Processus d'apprentissage
Dat heb ik het afgelopen jaar wel voor mijn kiezen gehad, een goed lesje incasseren. Als je een pad kiest dat niet voor de hand ligt, dan heeft echt iedereen daar wel een mening over. Die spreken veel mensen dan ook maar wat graag ongezouten tegen je uit en verwachten dan dat je je gaat verdedigen over waarom je dit bijzondere pad wilt gaan belopen. Alsof het nodig is om andere mensen ervan te overtuigen dat wij ons leven wilden gaan omgooien. Meestal kwamen er dan vooral allerlei redenen naar voren, waarom wij dit vooral niet zouden moeten doen. Begon het eigenlijk steeds vaker meer op een debat te lijken in plaats van een normaal gesprek. Iedereen die tegen was aan de ene kant en ik in mijn eentje aan de andere kant. En iedereen die mij een beetje kent weet dat ik het debat dan ook altijd zal aangaan, want ons besluit was niet van de één op de andere dag genomen. Hier hebben we heel lang en goed over nagedacht, voors en tegens naast elkaar gelegd en vervolgens de knoop doorgehakt. Want één ding was voor ons wel duidelijk geworden: In het leven is niets zeker! En als er iemand dan toch nog opmerkingen of vragen had over onze levensveranderende keuze, dan antwoordde ik met al onze redenen op een geduldige en rustige manier. Maar als er een soort complete onbegrip komt van de andere kant zonder ook maar enige vorm van wederzijds respect, dan antwoordde ik misschien ook iets minder geduldig en rustig. Ik ben die mensen namelijk geen verantwoording schuldig en vaak als men het niet willen begrijpen, gaan ze het dus ook nooit begrijpen. En ik denk dat het goed is dat niet iedereen onze keuze begrijpt, want gelukkig zijn we nu eenmaal allemaal verschillend. Moet je je voorstellen dat we straks allemaal naar Villentrois-Faverolles-en-Berry zouden willen verhuizen, dan hadden we toch ineens weer een hele nieuwe uitdaging.
Maar waarom raakt het me dan toch zo als mensen met totale onbegrip hun redenen opdreunen waarom wij dit niet hadden moeten doen? Soms ook het liefst achter je rug om en niet gewoon in je gezicht. Ik denk dat het me raakt, omdat men geen idee heeft van hoe ons leven er voor ons vertrek uit zag. Hoe wij koste wat het kost iedereen tevreden wilden houden en hierdoor vaak over onze eigen grenzen heen gingen. De combinatie van ouders zijn van een groot gezin, goede werknemers willen zijn, oog voor elkaar willen hebben als partners en daarbuiten het liefst ook nog een sociaal leven. En dan neem ik het huishouden, één op één tijd met de kinderen en hobby's nog niet eens mee. Het was voor ons gewoon elke dag een race tegen de klok, met zoveel taken te verrichten, dat we aan het einde van elke dag het idee hadden dat we geen enkele van deze taken volledig konden afvinken. Het voelde elke dag alsof we steken lieten vallen en dat ging aan ons vreten. We stonden op een punt waarop we tegen elkaar zeiden: "De kans dat we dit leven nog lang zullen volhouden is zo klein, waarom niet ons hart gaan volgen en kijken of we ons leven heel anders kunnen gaan invullen?"
Dit alles besluit je natuurlijk te doen met de beste intenties, juist voor onze kinderen. Laten zien dat met een andere, simpelere manier van leven je ook heel gelukkig kan zijn. Dat tijd met elkaar veel waardevoller is dan alles te krijgen wat je hartje begeert. Samen bouwen aan een project, zodat je leert waar jouw krachten liggen en je elkaar eigenlijk op een hele andere manier leert kennen. En het is natuurlijk een illusie dat iedereen hier meteen vrolijk fluitend aan mee werkte, dus er ontstonden nog heel veel incasseermomentjes. Woede, verdriet en beschuldigingen werden dagelijks naar mijn hoofd geslingerd. Ik heb dit wel echt moeten leren incasseren, want in het begin vond ik dat heel erg moeilijk en vatte ik alles heel erg persoonlijk op. Regelmatig twijfelde ik dan ook heel erg of we wel de juiste beslissing hadden genomen. Tot het besef kwam dat jij als ouder de enige bent tegen wie ze zich kunnen afzetten of waar ze hun frustratie op los kunnen laten. Je bent als het ware een boksbal voor hun emoties en moet alle klappen incasseren. Dus toen ik me dat besefte heb ik gaandeweg geleerd beter om te gaan met dit soort momenten, meestal door te vragen wat ik voor ze kan betekenen. Wil je mijn hulp of gewoon even alle frustratie eruit gooien? Sindsdien lukt het al vele mate beter om ervoor te zorgen dat zulke situaties niet meer zo vaak escaleren. Gelukkig komen ze nu meestal even met je praten als er iets dwars zit en wachten ze niet meer tot ze op ontploffen staan, waardoor er ruimte overblijft om er rustig over te praten in plaats van alleen maar de gemoederen te sussen. En het zorgt er ook voor dat je naar jezelf gaat kijken, want hoe jij op dit soort momenten reageert is zoveel bepalend voor het eindresultaat. Soms heel confronterend, maar ook heel leerzaam.
Dat neemt niet weg, dat ik het niet altijd een leuk leerproces vind hoor. Ik heb ook momenten dat ik de rust niet meer kan bewaren of even niet weet hoe te reageren op een bepaalde situatie, zoals nu met Zoë. Zij is twee weken geleden teruggekomen, omdat haar relatie uit was gegaan en ze even niet meer wist hoe ze nu verder moest gaan. Al heel snel gaf ze aan dat ze niet hier wilde blijven, omdat onze manier van leven niet bij haar past en ze het liefst zo snel mogelijk weer terug wilde naar Nederland. En je hoopt dan dat je haar kan helpen met het maken van nieuwe toekomstplannen, door met verschillende opties aan te komen hoe ze haar leven (voorlopig) zou kunnen invullen. De wereld ontdekken en ook vooral haar passie ontdekken. Wat vind jij leuk en waar word jij blij van? Nieuwe ervaringen op doen en het leven ontdekken. Maar ze gaf aan dat ze dit allemaal niet zag zitten en heeft haar eigen plan getrokken. Dan rest mij alleen nog maar de taak om haar hierin te steunen en te vertrouwen op haar vastberadenheid. Het loslaten van je eigen goedbedoelde adviezen en laten weten dat ze altijd op ons terug kan vallen als ze dat zou willen of als het nodig mocht zijn. Haar die sprong laten wagen en het leven op haar manier gaan ontdekken. Maar makkelijk is het zeker niet en misschien wordt het door de tijd makkelijker, dat zal ik gaan beleven. Maar ook in haar geval geldt ook zeker:
"If you never go, you will never know!"
Liefs Miranda
Si tu n'y vas jamais tu ne sauras jamais!
Omdat ik het wil
Omdat ik het kan
Ietswat impulsief
Of met een strak plan
Omdat ik het zal
Omdat ik het ga
Eerst dromen dromen
En ze dan achterna
-Jip-