Regrettons notre choix
Deze maand staat de volgende vraag met stip op nummer 1: "Hebben jullie spijt van de keuze om te verhuizen naar Frankrijk? Een logische vraag, want je leven omgooien door in een ander land een nieuw leven op te bouwen is natuurlijk ook niet niks. Helemaal niet als je dit ook nog eens gaat doen met zes kinderen in verschillende leeftijden, namelijk van net volwassen tot aan peuter en bijna alles daar tussenin. En dan hebben we het nog niet eens over de oude Franse boerderij die we hebben gekocht in, zoals we vaak horen, 'the middle of nowhere'. Iedereen weet, dat een oud huis vaak betekent dat er nog wel wat werk in gaat zitten om dit een beetje up to date te krijgen. Bij een oud huis op het Franse platteland mag je dat wel met minimaal drie vermenigvuldigen.... Dus eigenlijk weet je niet echt waar je aan begint, niet wat betreft een nieuw leven opbouwen en al helemaal niet als het gaat om het verbouwen van een oude Franse boerderij. Dat laatste zorgde in ons geval onder andere voor meerdere wijzigingen in de vooraf bedachte volgorde van de werkzaamheden en rolden we van de ene uitdaging in de andere. Dat maakt natuurlijk wel dat er heel veel anders loopt dan van tevoren gedacht. Wij hebben de 'planning' dan ook voor een groot gedeelte losgelaten, bestaat er op dit moment alleen nog een lijstje met wat onze prioriteiten heeft. Maar we weten inmiddels ook dat zelfs dat ineens helemaal door de war gegooid kan worden.
Uiteraard heb je voor dat je gaat emigreren wel een bepaald plaatje en visie voor ogen, waarop je uiteindelijk de beslissing neemt om daadwerkelijk die stap te zetten. Ons vooraf bedachte plan was binnen een jaar het woonhuis zo goed mogelijk af te hebben, de voorzieningen voor onze mini-camping gereed te hebben voor het eerste kampeerseizoen en het liefst ook een gîte helemaal klaar of in ieder geval al een heel stuk op weg te zijn met het verbouwen hiervan. Wie ons al een beetje volgt, weet dat er geen enkele van deze vooraf bedachte praktische plannen zijn gelukt. Als er één ding is wat wij geleerd hebben het afgelopen jaar, is dat emigreren met een gezin niet alleen bestaat uit het verbouwen van een eigen huis en terrein, maar dat het ook inhoudt dat je een heel nieuw leven opbouwt. Dus dat je een heel nieuw sociaal leven op gaat bouwen en daarom ook juist wilt inburgeren in de gemeenschap. Dit door bijvoorbeeld de gebruiken en tradities te willen leren kennen, mee te helpen tijdens georganiseerde festiviteiten en vooral laten zien dat je graag deel neemt aan het leven dat hier geleid wordt. En daar gaat ook best veel tijd in zitten, maar heeft ons al zoveel mooie momenten, nieuwe vriendschappen en waardevolle contacten opgeleverd. Voor ons is het al onze tijd en energie dit afgelopen jaar dus al meer dan waard geweest, want wat het ons heeft opgeleverd is onbetaalbaar.
