Pourqoi voulons-nous cela à nouveau?
Emigreren naar Frankrijk en een minicamping beginnen, dat doe je gewoon even. Tenminste, zo klinkt het als je het aan mensen verteld. Je zoekt een huis met grond in Frankrijk, verkoopt je huis in Nederland, pakt je boeltje op en gaat. Ik zou dan ook heel graag bevestigen dat het inderdaad zo simpel is, alleen heb ik het soms toch als vrij lastig ervaren. Buiten de bovengenoemde feiten, die in grote lijnen wel het belangrijkste zijn, komt er toch nog heel veel meer bij kijken. Hoe zit het bijvoorbeeld met de verzekeringen in Frankrijk? Bijvoorbeeld de zorgverzekering, autoverzekering, inboedelverzekering en ga zo maar door. Is dat vergelijkbaar met hoe het in Nederland gaat of is dat compleet anders? Lijkt het Franse schoolsysteem op het Nederlandse schoolsysteem? Best een belangrijke vraag met zes kinderen, lijkt mij zo. Na wat uitzoekwerk komen we erachter dat de schooldagen een stuk langer zijn dan in Nederland en dat ze meer huiswerk zullen hebben. Aan de andere kant gaan ze vaak vier dagen in de week naar school en hebben langere vakanties. Op de hogere school beginnen ze allemaal op hetzelfde niveau. Na vier jaar kunnen ze kiezen uit de technische studeerrichting met een breed scala aan opties (mbo) of hogere beroepsopleiding (hbo). En zo zijn we nog vele avonden zoet met dit soort dingen uitzoeken en regelen. Uiteraard heeft Michel weer een Excel bestand gemaakt, waarop we alles wat we moeten uitzoeken kunnen afvinken. Ondanks deze enorme waslijst, weten we ook dat we echt nog wel wat vergeten zijn uit te zoeken. Daar komen we dan snel genoeg achter als we ermee te maken krijgen.
En dan heb ik het nog niet eens over het verschil in tempo, want dit ligt in Frankrijk echt een stuk lager. We zijn er aan gewend dat in Nederland alles snel gaat en bijna altijd beschikbaar is. Denk hierbij aan de winkels die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en zeven dagen per week open zijn, altijd goede internetverbinding, antwoord op je mail binnen maximaal één dag en de mogelijkheid 'vanavond besteld is morgen in huis'. Wij zijn er al meerdere keren achter gekomen, dat het in Frankrijk niet zo werkt. De Franse makelaar mailt alleen terug als ze ook daadwerkelijk iets te melden heeft en dat betekent soms twee weken stilte op de mail. Winkels in Frankrijk gaan gerust tussen 12:00 en 14:00 dicht, sluiten maximaal 19:00 en zijn op zondag dicht. Dat is zo anders dan wat wij gewend zijn, maar al tijdens dit proces merken we dat we er al aan gaan wennen. Geen bericht van de makelaar, betekent dat er nog geen concreet nieuws is. De openingstijden van de winkels vraagt om betere boodschappenlijstjes en een goed georganiseerde voorraadkast, zodat je makkelijk een week voorzien bent van maaltijden. Maar niet altijd een even goede internetverbinding hebben, dat zal de nog wel wat van ons aanpassingsvermogen vragen ben ik bang. Alleen ben ik er ook hierin ervan overtuigd dat het een kwestie van wennen is, ook voor de kinderen. Tenminste, dat hoop ik....
"Om te weten wat je moet doen,
hoef je niet te luisteren naar mensen die nooit wat gedaan hebben."
- Omdenken -
Maar dan komt soms de twijfel om de hoek kijken en ga ik mezelf allemaal vragen stellen. Doen we hier goed aan? Hebben we het nu niet gewoon heel erg goed? Hoe groot is de kans dat het lukt? Of mislukt? Gaan we ons huis in Waddinxveen echt opgeven? Hoe zullen de kinderen het daar hebben? Kunnen ze wennen aan het nieuwe schoolsysteem? Maken ze nieuwe vrienden? Zal het lukken met de Franse taal? En ga zo nog maar even door. Eigenlijk komen dit soort momenten vaak als ik iemand ben tegengekomen, die niet begrijpt waarom we dit gaan doen en dan ook nog eens vraagt of we wel weten wat voor impact het heeft op onze kinderen. Of als iemand met allemaal 'feitjes' gaat gooien als een soort propaganda, waarom we dit vooral niet zouden moeten doen. Of de opmerking wat we de opa's en oma's aan doen, door samen met hun kleinkinderen te verhuizen naar een dorp 700 km verderop. Ik neem dat soort opmerkingen te vaak met me mee en ga daarover nadenken. Terwijl ik me dan juist moet beseffen dat diegene geen idee heeft waar hij/zij het over heeft. Ze hebben zelf nog nooit zoiets gedaan en weten helemaal niet wat het allemaal inhoudt om zo'n uitdaging aan te gaan. Ik ben namelijk nog nooit iemand tegengekomen die hetzelfde heeft gedaan als wij willen gaan doen en mij ervan heeft willen overtuigen het niet te doen. Moet dan ook wel zeggen dat de mensen die dit soort opmerkingen maken, vaak mensen zijn die mij/ons helemaal niet zo goed kennen. Eigenlijk des te meer reden om me er niets van aan te trekken. Laten we het erop houden dat dit een leerproces is voor mij.
