Pas de retour
De afgelopen maand was, op zijn zachts gezegd, een bewogen maand. Eind juni was het dan zover voor mij, mijn laatste werkdag in loondienst. Na ruim 20 jaar voor verschillende werkgevers te hebben gewerkt, is nu de tijd aangebroken dat ik niet meer op gezette tijden op mijn werk hoef te zijn en geen uitdaging zal hebben met mijn vakantiedagen. Vooral het komende jaar kunnen we zelf onze werkdagen en tijden indelen. Dat zal best een beetje raar en onwennig zijn, maar we gaan ervaren hoe dit in de realiteit zal zijn.
Ook was het nog heel lang onduidelijk of ons huis in Waddinxveen nu definitief verkocht was. Aangezien de kopers tot 1 juli de tijd hadden om de hypotheek rond te krijgen en toen wij eind juni nog steeds niets gehoord hadden, hadden Michel en ik er wel steeds minder vertrouwen in gekregen dat het allemaal nog ging lukken. Hoe vaak we ook hoorden, "Dat komt wel goed joh", waren wij hier intussen niet meer zo zeker van. Het kon echt tot op het laatste moment nog twee kanten op gaan, namelijk solliciteren of emigreren... Ergens hadden we ook nog goede hoop, want we wilden heel graag dat ons avontuur door zou gaan. Het was voor ons tot op het laatste moment heel erg spannend.
Tijdens mijn laatste werkdag, 30 juni, kreeg ik om 15:00 het verlossende appje: "Gefeliciteerd! De hypotheek van de kopers is rond!" Toen dit verlossende appje binnenkwam, was er een enorme ontlading! Ik sprong mijn nieuwe collega, die ik net drie dagen geleden had leren kennen, in haar armen en we hebben samen staan juichen. Vervolgens belde ik Michel en toen kwamen al snel de tranen. Weliswaar tranen van blijdschap en het eindelijk weten waar je aan toe bent. Ik voelde meteen twintig kilo last van mijn schouders vallen, helaas alleen figuurlijk gesproken. Ik heb de laatste twee uur van die werkdag met smile van oor tot oor gelopen en iedereen die ik tegenkwam moest mijn blije verslag aanhoren. Het gaat gewoon door!!! We hadden de drie weken die hieraan vooraf gingen, een soort op pauze gestaan. We wilden van alles regelen, maar sommige dingen kun je gewoon niet regelen als je nog niet weet wat de uitkomst zal zijn. Dus vanaf het moment dat het definitief was, gingen we volle bak aan de slag om alles in een sneltreinvaart te regelen. Want 27 juli staat de sleuteloverdracht van de Kleikade al gepland en 6 augustus krijgen we de sleutel van onze Franse boerderij. Dus veel te doen in een korte tijd, maar dat kunnen wij.
Eén van die dingen was het feestje dat we wilden geven om te vieren dat alles door kon gaan en om te vieren dat onze oudste dochter Zoë 18 was geworden. We hebben het expres geen afscheidsfeestje genoemd, want wij hopen namelijk dat het geen afscheid is geweest. We hopen iedereen nog steeds te zullen zien, bij ons op de boerderij in Frankrijk of als we vakantie komen vieren in Nederland. Het feest was echt meer dan geslaagd, we hebben zo van iedereen genoten en zijn enorm verwend. Ook na het feestje kwamen er nog steeds mensen spontaan langs om gedag te zeggen en om persoonlijk een cadeautje af te geven. Ik ben hier zo ontzettend dankbaar voor, je voelt je dan echt geliefd en dat is toch het mooiste gevoel wat er bestaat. Hierdoor heb ik extra veel energie gekregen om vol goede moed ons avontuur tegemoet te gaan, dank jullie wel hiervoor.
Ondertussen werd het welbekende Excel bestand van Michel, met 150 punten die we nog moesten regelen, systematisch door hem afgewerkt. Ik kreeg hier en daar de opdracht ergens heen te bellen of iets na te kijken, maar verder heb ik niet veel hoeven doen in deze. Dus de credits voor dit alles gaan echt naar hem, want het was echt een enorme klus. Bijna alle punten zijn afgevinkt en de overgebleven punten kunnen we pas afvinken, als we echt naar Frankrijk vertrekken óf als we daar zijn gesetteld.
