On y vaaaa
We zijn al ruim een maand neergestreken in Villentrois-Fraverolles-en -Berry als ik deze blog schrijf. Wat een enorme storm aan emoties, ontdekkingen en gebeurtenissen zijn er al op ons afgekomen de afgelopen maand. Vanaf het moment dat we vertrokken naar onze Franse boerderij is het nog geen moment saai geweest. Op 5 augustus was het tijd om aan ons grote avontuur te beginnen, eindelijk! Nadat we ruim een week in het huis van onze vrienden Jan en Kim mochten verblijven in Zevenhuizen, kwam iedereen in de vroege ochtend die kant op om ons uit te zwaaien. Dit ging gepaard met veel knuffels, lieve woorden en tranen. Zo dankbaar dat er zoveel mensen waren en we zijn dan ook met een heel liefdevol gevoel aan de reis begonnen.
De reis verliep heel soepel, namelijk geen files, geen huilende kinderen of een moeder die in slaap dreigde te vallen tijdens het rijden. Het was voor mij namelijk de eerste keer dat ik zo'n grote afstand helemaal zelf heb gereden en ik heb me daar best zorgen om gemaakt. Het is namelijk zo dat ik nogal makkelijk in slaap val op de passagiersstoel als we ergens heen gaan, maar dat is gelukkig op de bestuurdersstoel helemaal niet gebeurd. Het is me eigenlijk heel erg meegevallen, gelukkig.
Eenmaal aangekomen op 1 La Gannerie, gingen we de vouwwagen opzetten voor onze eerste keer wildkamperen. Was wel een beetje gek, want je hebt steeds het gevoel dat je ergens bent waar je helemaal niet mag zijn, ook al heb je toestemming van de erfgenamen .De volgende dag zouden we de sleutel krijgen van het huis, maar we wilden liever iets eerder al op bestemming zijn. Want te laat komen voor de overdracht is echt rampzalig en aangezien het zaterdag 6 augustus 'zwarte zaterdag' was vanwege de zomervakantie, besloten we het zekere voor het onzeker te nemen en een dag eerder aan te komen. Na een heerlijke nacht slapen met zijn achten in de vouwwagen, zijn we samen met de makelaar naar de notaris gereden. Daar begon de lange zit, want werkelijk alles uit het koopcontract werd besproken. Ook werden er zelfs dingen ter plekke toegevoegd, zoals een bron die aanwezig bleek te zijn op ons terrein, heel gaaf! Ikzelf was erg blij met de tolk, want ik kan best een beetje Frans volgen, maar met de gebruikelijke snelheid en de notariële termen kon ik er echt helemaal niks van maken. Toen we weer buiten stonden met de sleutels in onze handen, konden we niet wachten om op onderzoek uit te gaan in ónze boerderij en op óns terrein. Als je rond gaat kijken zonder makelaar kijk je met zulke andere ogen naar bepaalde dingen. Je blijft in elke ruimte toch wat langer hangen en durft alles meer te inspecteren, waardoor je allerlei nieuwe dingen ontdekt. Maar het huis en terrein zijn zo groot en er zijn zoveel gebouwen, dat we de komende maanden nog van alles zullen blijven ontdekken denk ik zo, leuke en minder leuke dingen uiteraard. Belangrijkste is dat het nu officieel van ons is en daar zijn we heel blij mee! Helemaal toen Aad twee dagen later met onze spullen aan kwam rijden, want niets is fijner dan je eigen vertrouwde spulletjes weer om je heen te hebben. Nog steeds zijn we heel blij dat hij ons wilde helpen met de verhuizing, heeft het voor ons een stuk makkelijker gemaakt. Alleen maar lof voor deze man.