Daarnaast ervaar ik het moment dat we het zelf niet meer in de hand hebben als zeer lastig. Wat nou als dit? Of wat nou als dat? Je kan er helemaal niks mee, want je hebt er totaal geen controle meer over en het levert je alleen maar kopzorgen op. En als ik dan bedenk, dat wij er tot aan het laatste moment dat wij er invloed op hadden echt alles aan gedaan hebben om het zo goed mogelijk te regelen, dan moet je het 'gewoon' loslaten. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Vervolgens begint er een fase van stilstaan en afwachten wat er allemaal gaat gebeuren. Anticiperen op elke volgende situatie, ook al is dat niet altijd wat je gehoopt had. Daar blijk ik als weegschaal dus niet zo goed in te zijn... Steeds weer bedenken of we iets anders hadden moeten doen of anders hadden kunnen aanpakken. Gelukkig zijn we bijna aan het einde van dit proces vol onzekerheden en zal snel duidelijk zijn of het hele avontuur door kan gaan.
Ondanks dat ik het hele proces soms als vrij lastig heb ervaren, vind ik het idee van deze stap niet te zetten vele malen enger. Het idee dat ons leven blijft zoals het nu is, geeft mij een heel beklemmend gevoel. Het langs elkaar heen leven, elke werkdag achteraan sluiten in de file en altijd werken naar een visie van een ander en op een manier waarvan zij denken dat het de beste is. Dat is voor mij geen vooruitzicht waar ik heel blij van wordt.
Vlak voordat we besloten dit avontuur aan te gaan, hebben we overwogen ons huidige huis compleet te renoveren. Maar dan helemaal van boven tot aan beneden, alle vier verdiepingen. Tijdens een wandeling hadden Michel en ik hier een gesprek over. Dat zou betekenen dat we voor de rest van ons leven in ons huidige huis zouden blijven wonen, want dan ga je het opknappen voor je wooncomfort. Iets wat zeker een goede optie is, want we wonen op een hele mooie plek. Maar zou ook betekenen dat we allebei moeten blijven werken voor een werkgever en dit in combinatie met ons drukke gezinsleven. Dat was denk ik het moment, dat we allebei beseften dat we de sprong moesten gaan wagen. Om daadwerkelijk wat aan ons leefpatroon te veranderen. Iets gaan doen waar we allebei volledig achter staan, waarin we zelf kunnen bepalen hoe we het gaan uitvoeren, we met elkaar gaan samenwerken, vaker buiten zullen zijn en meer samen met de natuur gaan leven. Ik mag dan mijn twijfelmomenten hebben gehad tijdens de voorbereidingen op ons avontuur, maar die waren dan meestal gebaseerd op de meningen van anderen. En als Michel en ik dan weer een avond aan het sparren zijn over ons Franse avontuur, verdwijnt die twijfel weer heel snel naar de achtergrond. Na het eerste bezoek aan onze boerderij met stormachtig weer, wist ik het zeker: Wij gaan dit doen! Toen we er laatst waren was het stralend weer en toen wist ik het heel erg zeker, dit is waar wij blij van worden!! Natuurlijk zullen er nog momenten zijn waarin het huilen ons nader zal staan dan het lachen en dat we het even helemaal niet meer zien zitten, maar dat hebben we ervoor over. Ik ben er van overtuigd dat als je ergens voor de volle 100% achterstaat, het nooit helemaal kan mislukken. Behalve als je het helemaal niet gaat proberen. En dat is wat ons betreft geen optie.
Liefs Miranda
Le doute est parti
"They can say, they can say it all sounds crazy
They can say, they can say i've lost my mind
I don't care, I don't care, so call me crazy
We can live in a world that we design"
- Greatest Showman -
-