L'échec n'est pas une option
Persoonlijk vind ik falen een heel negatief en eigenlijk vooral ook een heel beladen woord. Van jongs af aan wordt ons verteld dat als je niet aan bepaalde eisen voldoet, het wordt gezien als falen. Vertoon je dus niet het juiste gedrag of haal je niet de gewenste resultaten, dan pas je niet in de door anderen gekozen kaders. En omdat je, helemaal als kind, er alles aan doet om wel binnen die kaders te passen, voelt het heel naar als het je niet lukt. Zal er vanuit meerdere kanten worden gezegd dat je hebt gefaald, terwijl je juist zo hard je best hebt gedaan om het gewenste resultaat te bereiken. Dit maakt dat de drempel om niet volgens de gezette normen van de maatschappij te leven, een heel stuk hoger. Zoals je vertrouwde leven in Nederland opgeven en besluiten om te emigreren naar het platteland van Frankrijk. Met maar liefst zes kinderen van verschillende leeftijden, om daar vervolgens te gaan wonen in een oude boerderij, die ook nog eens helemaal verbouwd moet worden. Met uiteraard een beperkt budget, veel grootste ideeën en geen vast omlijnd plan. Maar wel met de meest denkbare positieve en flexibele instelling. Nee, dat past helemaal niet in het gewenste plaatje en is volgens velen een stap die gedoemd is om te mislukken, oftewel falen. En wij hebben heus wel getwijfeld of we dit allemaal moesten doen, want het is ook wel heel erg spannend al die onzekerheid. Menig avond hebben we alle voors en tegens naast elkaar gelegd en als je heel praktisch zou kijken, was het natuurlijk veel logischer geweest om te kiezen voor ons 'zekere' leven in Nederland. Alleen was onze wens om dit avontuur aan te gaan toch groter en besloten we de sprong te wagen. Nu of nooit. Roze bril op en gaan. Zonder enige garantie op succes, maar wat mij betreft is er vrijwel bijna niets in het leven zeker. Kans op mislukken was dan ook zeer zeker aanwezig, maar zo hebben wij het eigenlijk nooit gezien. Wij zagen het meer als liever geprobeerd en niet gelukt, dan ons altijd blijven afvragen hoe het zou zijn geweest als we het toch waren gaan proberen. Tot een paar maanden geleden. Het eerste moment dat wij, maar ik praat vooral voor mijzelf, het gevoel hadden dat we op alle vlakken enorm faalden. En dan niet omdat we dit ook echt zo geloofden, maar meer omdat het ons genadeloos werd verteld. Na een jaar nog niks bereikt?? Wat een droeftoeters. Die kinderen zijn daar ongelukkig! Wat een egoïstische ouders. Ze kunnen niet eens klussen, waar begin je dan aan?? Lekker naïef. Oude vervallen boerderij kopen op het Franse platteland kopen, waar geen hol te beleven is, wat een kansloze missie! En zo kan ik nog wel even doorgaan. Zijn niet onze eigen woorden of gedachten, maar de gedachten van mensen die dat ongezouten op social media delen, naar aanleiding van veertig minuten geregisseerde televisie. En dan kan iedereen, uiteraard goedbedoeld, nog zo hard zeggen dat we ons daar niet zoveel van moeten aantrekken en het vooral links moeten laten liggen, maar het doet toch wat met je. En dan met name in je hoofd. Ik ben namelijk van mezelf al een twijfelaar en door deze opmerkingen ging mijn hoofd dus overuren maken. Zijn we dan echt kansloze, naïeve en egoïstische ouders? Zijn we dan echt zo dom geweest door deze stap te zetten? Mijn hoofd gaat dan echt met mij aan de haal en brengt mij op de meest donkere plekken. Je wilt niet dat het zo'n invloed op je heeft, maar het tegenovergestelde is in mijn geval helaas waar. En hoe langer ik deze gedachten toesta, hoe verder ze mij dan wegbrengen van de werkelijkheid. En op zulke momenten voelt elke kleine tegenslag als nog meer bewijs van mijn eigen falen en lijkt er niks anders meer op te zitten dan op te geven en gewoon toe te geven dat ik heb gefaald. Want dat wilde ik op een gegeven moment, opgeven! De handdoek in de ring gooien, met heel mijn ziel en zaligheid. Uitbundig zwaaien met dat witte vlaggetje. Helemaal klaar met die grote donkere wolk boven mijn hoofd, gevuld met negatieve gedachten. Dan maar iedereen gelijk geven over deze domme, ondoordachte en meest naïeve stap in ons leven en terug naar een leven die past in de gezette kaders. Want dan zou alles weer beter worden? Alsof teruggaan naar een leven wat je gewend bent, wél die garantie geeft op een gelukkig leven en daarmee al je moeilijke momenten in je leven verdwijnen. Nee, natuurlijk niet! Dit was een fase waar ik doorheen moest gaan, juist om te beseffen dat we de juiste stap hebben gezet. Dat het leven niet weg te zetten is in kaders en je vooral moet doen waar jij gelukkig van wordt. Je leven inrichten naar jouw maatstaven en niet naar die van anderen. En als het dan inhoudt dat we onze doelen moeten bijstellen, betekent het niet dat we ze niet gaan halen. Alleen duurt het wat langer, maar dat maakt het eindresultaat niet minder mooi. Is de reis die wij afleggen misschien niet via de snelweg, maar hebben we de toeristische route genomen en hebben we onderweg zoveel meer gezien en geleerd. Misschien is het einddoel hierdoor juist wel mooier, wie zal het zeggen? Maar die donkere wolk in mijn hoofd heeft langzaamaan weer plaatstgemaakt voor talloze ideeën en positieve gedachten. Zie ik steeds vaker weer waarom we hieraan begonnen zijn en ben ik meer dan bereid hiervoor te vechten. Laat ik me niet meer vertellen dat ik gefaald heb en laat me zeker niet meer wijsmaken dat ik een slechte moeder ben, want dat ben ik niet. Falen staat niet in mijn woordenboek. Ik hou het dan liever op wel geprobeerd,maar niet gelukt. Zoals ik laatst zo mooi ergens las: "Wat als het niet lukt, gaan we dan terug? Nee, dan gaan we verder!" En dat is precies hoe ik er tegenaan kijk. Laat je vooral niet ontmoedigen door anderen met hun ongezouten meningen, gebaseerd op hun eigen leven dat vaak netjes past binnen die gezette kaders. Maar laat het je inspireren om het juist wel te doen, ongeacht of het succes gegarandeerd is. Leer van alles wat je meemaakt, wees vooral niet bang om fouten te maken en geniet met volle teugen van je reis ernaartoe. Want één ding is zeker: Je wordt geboren en je gaat dood. Het verhaal daartussen schrijf jezelf.
Liefs Miranda
Ne vous laissez pas tromper et croyez en vous
"Never sure, never know how far we could fall.
But it's all an adventure,
that comes with a breathtaking view .
Walking a tightrope, with you."
-Greatest Showman-