijd wel een zwakke plek van mij blijven, alleen ben ik nu op een punt gekomen waarop ik echt begrijp dat het allemaal begint bij hoe je jezelf ziet. En misschien heeft het ook te maken met ouder worden, waardoor ik mijn waardevolle tijd niet meer wil besteden aan het twijfelen of ik goed genoeg ben. Accepteren dat hoe hard ik ook mijn best doe om anderen te plezieren, er altijd mensen zullen zijn die mij niet kunnen waarderen. Begrijpen dat vriendschappen een verrijking moeten zijn in mijn leven en niet noodzakelijk zijn om van mijzelf te kunnen houden. Dat een selectief groepje dierbaren die mij wel liefhebben juist om wie ik ben en wat ik doe, zo ontzettend veel meer waard is. Mensen om mij heen hebben die mij onvoorwaardelijk steunen in mijn keuzes, ondanks dat ze die keuzes zelf nooit zouden maken. Dat zijn de mensen die belangrijk zijn in je leven.
En mijn eigen kinderen uit eigen ervaring vertellen, dat je vooral jezelf moet zijn en je beste kanten moet benutten. Doen waar jij gelukkig van wordt en dat je de mensen die je daarin steunen moet koesteren. Vooral geloven in jezelf, want er zullen altijd mensen zijn die je vertellen dat het je niet gaat lukken. Zolang je ergens andere mensen geen pijn mee doet of niet in de problemen komt, ga ervoor! Waag de sprong, ook al geeft het geen garantie op succes. Lukt het niet, heb je het in ieder geval geprobeerd. En dat is iets wat veel andere mensen in ieder geval niet kunnen zeggen!
Liefs Miranda
Fais ce saut et vis comme tu veux vivre!
"Iedere dag heb je opnieuw de keus.
Ren je door of gooi je rigoureus
je bestaan overhoop.
Weg de onzin,
het gejaag en het gedoe.
Heb je het lef dan is het nooit te laat,
om te beseffen dat het zo niet gaat.
Reik niet naar de hemel,
maar haal hem naar je toe."
-Karin Bloemen-