En is een jaar eigenlijk wel lang genoeg om te kunnen concluderen of het ons is gelukt om te bereiken wat we voor ogen hadden? Want er komt in zo'n eerste jaar van een emigratie zoveel op je af, waar je je van tevoren echt niet op hebt kunnen voorbereiden of überhaupt niet eens wist dat je er mee te maken zou krijgen. Voor ons is dit eerste jaar echt heel hard voorbij gevlogen en het was vooral een jaar waarin we heel veel geleerd hebben. Een jaar gevuld met heel veel mooie lessen, maar helaas ook iets te vaak hele moeilijke lessen. En dan is de volgende vraag: Laten we ons demotiveren door alle tegenslagen of laten we de mooie momenten en alles wat wel is gelukt zwaarder meewegen? Ik weet zeker dat wij nog meer dan genoeg motivatie hebben om door te gaan, misschien juist wel omdat het niet allemaal van een leien dakje is gegaan. Dat we daardoor juist extra goed geleerd hebben dat als het niet gaat zoals het moet, het dan maar moet zoals het gaat. En dat we niet te lang bij de pakken neer gaan zitten, maar onze schouders er weer snel onderzetten en weer rustig verder gaan. Dat rustigere tempo hebben we ook wel echt moeten leren, want we kwamen natuurlijk uit een heel ander tempo van leven. In het begin leek het allemaal veel te langzaam te gaan en vroeg ik me soms af of dit niet een veel te groot project was voor ons. Inmiddels kijken we niet meer te ver vooruit en leven we veel meer met de dag. Zijn we heel trots op alles wat we tot nu toe al bereikt hebben en ben ik heel dankbaar dat ik zoveel tijd met Michel en de kinderen kan en mag doorbrengen. Dankbaar dat we als gezin een stuk hechter zijn geworden en we sinds lange tijd weer het gevoel hebben onze kinderen echt te kennen. Juist doordat we nu de tijd hebben om naar ze te luisteren en ook echt te horen wat ze zeggen. Was het soms ook juist heel moeilijk om te zien hoe ze moesten wennen aan ons nieuwe leven hier en hoorden we bijna dagelijks dat ze liever terug gingen naar ons oude leven, want dat was allemaal veel beter. Gelukkig werd dat naarmate de tijd vorderde stukken minder en verschoven de vlagen van heimwee naar wekelijks, uiteindelijk maandelijks en nu nog maar sporadisch. En wat betreft Zoë heeft mijn moederhart weer rust, nu we weten dat ze het heel erg naar haar zin heeft in Nederland en we haar voor het eerst sinds een hele lange tijd weer oprecht heb zien stralen. Uiteindelijk wil je alleen maar dat ze gelukkig is en, in hoeverre we dat van een afstandje kunnen beoordelen, is ze daarin op de goede weg. Het mooiste zou nog een plekje voor haarzelf zijn, maar met een nieuwe fulltime baan op zak is dat allemaal een stuk makkelijker te realiseren, tenminste daar gaan we voor duimen natuurlijk.
Dus op de vraag of wij spijt hebben van de verhuizing naar Frankrijk, kunnen wij volmondig nee zeggen. Natuurlijk hadden we sommige dingen graag anders gezien, alleen weten wij dat het leven niet maakbaar is en we het soms gewoon moeten doen met hoe het leven loopt.
En of het ons allemaal gaat lukken om te realiseren wat we voor ogen hebben? Geen idee, maar we gaan het in ieder geval proberen! En mochten er zich andere kansen voordoen, slaan we misschien wel een hele andere weg in. Wie zal het zeggen? We leven een mooi leven, met veel tijd voor en met elkaar en dat allemaal op een veel rustiger tempo dan we voorheen deden. Hebben we het afgelopen jaar meer geleerd dan de jaren daarvoor, want toen werden we in een razend tempo geleefd om een leven te leiden "zoals het hoort'. Komend jaar gaan we de moestuin verder uitbreiden, om op die manier zoveel mogelijk uit eigen tuin te kunnen eten en te genieten van alles wat de natuur ons geeft. Zullen we nog heel veel meer gaan leren op verschillende vlakken en zullen we uiteraard ook nog meer tegenslagen te verduren krijgen, maar op de één of andere manier zien we er helemaal niet tegenop. We hebben juist heel veel zin om verder te gaan bouwen aan ons huis en terrein en weer langzaam dingen te kunnen gaan afvinken. Weten we dat als we, om welke reden dan ook, moeten besluiten terug te gaan naar Nederland, we ons avontuur zeker niet zullen zien als mislukking. Want je kunt beter het avontuur aangaan en de sprong wagen, dan altijd te moeten denken hadden we het maar geprobeerd.
Liefs Miranda
Mieux vaut franchir le pas
"Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat."
- De Duikertjes op avontuur -