Afgelopen weken hebben zijn we langzaamaan begonnen met wat dingen aanpakken, zoals het konijnen/vogelkooi aanpassen, trampoline en schommel maken in de tuin voor de kinderen, over het hele terrein grasmaaien en werkplaatsdeuren gemaakt zodat we die kunnen afsluiten en Michel zijn elektrische gereedschap daar kan laten staan. Achter de schermen lagen er ook veel administratieve taken op ons te wachten, dan moet je denken aan elektriciteit en water regelen, Franse bankrekening, Franse telefoonnummers, internetaansluiting, auto's importeren, scholen voor de tieners regelen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Heel veel te doen en dan waren we nog niet eens aan de grote verbouwing begonnen. We hebben al wel gemerkt dat als je een planning hebt gemaakt, dat het vooral voor de vorm is bij zo'n oude boerderij. Want toen onze boiler stuk ging moesten we meteen al de planning omgooien. In plaats van eerst de keuken instaleren, gingen we beginnen met de douche verbouwen. Met de nieuwe douche maken, kwam ook de elektriciteit vernieuwen. Dit bleek vanuit de douche naar de eetkamer getrokken te zijn, dus handiger het daar ook meteen te vernieuwen en voor ik het wist lag het plafond er daar al uit. Maar dit stond (nog) niet op de planning en ik denk dat dit soort dingen nog wel vaker zal voorkomen. Een planning hebben is vooral een fijn idee, maar gelukkig kunnen wij ook erg goed schakelen als het anders gaat. Gaat het niet zoals moet, dan moet het maar zoals het gaat.
" Ik heb deze achtbaan aan emoties wel onderschat om heel eerlijk te zijn."
En dan zijn dit alleen nog maar de praktische zaken die je moet regelen bij een emigratie, want dan heb ik het nog niet eens over alle emoties die loskomen bij zo'n grote gebeurtenis. Ik denk ook niet dat je van tevoren kunt inschatten wat een emigratie voor impact heeft op je gezin en op jezelf. Je kunt alleen een bepaalde verwachting hebben van hoe het ongeveer zal zijn. En aangezien wij met zijn achten zijn, kwamen er dus ook op acht verschillende manieren emoties los. Positieve en negatieve wel te verstaan. Ik heb deze achtbaan aan emoties wel onderschat om heel eerlijk te zijn. Je verwacht uiteraard blije en positieve reacties bij het huis, de tuin en de omgeving. Ook had ik me voorbereid op de negatieve reacties of emoties, alleen kwam daar toch wel meer van los dan dat ik van tevoren had verwacht. Zelf denk ik dat het zo heftig voor mij was, omdat je elke dag bezig bent met het helpen bij de verwerking van deze negatieve emoties, steeds weer bij iemand anders. Want dat hadden ze heel goed op elkaar afgestemd, het was namelijk netjes iedere dag iemand anders die moeite had om iets van de emigratie te verwerken. Wat in principe heel fijn is, want een aantal tegelijk is helemaal moeilijk te behappen. Alleen doordat je elke dag bezig bent met een ander te helpen met zijn gevoelens, blijft er weinig ruimte over om zelf je eigen emoties en gevoelens te verwerken. Hierdoor konden de spanningen soms wel hoog oplopen, want dan is je eigen emmer ook weleens vol en is je begrip ineens ver te zoeken. Eigenlijk wil je helemaal niet laten merken dat jezelf ook van alles aan het verwerken bent en soms ook denkt: "Was dit nu wat ik heel graag wilde?" Want dit heb ik zeker een aantal keer gedacht, alleen duurden de momenten waarop ik dit dacht gelukkig heel erg kort. Het is hier zo mooi, wat ons huis en terrein betreft wordt het nog elke dag mooier en genieten we van de rust en de ruimte. We staan dan ook nog steeds voor de volle 100% achter onze beslissing. Op wat emotionele dipjes na dan. We hebben wel even met elkaar om de tafel gezeten en hebben besloten dat als we merken dat er veel negatieve emoties zijn, we juist tijd vrij maken voor elkaar. Al is het maar even met elkaar wandelen, naar de speeltuin of een potje verstoppertje spelen. Uiteraard zal de jaarkaart van Zooparc Beauval op dit soort momenten ook heel goed van pas komen. Dat we nog moeilijke momenten zullen gaan meemaken, daar durven we vergif op in te nemen. Denk alleen dat we nu beter weten hoe we hiermee om moeten gaan en beter voor ogen hebben waar we het allemaal voor doen. En ook de kinderen hebben dat steeds beter in de gaten, want het Franse leven begint voor hun ook steeds meer te wennen en 'gewoon' te worden.
Liefs Miranda Sur une route cahoteuse nous y arrivons aussi
Gisteren raakten halfvolle glazen leeg
en zat de wind in onze rug zelfs niet mee.
Maar vandaag hangen we de slingers op
en zijn we eigenlijk best oké.
- Elmay Claassen -