Inmiddels had ook Michel zijn laatste werkdag in loondienst gehad, na ruim 16 jaar trouwe dienst bij Makro. Na meerdere functies gehad te hebben, reorganisaties te hebben doorstaan en veel mooie en minder mooie momenten te hebben meegemaakt, was het in alles een goed moment om dit boek te sluiten. Ondanks dat er nog heel veel geregeld moest worden in korte tijd voor ons vertrek naar Frankrijk, merk ik meteen dat er een soort rust heerst bij hem. Mooi om te zien, na vooral de laatste paar jaar vol werkstress. Die je toch automatisch meeneemt naar huis, hoe hard je ook je best doet om dit niet te doen. Goed dat dit boek voor hem nu gesloten is, dat geeft ruimte om nieuwe verhalen te schrijven en dat gaat hij zeker weten doen.
De laatste twee weken zijn we vooral druk met spullen inpakken, laatste dingetjes regelen en uiteraard onze flyer verspreiden door Waddinxveen. Je moet ergens beginnen met naamsbekendheid opbouwen voor je toekomstige bedrijf en waar kan dat beter, dan in het dorp waar ik mijn hele leven al woon en waar Michel inmiddels ook alweer 20 jaar woont. Het grappige is, dat onze folder ervoor heeft gezorgd dat we een heel mooi krantenartikel hebben gekregen over ons aanstaande avontuur. Een verslaggever van het AD had de flyer in zijn brievenbus gekregen en heeft vervolgens contact met ons gezocht. Hij vroeg of wij het leuk zouden vinden om ons verhaal te delen met de krant. Nou, daar hebben we niet lang over na hoeven denken. We zijn echt supertrots op het eindresultaat, mooi voor in ons avonturenplakboek.
En terwijl ik deze blog zit te schrijven, ben ik omringd door verhuisdozen en raakt het huis stukje bij beetje leger. Een groot deel van de spullen staat al in de opslag en inmiddels zijn bijna alle keukenkastjes leeg, alleen de nodige keukenspullen hebben we nog niet ingepakt. Ook is een matras en koffer vol met kleren het enige wat we allemaal nog op onze slaapkamer hebben. Dus het is een soort kamperen in huize Duiker, maar dan nog wel de luxe variant hiervan. Iedere keer als ik een ruimte van ons huis binnenloop, voelt het al heel anders aan. Je thuis wordt ineens een huis en dat is soms best lastig. Het afscheidsproces is bij mij begonnen op het moment dat er grote spullen naar de opslag gebracht werden, zoals bedden en ander meubilair. Je merkt dat het bij een ieder van ons iets teweeg brengt. Ook niet zo gek, want de kinderen hebben hier de meeste herinneringen gemaakt en sommige hebben zelfs al hun herinneringen in dit huis gemaakt. Ook is het duidelijk dat iedereen anders omgaat met het definitieve afscheid van dit huis. Ik
merk bijvoorbeeld dat Fedde veel komt kletsen over ons huis en mooie herinneringen wil ophalen. Zoë vind het heel lastig dat er andere mensen in ons huis komen wonen en wil graag nog even vasthouden aan het veilige idee dat het ons huis is. Zelf ben ik soms ineens emotioneel en laat dat ook maar gewoon gebeuren. Al deze gevoelens mogen er zijn, in welke vorm dan ook. Iets definitief afsluiten is ook een heel proces en dat verloopt bij iedereen op een andere manier. Natuurlijk brengt dit ook de nodige irritaties met zich mee, want we zijn tenslotte met zijn achten. Dat houdt in dat dit proces ook op acht verschillende manieren wordt beleeft. Maar de afgelopen dagen vind ik het heel mooi om te zien, dat hoe dichterbij het definitieve afscheid van ons huis komt, hoe meer begrip er is naar elkaar is en wat een verbinding dit brengt binnen ons gezin. De komende paar dagen zullen gekke dagen zijn, met veel emoties en irritaties, maar we zullen het mooi afsluiten met zijn allen. Hierna gaat het avontuur namelijk pas écht beginnen.
Liefs Miranda L'aventure est sur le point de commencer
"In dit huis,
met z'n deuren en muren
Al die duizenden uren,
in dit huis
Het is maar steen,
maar zonder jou is het er geen"
- Veldhuis en Kemper -